موافقت‌نامه‌ی امنیتی؛ سندِ امتیاز یا زخمِ ناسور

چانه زنی‌ها بر سر امضای موافقت‌نامه‌ی امنیتی میان کابل – واشنگتن و واکنش رییس جمهور کرزی به خاطر گرفتن امتیازهای بیشتر از امریکا، از موارد خبرساز در فضای سیاسی افغانستان است.

امریکا با توجه به حضور گسترده‌اش و هزینه‌هایی که به افغانستان پرداخته است، خواهان داشتن پایگاه هایی در این کشور است؛ اما آقای کرزی درازای شرط‌هایی، ظاهرن آماده نیست این موافقت‌نامه را امضا کند.

چرا کرزی این موافقت‌نامه را امضا نمی کند؟

شاید، مهم‌ترین هراس آقای کرزی، نگرانی از سرنوشتی باشد که به باور وی، پس از دوره‌ی ریاست جمهوری‌اش او را تهدید می کند؛ زیرا گفته می شود وی با پیش کشیدن چهره‌هایی مانند: قیوم کرزی (برادرش)، زلمی رسول وعبدالرب رسول سیاف درانتخابات ریاست جمهوری، از امریکا به گونه‌یی می‌خواهد تا از یکی از این نامزدان در انتخابات ریاست جمهوری پشتیبانی کند

پیشِ‌ رو گذاشتن شرط‌هایی مانند: به دادگاه کشانیدن نظامیان امریکایی در صورت ارتکاب جرم، بازرسی نکردن خانه‌های شهروندان افغانستان ازسوی نیروهای امریکایی و دادن ضمانت امنیتی درهنگام مداخله‌ی کشورهای همسایه‌ی این کشور به ویژه پاکستان در خاک افغانستان ازجانب امریکا، ظاهرن بهانه‌‌هایی پنداشته می شوند، برای پشتیبانی از نامزد مشخص که رییس جمهور کرزی آن را از امریکا می‌خواهد.

صیدی که برای شکارش شرط می‌گذارد

امریکا، در برابر این شرط های کرزی، گاهی جدی می شود، گاهی هشدار می‌دهد و زمانی هم بازی گرگ‌ومیش را راه می اندازد؛ شکارش را این سو و آن سو می دواند، می ترساندش و خسته‌اش می کند تا نفس‌گیرش سازد.
امریکا در این بازی گرگ‌ومیش، خودش را صاحب بی چون و چرای شکار می داند، و رییس جمهور کرزی با هر بار این سو و آن سو کشانیدنش ، می‌خواهد شرط هایش برای دست یابی امریکا به خواست هایش، پذیرفته شود؛ اماشاید برای امریکا بسیار شگفتی‌آور است که صیدی به‌خاطر شکارش دربرابر او شرط می‌گذارد...

سفرکرزی به ایران؛ چراغ سرخی برای امریکا

رفتن کرزی به ایران (با توجه به پیشینه‌ی تنش‌هایی که در روابط میان ایران و امریکا وجود دارد)، افروختن چراغ سرخی در برابر امریکا است؛ زیرا ایران به صراحت گفته است که با حضور امریکا و هم‌چنان با امضای موافقت نامه‌ی امنیتی کابل – واشنگتن به شدت مخالف است؛ اما سفر کرزی به هند و در خواست جنگ‌افزار از آن کشور ، در واقع از دید آقای کرزی، تلاش هایی برای نشان دادن میزان توجه به خود بسنده گی نظامی برای امریکا است؛ سیاستی که از سوی دیگر برای پاکستان نیز خطرناک و غیر قابل توجیه پنداشته می شود.

موافقت نامه‌ی امنیتی؛ سندِ امتیاز یا زخمِ ناسور

امضای موافقت نامه‌ی امنیتی میان افغانستان و امریکا، با آن که از دید آگاهان، شهروندان و نماینده‌گان مردم در جرگه‌ی مشورتی برای افغانستان مهم و سرنوشت ساز دانسته می شود؛ اما با توجه به چشم‌داشت‌هایی که رییس جمهور کرزی از امضای آن دارد، یا در پایان به سند امتیازی برای آقای کرزی مبدل می شود و یا هم به زخم ناسوری که هرگز بهبود نمی یابد؛ سند امتیاز در صورتی که شرط هایش را امریکا بپذیرد، و زخم ناسور هم در صورتی که شرط هایش پذیرفته نشود.