No Censorship!

از خیلی وقت به این طرف می خواستم برای شما چیزی بنویسم. من به عنوان یک افغانستانی از کار های که شما در پارلمان می کنید وحشت و ننگ دارم. شما اگر از یک کودک خردسالی بپرسید که: «اگر از تو بخواهند در یک مسابقه ای شرکت کنید و در این مسابقه شما را در مقابل یک کسی که چند سال قهرمان مسابقه شده باشد، و او تو را لت و کوب نماید و بزند، و در اخیر هم بگوید که تو این مسابقه را باختی، و این قهرمان برنده این میدان هست، شما چه جواب خواهید داشت؟»، این کودک اگر از هوش و خردی خوبتری برخوردار باشد، به شما چنان خواهد نگریست، که به دیوانه‌ای، و خواهد گفت که نام این مسابقه را دیگرمسابقه نمی‌توان نهاد. دوستان شما در پارلمان نیز، گویی از این کودک نمادین ما گامها پَس‌ ترند.
من نمی خواستم مزاحیم حال و هوای جناب عالی شوم، چند روز قبل می رفتم سر کارم اتفاقاً از راهی که پارلمان در آنجا موقعیت دارد می رفتم. نزدیک به پنج صد متری این به اصطلاح حانه ای مردم، یک جناب که با لباس تیم جناب مقبل ( با لباس پولیس ) سر راهم سبز شد و از من خواست برایش تعریف کنم که چه کاره ام و کجا می روم. برایش توضیح دادم که من یک خبر نگارم و می روم سر کار.
کجا می روی و من از کجا بفهمم که تو خبرنگار هستی؟
من کارت خبرنگاری ام را برایش نشان دادم و گفتم که این... گفت اجازه نیست از این راه بروی، ولو نماینده پارلمان هم باشی، تو کارت پارلمان نداری، برایش باز هم توضیح دادم که من پارلمان نمی روم بلکه می روم تلویزیون و همه روزه هم از همین راه می آمدم و حالا از همین راه روان بودم بروم تلویزیون!
برایم با یک قیافه ای عجیب که به خود گرفته بود گفت اجازه نیست. گفتم از کی تا حالا این قانون در این جا هم وضع شده که ما باید تا یک کیلو میتری پارلمان راه نرویم و اگر این طوری باشد، باید سرک دارالامان را که در ده متری پارلمان قرار دارد نیز بست.
برایم پاسخ داد به من گفته شده که از فلان سرک تا فلان سرک باید افراد عبور مرور نداشته باشند. وقتی پرسیدم که کی این امر را صادر کرده خیلی حرف خوب و جالب برایم گفت:
همین که شما به او رای دادین در انتخابات!
او کی است؟
او قانونی، من مسوولیت تأمین این ساحه را با هفت هشت نفرم دارم و قانونی صاحب گفته که هر کس را این جا می بینید نگذارید یک قدم پیش تر بگذارد. به فکر افتادم که شاید قانونی این حرف را نگفته باشد برای این که باورم نمی شد قانونی، بی قانونی کند.
از من پرسید حرفم برایت جالب بود؟
گفتم نه با او خدا حافظی کردم و ازش خواستم مرا ببخشد، آمدم و به فکر شدم، یادم رسید که از شما بپرسم که به راستی شما این کار را کرده اید جناب قانونی؟

بعد هم به این فکر افتادم که از قدیم یک حرف بود که می گفتند: " دیو چو بیرون رود، فرشته در آید". حالا اگر فرض کینم که دیو در این کشور طالبان بودند، و شمای که نو آمدین و روی صحنه قرار گرفتید، شما از چه نوع فرشته ها خواهید بود؟
آیا درست است که ادعا شود شما از فرشته های خواهید بود که به مراتب بد تر از دیو ها هستند؟ حالا اگر شمای که فرشته ای بعد از طالبان هستید اجازه بفرمایید می رویم داخل اصل مطلب.
قانونی صاحب این کار شما را اگر قانون بنامیم چه خواهد شد، اگر سیاست بنامیم چه خواهد شد، اگر دپلماسی بنامیم چه خواهد شد، و یاهم اگر جنگ بنامیم چه خواهد شد، کدام یک می باشد؟ فکر می کنم که خوب است از قانون بگذریم، زیرا ره به جای نمی برد می رویم دنبال جنگ و سیاست.

مائوتسه دونگ جمله معروفى دارد كه مى گويد: «سياست، جنگ بدون خونريزى است و جنگ، سياست همراه با خونريزى». اين مفهوم به كرات در سخنان سياستمداران بزرگ و دانشمندان كلاسيك علم سياست نیز شنیده می شود كه «جنگ همان ديپلماسى است اما به روشى ديگر و يا ديپلماسى همان جنگ است اما به روشى ديگر». در تعبيرى ديگر ديپلماسى را ادامه جنگ دانسته اند يا برعكس، جنگ را ادامه ديپلماسى و البته به روش هاى متفاوت.

