No Censorship!

خبری، تحليلی و انتقادی

در همه دنیا مردم در تلاشند تا آسایش و راحتی بیشتری برای فامیل شان تامین کنند. همچنین دولت ها هم  برای این منظور کار می کنند. اما در این بین موضوع مهم کودکا ن زیاد جدی گرفته نشده وکمترین کارممکن برای این نسل فردا که می تواند آینده خوبی برای این مملکت بسازد، نشده است. درصورتی که برای کمک به خود و این انسانهای کوچک، احتیاج به توجه وبرنامه ریزی و عمل نیاز داریم. کودکان بايد رشد کنند و تبدیل به اشخاص قابل اطمینان و کارآور در جامعه شوند.

باید قبول کنیم ما و دولتمان چندان توجهی برا ی کودکانمان نکرده ايم.

هرچند افغانستان بعد از 3 دهه جنگ تمام هم وغم خود را بر سر مسائل سیاسی گذاشته اما در کشور هرج و مرج بيشتر شده است. در این بین اوضاع کودکان در این چند سال اخیر بیشتر از گذشته وخیم شده است. آنها مجبورند تمام اوقاتشان را صرف کارهای طاقت فرسا مثل دست فروشی،گدایی و انجام کارهای سخت تر کنند. آنها باید قسمتی یا کل هزینه های فامیلشان را تامین کنند، چون سازمان یا تشکیلاتی نیست که از آنها حمایت کند. آنها نمی توانند از آموزش وپرورش کافی برخوردار باشند، دولت ما با کمترین توجه به آموزش مناسب سعی در بازسازی خرابی های ناشی ازجنگ دارد و به مسائل دیگر کم یا اصلا رسیدگی نمی کند. گویا می داند ولی نمی خواهد باور کند که باید در مورد این  نسل خیلی تخصصی بر خورد کرد و با برنامه ریزی و دقت هرچه تمام تر به آنها آموزش دهد. کودکان بايد بتوانندبا خیال آسوده و با تضمین آینده ای روشن کلان شوند و در آسايش نسل های بعد سهيم شوند. اکنون که افغانستان باید خود را با اطلا عات و پیشرفت های روز منطبق کند و همگام با علم ودانش امروزی پیش رود، دچاربحران آموزشی شدیدی شده و این بزرگترین معزل برای یک کشور می باشد.

در این شرایط که دولت باید به فکر حل این مشکل باشد سرگرم مسائل غير مهم و سطح پایین تری است. ما می دانيم کشور دارای معادن ونعمت های خدادادی زیادی می باشد اما تا افراد متخصصی در کشور وجود نداشته باشد، نمی توان از این امکانات بهره برداری کرد. در نتيجه ی عدم توجه این نعمت ها و امکانات رو به نابودی می گذارد يا توسط دیگر کشورها به تاراج می رود. در نهايت دولت بايد در مورد اين پس ماندگی تجديد نظر کند و با فکر، تحقیق و عمل بیشتری در مورد مساله آموزش رفتار کند.