No Censorship!

خبری، تحليلی و انتقادی

دهه 1980 میلادی و در جریان جنگ با شوروی بود که ابومصعب الزرقاوی به افغانستان رفت و آمد داشت.  این مرد اردنی برای اشتراک در جنگ "مجاهدین" افغان با "کفار" و آموزش دادن به این مجاهدین، به سرزمین مسلمانان آمده بود و رهبری "مبارزان اعراب" را در افغانستان به عهده داشت؛ درست همان هدفی که در این سالها در عراق دنبال می کرده است.

 سالها در افغانستان جنگید و طبعاً دوستان و آشنایان زیادی افغان پیدا کرد. رابطه او با افغانستان از آن زمان شروع شده بود: وقتیکه زرقاوی نام چندان معروفی نبود و آمریکاییان به جای تعیین انعام 25 میلیون دالری برای قتل او،  میلیون ها دالر در اختیار او می گذاشتند تا رقیب آهنین اش (شوروی) را در میدان افغانستان ذوب کند.

این رابطه رهبران شورشی و ناراضی عرب از جمله زرقاوی با "مجاهدین"،  سیر توآم با فراز و فرود داشته است و آنگونه که می دانیم نقطه اوج آن با استقرار رژیم افراطی طالبان رقم خورد.

در طول این روابط، جانبی که به دلایل مختلف فکری و مالی اثرگذار بوده است، جانب اعراب بوده و افغانان بجز حرفشنویی و پیروی از آنها، برنامه ای دیگر نداشته اند. شاید تصمیم ملا عمر برای اخراج نکردن و پناه دادن اسامه بن لادن، رهبر شبکه القاعده، در سال 2001 میلادی و در بحبوحه حمله آمریکا به افغانستان در بدل از دست دادن حاکمیت در این کشور، نمونه ای برجسته از این دست پیرویها بوده باشد.

و آنگاه که رژیم طالبان در افغانستان سرنگون شد، طالبان مایوس خلع قدرت شده و افتاده در رکاب اعراب شورشی، چاره ای دیگر جز ادامة پیروی از پیشگامان "مجاهد" شان نداشتند.

به همین دلیل با تغییر تاکتیک جنگی اعراب در نقاط مختلف جهان از جمله در عراق، طالبان افغان و پاکستانی نیز تغییر تاکتیک دادند. گزارشها حاکیست و مقامات ائتلاف مبارزه با تروریسم هم تایید کرده اند که تغییر شیوه جنگ طالبان، آغاز حملات انتحاری، مین گذاری در کنار جاده ها، ربودن امدادگران خارجی و گردن زدن آنان، تیراندازی به سوی مسافران و ...همه تقلیدهای افغانان و همسایگان شورشی شان از استادان عرب بوده است که ماه تا ماه افزایش چشمگیری پیدا کرده بود.

از سویی، انتشار گزارشها از "موفقیت یا مقاومت" شورشیان عرب خارجی در عراق، از نظر روانی تاثیرات زیادی بر همکیشان افغان شان در گوشه ای دیگر "از قلمرو واحد مسلمین" به دنبال داشت. چه اینکه این نوع گزارشها روحیه جنگ طلبی را در میان افغانان شورشی بویژه در جنوب این کشور تقویت کرده و نگرانی های گسترده ای را حتی تا کنون برای شهروندان افغان پدید آورده است.

در همین حال، برخی گزارشها هم حاکیست که پیش از اوجگیری حملات "سبک زرقاوی" طالبان در افغانستان که طی آن خسارت زیادی به دولت افغانستان وارد شد، دید و بازدیدها و الهام هایی از سوی جانب عربی به همکاران شان در افغانستان صورت گرفته است. همچنین رد و بدل نوارهای صوتی و تصویری زرقاوی و تلاش برای الهام دهی به شورشیان افغانستان امری انکارناپذیری است که در مواردی هم به دست دولت افغانستان و نیروهای خارجی مستقر در افغانستان افتاده است. این چیزی بود که سعی می شد دامنه ناآرامی را از مناطق جنوبی حتی به شمال افغانستان بگستراند.  

با این تصویر، مرگ الزرقاوی که می توان از او مبتکر اوج دهی حملات انتحاری یا به گفته آنها "استشهادی" در عراق و الهام دهی به افغانان نامبرد، دست کم از نظر روانی این حالت را ترسیم می کند که شورش بقا ندارد و آرامش، که خواست مردم است سرانجام قابل دسترسی است.

 مرگ زرقاوی طبعا همراه است با پراکندگی در صفوف پیکارجویان در عراق، که این قطعاً تاثیرات مثبتی بر اوضاع افغانستان خواهد گذاشت. چراکه این شبکه خرچنگ گونه نقاط مختلف جهان را مصون نگذاشته و ارتباط یک تار با تار دیگر آن، تناسب مستقیم دارد. ولی این، هرگز به معنای خاتمه جنجال در افغانستان نخواهد بود تا زمانیکه دست مداخله خارجیان، سعی در راستای برانگیختن ناراضیان متوقف نشود و راضی ساختن مردم و تغییر در زندگی آنها که مساله سازنده ای است به مرحله اجرا نیاید؛ این چیزی است که یکشبه  با مرگ زرقاوی یا حتی اسامه بن لادن بدست نخواهد آمد...

برای نوشتن نظرات اينجا را کليک کنيد