وبای غضب و بی اعتنایی ها

“وبای غضب و بی اعتنایی ها”

وقتی کمرم درد می کرد

وقتی که رگ به رگ شده بود رگهای کمر من

مادر ماساژمیدادکمرم را

و ناحیه درد را آهسته مالش می نمود

آهسته مرا پا می کرد

از دستان من میگرفت و به خاک انداز می برد

وقتی که زخم کهنه ام عود می نمود

او مرهم میگذاشت با حرف های دلنواز و شیوه مرضیه اش

یادت بخیرمادرمن

ای بهترین دوست و همره و همراز و دلبرم

وقتی مریض می بودی

وقتی مریض می شدم

دردت فراموش می شد و

در غم من می سوختی

من معذورم که درک نکردم تورا

آه مادر من

دلبر من

وقتی که نام توآرم و یاد تو کنم

اشکم بی اختیار جاری می شود.

در سالن انتظار بودم در شفاخانه ای

پسرکی راختنه میکرد داکترش

و وقتی که پسر جیغ می کشید و از درد فریاد می نمود

مادر چه اشک ها می ریخت و می سوخت و بود بی قرار

وقت که خال از رخ دخترکش برمیداشت داکتری

و گوش ها و بینیی اش سوراخ می نمود

تا سیمینبر شود دخترک نوجوان

همانند دختران روزگار

و جلوه نماید چو حور

و دل رباید زجنس مخالف

مادر درد دخترش

بیشتر ازو احساس می نمود.

وقتی از خانه می روم برون

در جامعه تحقیر می شوم

مورد شتم و ضرب قرار میگیرم

و هزار زخم زبان

چون من غریبم و در زیر سایه ای فاشیست

و جامعه نژاد پرست

محکوم به اجنبیستم

انسانیت کجاست؟

نه احترام گذارند به ائیدئولوژیت.

وقتی به خانه عمه و خاله ات روی

قولی نتوانی دهی به آنها ودوستان نزدیکت

مادر نتواند پسرش رادر آغوش مهر کشد

پدر نتواند دخترش را کند بوس های مهر

برادران و خواهران

نوازش همدیگر نتوانند کنند

چرا؟

من خسته ام ازین بی مهری

و چاکهای بین مردمان عصر وجامعه خودم

وقتی که دختر آزاد رود به خیابان های شهر

تجاوز کنند ارازل که زاهد نماست

قانون و دین وسیله حکومت کردن و قیود مردم گشته است

چون عطوفت و مهر نباشد وسیله در اجتماع.

من در تعجبم که آدم ها

همدگرشانرا نخورده و تا هنوز زنده اند

اما وبای قهرو غضب و بی اعتنایی آمده است

هشدار

هشدار

ای آسیایی ها

وی کشوران با فرهنگ دیرینه

و قانون های پیچیده

بروز شوید

نگاه های تان را بروز کنید

نه با تفکر هزاران سال پیش و فرهنگ های توده ای

من شاهدم هزاران آدم ها ستم

که قربانی باورها و عقاید غلط شان شوند

و ای وای از مذهب و دین که

تروریست پرور است

ای وای

ای وای

ای وای