و کسی دیگری بنام هابز " دپلماسی را ادامه ای جنگ می داند"، من برخورد اون پولیس را که دیدم و این که شما امر فرموده اید هر کس اگر بخواهد از این راه بگذرد برایش مزاحمت خلق شود، این کار شما را من مقدمات یک جنگ با مردم تعبیر می کنم. برای این که شما هم خود را قانونی نام نهاده اید و هم در رأس تنها نهاد قانون گذار قرار گرفته اید. پس بنا بر این، شمای که در سخنان تان فقط و فقط از دپلماسی فعال و نمی دانم چطور و چنان حرفی به میان می آورید، و همیشه می خواهید سیاست کنید و در سیاست تان موفق باشید، بالاخره در این آشفته بازار سیاست افغانستان چه کار می کنید؟

جناب قانونی اگر شما می خواهید سیاست کنید، این سیاست و دپلماسی شما از کدام نوع است، شما هم در کارهای تان با حرفهای مائوتسه دونگ و هابز موافق هستید، یا نه، شما کدام روش قانونی دیگری را در پیش دارید، این کار تان را چگونه توجیه خواهید کرد؟

افغانستان نوین، دموکراسی، وحدت ملی، امنیت و ثبات، رشد اقتصادی، و هزار تا چرندیات دیگر که همواره از زبان شما بیرون می شود همان حرف "ریچاردرورتی" نخواهد بود که به ما مى گويد: (همه انسان ها مجموعه اى از واژگان را براى توجيه كردارها، باورها و زندگى خود به كار مى برند).
براستی اينها واژگانى نیستند كه ما به كمك آنها به دوستان مان نمره داده و نفرت مان رانثار دشمنان مان مى كنيم، پروژه هاى درازمدت را با آن بيان مى كنيم، عميق ترين دغدغه هاى درونى و بالاترين اميدهاى مان را به وسيله همين واژگان فرموله مى كنيم. اينها واژگانى نیستند كه ما به كمك آنها روايت زندگى مان را گاهى معطوف به گذشته و گاهى معطوف به آينده بيان مى كنيم؟.

من این را می دانم که مقصر كيست؟ چه كسى را بايد هدف قرار دهيم تا حرف های دل خود را بر سر او فرونشانيم؟ اين بار «بز قربانى» را چگونه بيابيم؟ كجا و چگونه اين عطش حاصل از ناكامى و سرخوردگى را فرونشانيم؟ مشت نوميدى را بر كدامين سندان بكوبيم و آتش خشم را با كدامين آب خاموش كنيم؟

اما............!
قانونی صاحب فکر می کنم شما یک کمی به خود بیایید و بس است، از کدام رسوایی های شما بگویم و از کدام ادعاهای بی جای شما حرفی به میان بیاورم، دلت را پایین نینداز تنها شما هدف نیستید، شما به نماینده گی از جمع تان مد نظر من است یعنی تمام اعضای پارلمان، من مجلس سنا را کار ندارم چون اون بیچاره ها به مشکل به خود می توانند برسند و همه ای شان به مسایل کلان و کلان بازی ها، مصروف اند...


ولی کارکردهای شما و تمام جناب عالی های که با شما زیر یک سقف نشسته اند، مردم و حکومت را خسته کرده است. گرچندیکه از همان دیروز معلوم بود، یعنی از همان ابتدای کار تان که با جنگ و جنجال شروع شد و بعد ها ادعای داشتن خانه و پاسپورت سیاسی برای خانواده های تان و بعد معاش چند هزار دالری و بعد موتر و بعد امنیت ویژه و هزار تا درخواست های بیجای دیگر از مردم و دولت نیم بند یا به تعبیری درست تر دولت دروغین... داشته و دارید.

این هم حرف است که چرا یک وکیل کشته می شود، هیچ کس نمی تواند نگرانی های شما را نادیده بگیرد و به شما بگوید که نه شما به دولت نگویید امنیت ویژه برای شما در نظر بگیرد. امنیت شما را باید بگیرد زیرا شما از دیگران یک سر گردن بالا تر خود را احساس می کنید و حتا اگر از دیگران یک سر و گردن بالا تر هم احساس نکنید باید در امن زنده گی کنید، همه باید در امن زنده گی کنند. این حق همه ای مردم افغانستان و مردم دنیا است. این مساله متأسفانه به بی کفایت بودن وزارت داخله و کسانی که در رأس این نهاد قرار دارند برمی گردد.

بیایید در کنار این همه طرح های عجیب و غریب که در مورد دولت و نمیدانم چیزهای دیگر پی ریزی می کنید، روی قانون رسانه های این کشور و روی قانون جزای این کشور و روی قانون اساسی این کشور نیز نظری بیاندازید.
بیاید این را بررسی کنید که بحران از کجا شروع می شود، و چرا همین دولت شما وقتی حرفی در مورد سیاست داخلی خود می گوید نمی تواند از آن دفاع نماید و در مقابل رد کردن یا توجیه کردن مقامات غربی کدام عکس العملی را نشان بدهد که به آبروی مردم افغانستان تمام می شود.

قانونی صاحب !
من نمی خواهم شما را جگر خون نمایم و یا تیم شما را به خاطر این موضوعت جگر خون ببینم. ملالی جویا چرا از شما همیشه شکایت دارد، چرا همیشه حرفهای شما از سوی یکی دیگر از نماینده های شما یعنی بشر دوست رد می شود؟
آیا به راستی دمکرات های پارلمان، اخوانی های پارلمان، مذهبی های افراطی پارلمان و تمام اون دوستان که یک صدو پنجاه متر تکه های رنگارنگ را به کله های شان می پیچند این قدر هم درک و شعور ندارند که بفهمند با یک خبرنگار و یا روزنامه نگار چه طوری برخورد نمایند؟.

من نمی خواهم از شما همه اش را سوال کنم، من در نوشته های بعدی به خیلی از مسایل اساسی خواهم پرداخت. در این نوشته ای کوتا فقط خواستم به شما بگویم که بالاخره کار های که شما می کنید عاقلانه نیست و خیلی هم کودکانه است. شما در سالگرد اولین سال کاری تان چندی پیش یادت مانده چه می گفتید، و یا نه هر وقت سر احساسات آمدی باز همین قسمی پیش می روی؟
قانونی صاحب!
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل ....