شکریه عرفانی همچنان «با زبان تنهایی» سخن می‌گوید

شکریه عرفانی «با زبان تنهایی» می‌گوید:

«اندوه ما، جهان را تهدید نمی‌کند».

هنوز دومین کتاب شعر دوست خوب و عزیزم، «شکریه» به دستم نرسیده تا بدانم چه تغییرهای رو به پیشرفتی در فکر و زبان این شاعر خوب هم‌نسلم رخ داده است. با این وصف، آن قدر که می‌شناسمش، می‌دانم از خواندن تازه‌آفریده‌هایش دست خالی برنمی‌گردم.

آفرینش این کتاب، به خودی خود، امیدم را به ماندن «شکریه» در قلمرو ادب بیش از پیش افزون کرده است. امیدوارم نگاه اندیشه‌ورز و زبان پویای او به یاری کالبد نیم‌جان شعر ما بیاید. چاپ این گزیده شعر را به این شاعر عزیز و دوست‌داشتنی و همه اهالی فرهنگ، ادب و هنر شادباش می‌گویم. به صورت ویژه نیز به اعضای «خانه ادبیات افغانستان» تبریک می‌گویم که شکریه، عضو بنیان‌گذار و عضو هیئت مدیره آن است.

شکریه جان، درست است که «اندوه ما، جهان را تهدید نمی‌کند»، ولی به نظر من، «این جهان بی اندوه ما، سوژه نابی برای سرگرم شدن ندارد».

پیش‌تر درباره کارنامه ادبی «شکریه عرفانی» چنین گفته و نوشته بودم:

http://chendavol.blogfa.com/post-104.aspx