No Censorship!

خبری، تحليلی و انتقادی

از آنجاییکه می گویند، بزرگان کاری را بیهوده انجام نمی دهند؛ به فکر بودم که مسافرت آقای کرزی به تهران، چه نتیجه ای را در پی داشته است؟ البته خاطرم جمع بود که حتما فایده ای در این سفر متصور بوده است، که رهبر افغانستان خود را به تکلیف انداخته است.

راستش، در برگشت سفر آقای کرزی از تهران، به این فکر بودم که مذاکرات صورت گرفته در این سفر را مرور کنم. پیش از مرور دستاورد سفر، چشمم به تحلیل های روزنامه نگاران و تحلیل گران افتاد که اکثر شان سفر آقای کرزی را به اساس سیاست آبدوغکی وی دانسته و از نتیجه مفید، خالی می دانستند.

من که از انتقادهای روزنامه ها، هرگز خوش نیستم و همیشه هم از نبشته های پر از انتقاد نشریات چاپی و تحلیلها و میزگردهای تحلیلی و تنقیدی و خودنمایی تلویزیون ها و رادیوها خوش، نمی باشم، در این فکر بودم که باید یک قسمی از خجالت این همه نشریات منتقد در آمده و دستاوردی را برای سفر آقای کرزی جستجو نمایم.

عده ای تحلیل کرده اند که آقای کرزی، از جمله در زمینه حفظ نباتات، با جانب ایرانی خود، قرار داد بسته است. حتی حاضر نشده اند که توضیح بیشتری بدهند که قرار داد در حفظ کدام گونه نباتی بوده است. نباتات غذایی، نباتات دارویی، نباتات روغن دار، نباتات بی روغن، نباتات ساق دار یا بی ساق، خلاصه کلی گویی کرده اند و مبهماتی را به هم بافته اند.

البته در برگشت وی، نمی توان گفت از خوش چانسی یا بد چانسی اش، حادثه هشتم جوزا در کابل رخ داد و تمام هوش و فکر و ذکر تحلیلگران و منتقدین هم به ماجرای تصادم و مظاهر و چور و چپاول متمرکز گردید و یخن آقای کرزی، از دست منتقدین خلاصی پیدا کرد.

آب به آسیاب افتاد و بادی به آتش زد و دودی برخاست و همه را به حیرت انداخت. تحلیلگران و منتقدین، همه و همه ذره بین های دقت و انتقاد و  تحلیل را به همان طرف زوم کرده و به همان سو نشانه رفتند. حتی یاد منتقدین رفت که ناسلامتی، آقای کرزی از سفر توران برگشته است و باید از سفرش انتقاد کرد.

راستش من هم تحت تاثیر همین آشوب و بگیر و نمان قرار گرفتم و فراموش کردم که رییس جمهور کشور، به ایران سفر کرده است و قرارداد هایی به امضا رسیده است و باید در صف تحلیل گران قرار گرفت و به کوری چشم منتقدین در وصف این سفر دهل و سرنا زد.

مخصوصا وقتی تصاویر تکراری بگیر و ببند و بسوز را از طریق تلویزیون ها و مخصوصا تلویزیون مصیبت رسیده یا ضرر دیده آریانا مشاهده می کردم که از قضا با آب و تاب بیشتری نشر می گردید و می گردد و احتمالا خواهد گردید، دلم می گرفت و پیش خود سوال می کردم که چرا هموطنان، در یک آن خونشان را بجوش می آورند و کاری انجام می دهند که از انجامش پشیمان شوند؟

اما باز هم جای شکرش باقیست که آشوب ها به یک روز خلاصه شد و دوام پیدا نکرد. وزارت داخله بیدار  کشور، قیود گشت و گذار شبانه را وضع کرد و جریان ها صورت عادی خود را باز گرفت.

امروز که از چهار راهی حاجی یعقوب در شهر نو کابل رد می شدم، دیدم که غرفه نیم سوخته ترافیک در وسط چهار راه را ترمیم کرده اند و بوجی و تخته سه پوست، به چهارطرفش چسپانده اند و دود زدگی یا آتش سوختگی اش چندان نمایان نیست.

از اینکه دوباره نماهای چور و آشوب و جنجال شسته و رفته می شوند، خوش شدم اما فورا یادم آمد که ای دل غافل! آقای کرزی از تهران برگشته است و من هیچ چیزی ننوشته ام و از قافله تحلیلگران در این مورد، عقب مانده ام.

شب را تا نیمه هایش نخوابیدم. به فکر بودم که باید در مورد دستاورد این سفر چه نوشته کنم؟ هرچه به ذهن خود فشار آوردم تا اخبار مربوط به سفرش را دوباره مرور کند، با تأسف جواب مثبت نداد. ذهنم نتوانست از طاق نسیان اخبار مربوط به سفر آقای کرزی و عقد  قرار دادهایش از ذهنم پاک پاک شده است. تاسف خوردم که چرا در همان روز چیزی ننوشته ام تا اکنون مجبور نباشم، یک تحلیل خیالی مبتنی بر تصورات غیر واقعی را روی کاغذ بیاورم؟

به خواب نا امیدانه ای رفتم. اما خوشبختانه وقتی صبح از خواب بیدار شدم، دریافتم که ذهن تحلیلگرم، در عالم رویا، صغری، کبرایی کرده است و چیزهایی را سرهم کرده است و می توانم به آسانی با دست پر چیزهایی را برای سیاه کردن صفحه کاغذ پشت سرهم قطار نمایم.

یادم آمد که آقای کرزی چندی پیش ( تاریخ دقیقش به ذهنم نرسیده بود) به امریکا سفر کرده بود. آقای کرزی از جورج بوش پسر یا همان جورج دبلیو بوش، مرد نمبر یک ایالات متحده پرسیده بود که -  رابطه میان امریکا و افغانستان چون است؟ جواب شنیده بود که دوستانه است.

بعد برایش توضیح داده بود که رابطه افغانستان با ایران هم دوستانه است. پس وقتی افغانستان دوست امریکا است و ایران، دوست افغانستان می باشد، پس می توان نتیجه گرفت که دوست دوست، دوست می شود. اما جورج جواب داده بود که نه! در عالم سیاست، دوست دوست، دشمن می باشد.

از قضا در سفر آقای کرزی به تهران هم همین صغری کبری، انجام یافته بود. آقای احمدی نژاد، تاکید کرد که افغانستان، دوست ایران است و این دوکشور دوستی پایدار دارد.

آقای کرزی هم با تایید گفته های آقای احمدی نژاد گفته بود که بلی! افغانستان دوست ایران است و امریکا هم دوست افغانستان است. پس می توان نتیجه گرفت که دوست دوست؛....

اما پیش از اینکه جمله اش را تمام کند، آقای احمدی نژاد وسط حرفهایش پریده بود و گفته بود نه خیر! جناب رییس جمهور کشور همسایه! در عالم سیاست، دوست دوست، دشمن است.  و آقای کرزی هم بلا فاصله به کامیابی خود لبخند رضایت زده است که توانسته توافق نظر دو دشمن خونی را جلب کند که " دوست دوست، دشمن است"

به راستی که طرح میانجیگری آقای اسپنتا هم زیاد بی جا نبوده است.