استبداد ستایی عریان یک روشنفکر

استبداد ستایی عریان یک روشنفکر

آقای اسماعیل اکبر در پاسخ به مطلب "اسماعیل اکبر روشنفکر روستا" که من چندی پیش نوشته بودم، جوابی نوشته است. بی تردید اینکه آقای اکبر، منحیث یکی از روشنفکران نامدار افغانستان، قلم رنجه نموده و از در دیالوگ با وبلاگنویس ساده و گمنامی مثل من وارد شده است این بیانگر اعتنا و التفات ایشان نسبت به نسل جوان افغانستان است و در خور امتنان و ستایش. شکی نیست که آقای اکبر یکی از صداهای معدود و منحصر به فردی است که نه در حلقه ای فاشیزم پشتون حضور دارد ونه بر طبل فاشیسم آریایی، که اینک از ایران به توطیه و تقلای کسانی مثل چنگیزپهلوان راه به افغانستان باز نموده است، می کوبد. که در این مورد می توان به مقاله آقای اکبر در مورد نوروز تحت عنوان " نوروز جشن طبیعت نه جشن پادشاهان" اشاره نمود. اما پندارهای آقای اکبر در مطلب "مساله زبان" و تکرار آن در جوابیه او شکی را برمی انگیزد که تعلق خاطر بیش از حد ایشان به مساله دولت و ملت آقای اکبر را به نوعی استبداد ستایی کشانده است. اشارات آتی پاسخی است به پاسخ آقای اکبر.

1. آقای اکبر نوشته است: "جوش و خروش آقای رضایی مرا بیاد جوانی خودم انداخت. و لجاج و عنادی که از فطرت ارادی و مصمم بر می خیزد و خواهان تحمیل نظر خود است، ولو که راه رسیدن به مقصد چندان سنجیده نباشد." آقای اکبر، اگر در مطلب که من نوشته ام نشانه ای از لجاج و عنادی مبنی بر تحمیل نظر دیده میشود شما چرا لطف نموده نمونه از آنرا ذکر ننموده اید؟

2. آقای اکبر بی هیچ اشاره ای به اشارات من در مورد جریانات چپ و راست در غرب و موضوع تغییر آب و هوا و گرمای زمین، سخن از گذشته مبارزاتی شان به میان آورده اند. البته در مطلب من هیچ چون و چرای راجع گذشته سیاسی آقای اکبر مطرح نشده بود.

به اصطلاح عدالت ملی و اجتماعی؟؟

3. آقای اکبر حینکه از گذشته سیاسی خود سخن گفته یاد آور شده است که: "من یک گفتنی به آقای رضایی دارم و در باره آن بعضی از نظر دهندگان نیز اشاره کرده اند. و آن اینکه من در ردیف اولین کسانی از نسل خود قرار داشتم که در افغانستان برای به اصطلاح "عدالت ملی و اجتماعی" می رزمیدند."

"به اصطلاح عدالت ملی و اجتماعی"؟؟ من باورم نمی آید که آقای اکبر آنقدر با گذشته سیاسی و فکری خود فاصله گرفته باشد که به تمسخر ارزش ناب و انسانی مثل "عدالت" بپردازد. تردیدی وجود ندارد که در کشور مثل افغانستان لمپن های زیادی از اصلاحات پاک و شریفی مثل "عدالت ملی" و عدالت اجتماعی" استفاده ابزاری نموده باشند، ولی این بهیچوجه دلیلی نمی شود که ما "عدالت ملی و اجتماعی" را به تمسخر بگیریم و آنرا با پیشوند به " اصطلاح" که معمولا برای بیان چیزی کاذب و غییر واقعی ابراز می شود استفاده نماییم. فقط برای ارایه معلومات خدمت آقای اکبر یادآور میشوم که " عدالت اجتماعی" تا هنوز در متمدترین جوامع این سیاره یک دغدغه و بحث جدی است.

به کجای این شب سیاه بیاویزم قبای ژنده خویش؟

4. با تاسف تمام آقای اکبر باردیگر بسیار بی پرده و عریان ضمن دفاع از سیاست استبداد فرهنگی و لسانی می نویسد: "دوست عزیز، کانادا را مثال نیاورید. ما بسیار با آن مرحله فاصله داریم. ایدئولوژی دولت ملت، در خاستگاهش فرانسه و بعد انگلستان و آلمان و بعد امریکا، توام با مضمحل ساختن زبان و کلتور اقلیتها و تحمیل زبان اکثریت بوده و در شرق هم دیکتاتورچه ها از همان روش پیروی کرده اند. افغانستان را با ایران، عراق، ترکیه و پاکستان مقایسه کنید. اروپایی ها حتی الجزیره و سنگال را فرانسوی زبان و انگلیسی زبان ساخته اند و در داخل مرزهای خودشان، ماجرای 800 ساله آیرلند و باسک نمونه های کلاسیک تحمیل کلتور اکثریت است"
به کجای این شب سیاه بیاویزم قبای ژنده خویش؟ وقتی نامدارترین روشنفکران و اندیشمندان افغانستان بی هیچ کنایت و لفافی، پوست کنده و عریان به دفاع و توجیه استبداد لسانی و فرهنگی می پردازد چه امید به فردای این سرزمین میتوان داشت؟
جناب آقای اکبر و همنسلان گرامی آن تاهنوز در رویا های روزگار عبدالرحمان وداوود خان سیر وسیاحت دارند. اندیشمند گرامی، دنیای که شما از متن کتاب های فارسی چهار وپنج دهه پیش فهمیده اید دیگر وجود خارجی ندارد و صرفا آرشیف و تاریخ است. البته این تنها آقای اکبر نیست که همیشه سرود یاس " ما با اروپا و غرب فاصله سه صد ساله داریم" را می خواند. تقریبا این کل همنسلان جناب ایشان است که در روزهای مبارزات "شعله جاوید"، "ستم ملی"، خیبر و محمودی و کارمل وباعث و.. مانده اند. گفته میشود یکی از همطرازان و همنسلان دیگر آقای اکبر تاهنوز چنان سر در جزوه ها وجمله های استاد مزینانی (شریعتی) دارد که هراز گاهی به فکر تدریس و بازگویی نفرتها و تیوریهای زندگی سوز بازیافته از متن خرافات مذهبی استاد مزینانی، به نسل جوان این سرزمین است. پیروی از پیروان همنسلان آقای اکبر در نوشته هایش کلمات ناپاک و نامودبانه ای مثل "ادرار" و... را بکار می برد تا ادای جلال آل احمد را در آورده باشد. مشخص است وقتی کسی اقبال را قبله عالم می پندارد، در ذهنش در صدد و سراغ مصداقهای پاکستان روزگار استعمار در افغانستان نیز است. ولاکن امروز که دیگری پنجاه سال پیش نیست و استعماری وجوندارد پس چه باید کرد که "اقبال کوچکی" در کابل بود. میچبسند به تندی وناسزا علیه نیروهای خارجی که هزار مرتبه انسان تر و شرافتمند تر از دزدان و ددهای خودی دیروز اند. دیگری که درمتن رساله ای "غربزدگی" جلال احمد و آثار شریعتی بند مانده است می خواهد جلالی و یا استاد مزینانی کوچکی باشد در سرزمین که نه شاه دارد و نه خمینی، ولی او دل به ملای دانش ستیزی با دستان خون آلود می دهد و سعی می نماید تا اورا خدا و خمینی قومش بسازد وبدینسان مر این قیمتی در دری را در پای او بریزد.

چشم اگر باز کنیم رستگاران را نیز خواهیم دید

این محصل ساده نمونه ای موفقی را می شناسد که قطعا همنسلان آقای اکبر عینک شان تا آن حد شفاف و دوربین نبوده است که از فراز پاکستان و هندستان عبور نماید و در شمال آبهای هند آنرا ببینند، کوریای جنوبی. کوریای جنوبی پنجاه سال پیش درفلاکت و فقر زندگی می کرد که اگر بدتر از افغانستان نبود، بی شک برادر افغاستان بود. پس از پایان جنگ غرب و کوریایی شمالی، کوریای جنوبی فرصت دوستی و رابطه با غرب را غنیمت طلایی شمرد و در چهار- پنج دهه چنان رشد و پیشرفتی حاصل نمود که اینک سربرابری اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی با دموکراسی های پیر و رفاه کهنی مثل اروپا دارد. بی هیچ شکی که روشنفکران و دولتمردان کوریای جنوبی تنبلی، منطقه زدگی، یاس و مفکوره ای جناب کرزی و همنسلان آقای اکبر را نداشته اند، و هرگز سرود " ما با اروپا فاصله سه صد ساله داریم" در هجره هجره مغزشان حک نبوده است.

عصر ما عصر چند فرهنگی است نه تک فرهنگی

5. آقای اکبر ادعا میکند: " ایدئولوژی دولت ملت، در خاستگاهش فرانسه و بعد انگلستان و آلمان و بعد امریکا، توام با مضمحل ساختن زبان و کلتور اقلیتها و تحمیل زبان اکثریت بوده و در شرق هم دیکتاتورچه ها از همان روش پیروی کرده اند. افغانستان را با ایران، عراق، ترکیه و پاکستان مقایسه کنید. اروپایی ها حتی الجزیره و سنگال را فرانسوی زبان و انگلیسی زبان ساخته اند و در داخل مرزهای خودشان، ماجرای 800 ساله آیرلند و باسک نمونه های کلاسیک تحمیل کلتور اکثریت است"
اولا این ادعای آقای اکبر، به شیوه ای که ایشان بیان نموده اند، درست نیست. زیرا امریکا گذشته متفاوت و منحصر به فردی دارد که قابل مقایسه با آلمان، فرانسه و غیره نیست. به فرض که این ادعای آقای اکبر درست هم باشد به روز نیست.زیرا حدودا بیست سال پیش دولت لیبرال کانادا برای جلب رضایت و خوشنودی فرانسوی زبانان کبک، طرح جدید و بیسابقه ای را در پیش گرفت تحت عنوان " سیاست چند فرهنگی" که با اکثریت آرا از جانب پارلمان کانادا پذیرفته شد و به صورت قانون درآمد. مفکوره نهفته در پشت این پالیسی این بود که، هر اقلیت فرهنگی و زبانی وقتی برایشان فرصت و زمینه ای برای زندگی با ارزشها و فرهنگ خودشان فراهم میشود بیشتر احساس آرامش و کانادایی بودن می کند تااینکه فرهنگ و زبان مسلط برآنان تحمیل شود. سالها بعد اتحادیه اروپا و آسترالیا به تقلیدی از کانادا سیاست چندفرهنگی را به عنوان تجربه نو ونیکوی انسانی رسما پذیرفتند. حتا در امریکا که تاهنوز "سیاست چند فرهنگی" رسما پذیرفته نشده است صحبت و زمزه هایی از پذیرفتن زبان اسپانیوی بعنوان زبان دوم است و در جنوب امریکا که تعداد زیادی از مهاجرین امریکای لاتین سکونت یافته اند در اغلب ادرات دولتی خدمات به هردو زبان انگلیسی و اسپانیوی ارایه می شود. البته که علاوه بر ده ها نشریه و مجله اسپانیوی زبان تعداد زیاد شبکه های تلویزیونی به زبان اسپانیوی نیز در فعالیت استند. در ضمن، حتا در امریکا هم یک تلویزیون و رادیوی مشترک انگلیسی و اسپانیوی وجود ندارد. برای روشنی مساله خدمت آقای اکبر عرض می شود که سکاتلند، ایرلند و انگلند در طول تاریخ سه شاه نشینی جداگانه و متخاصم بوده اند و تنها سه صد سال پیش بود که با تسلط انگلو سکسن ها بر سکاتلند و ایرلند بریتانیای کبیر به وجود آمد.

تیوری فرهنگ سوزی شرمسار از شکست های تاریخی خویش است

6. آقای اکبر سیاست اضمحلال زبان و فرهنگ اقلیت ها و تحمیل زبان و فرهنگ اکثریت یک پالیسی شکست خورده است. وقتی اتحادیه اروپا رسما سیاست چند فرهنگی را می پذیرد دیگر دلیل وجود ندارد که شما گذشته شکست خورده آنرا فقط در ذهن داشته باشید و به آن اتکا و استدلال نمایید. ادامه جنگ کردها و ترکها در ترکیه و پذیرش زبان کردی در مکاتب مناطق کرد نشین پس از شش دهه استبداد لسانی وفرهنگی که شما آنرا پروسه دولت و ملت می خوانید نشان بارز از شکست استبداد لسانی و فرهنگی است. در ضمن من با توجه به آشنایی که با زبان ترکی آذری دارم و این سبب می شود تا از احوالات ترکهای ایران کمی با خبر باشم، با اطمینان برای شما می گویم که شکست جمهوری اسلامی ایران پایان حکومت تک زبانی در ایران نیز است.

قتل یک فرهنگ و قتل یک زبان جنایت کوچک نیست

7. آقای اکبر شما که عریان و بی پرده به توجیه و تیوریزه نمودن طرح اضمحلال زبان و فرهنگ اقلیت ها می پردازید چقدر مطمین هستید که اینکارشما اخلاقی و مدنی است؟ قتل یک زبان و قتل یک فرهنگ، مغالطه صورت نگیرد منظورمن خشونت و خرافات قبیله ای نیست، تنها جنایتی علیه متکلمان یک زبان و مردم که در دامن یک فرهنگ زندگی می کنند نیست. قتل یک فرهنگ وقتل یک زبان جنایت نابخشودنی است که کل بشریت را از یک میراث ورسم ارزشمند بشری محروم می کند. یکی از تیوری های بنیادین جنبش های مخالف جهانی شدن جلوگیری از نابودی فرهنگها و زبانهای اقوام بشری است. جناب آقای اکبر با احترام تمام، روشنفکران دنیا متمدن زیبای یک سرزمین و زیبایی جهان را در تک قومی و تک زبانی نمی بینند و بلکه آنرا در تنوع فرهنگی و تنوع زبانی می بینند. ازنظر روشنفکران، هنرمندان و دانشمندان سرزمینهای متمدن، دنیای یک رنگ دنیا وحشتناک و سخت دق آور است. مفکوره های اینجا می گوید زیبایی زمین در آن است که و قتی شما از شهری به شهری می روید دچار شکوک فرهنگی شوید و "واو" Wowرا کشف کنید. هنرمندان و روشنفکرانی که به نیویارک می روند تنها برای تماشای ساختمان های بلند بلند منهتن نمی روند و بلکه تنوع فرهنگی و قومی نیویارک انگیزه ای مهمی دیگریست برای سیر و سیاحت زندگی در آنجا. هنرمند سرشناسی در تلویزیون می گفت: " من نیویارک را دوست دارم چون چهره جهان را در آن می بینم. شما در نیویارک به راحتی تمام می توانید دسترسی به مزه وها و غذاهای هندی، چینی، ایتایایی و... داشته باشید باشید. کافی است نیم ساعت موتر تانرا گیر بزنید تا از "ایتالیای کوچک" به " یونان کوچک" و از "شهرک چینی ها" به "هندستان کوچک" برسید. نیویارک نمونه از فرهنگها و مزه های دنیاست."

با احترام تما آقای اکبر امروز دیگر قتل هیچ فرهنگ و زبانی به هیچ بهانه ای پذیرفتنی نیست. و تیوری که فتوا به اضمحلال فرهنگ و زبان اقلیت ها می دهد تا ملتی بر روی استخوانهای شکسته فرهنگ و زبان دیگران برپا کند تیوری فرهنگ سوز دیروزین و هتلری است. و خوشبختانه که امروز عصرهتلر و استالین و عبدالرحمان و داود خان نیست.

و به همنسلانم: دوستان عصر آن فرارسیده است که از کاروان کوچک از بزرگانی که مرکب هایشان در گل مانده اند جداشد و خود راهی جستجو نمود. روزآنست تا دیوان اقبال، "غربزدگی" جلال آل احمد، آثار شریعتی، "وصیت نامه الهی- سیاسی" خمینی و هر تز و تیوری به روز نشده ای دیروز را بوسیده در گوشه ای گذاشت و به زندگی، کمپیوتر، زبان انگلیسی، هنر و فرهنگ اندیشید. که امروز عصر "انترنت" و "الگور" و "اوباما" است.

==========

=========

===============