No Censorship!

خبری، تحليلی و انتقادی

آيا ناتو در افغانستان در آستانه ی شکست قرار دارد؟ آيا ناتو در اولين ماموريت خود بيرون از مرزهايش پذيرفته که نمی تواند در گرمای هلمند، قندهار، زابل، ارزگان و دايکندی بر نيروهای طالب و القاعده پيروز شود؟

آيا ناتو می داند که دايکندی چه شرايطی دارد که يکی از مراکز مانور و عمليات خود را دايکندی قرار داده است؟

چندی پيش روز نهم اسد سال روان وقتی  همراه با يک خبرنگار فرانسوی و  يک خبرنگار افغان، سوار بر يک هواپيمای نظامی  ناتو راهی قندهار شديم تا در مراسم تحويل دهی فرماندهی نيروهای بين المللی از ائتلاف به ناتو شرکت کنيم، اين سوال را از ديويد ريچارد فرمانده نيروهای ناتو پرسيدم. از ريچارد پرسيدم که آيا مطمئن است که در دايکندی نيروهای طالب و القاعده وجود دارد که ناتو می خواهد در آنجا عمليات داشته باشد؟ در آن وضعيت همراه با صدای هولناک هواپيمای نظامی ديويد ريچارد گفت که ما گزارش هايی داريم که در دايکندی نيز نيروهای طالب و القاعده نفوذ پيدا کرده اند. وی در حالی که در گرمای بيش از 40 درجه عرق می ريخت ادامه داد که ناتو در اولين ماموريت خود بيرون از مرزهايش پيروز خواهد شد. در آن وضعيت و مسير 45، 50 دقيقه ای از کابل به قندهار فرصت و مجال گفت و شنود بيشتر را با اين فرمانده ی نظامی ناتو با تابعيت انگلستان را نيافتم. در جريان پرواز خستگی را بوضوح در سيمای محافظان آقای ديويد ريچارد می ديدم. سخنگوی آمريکايی آيساف ناتو آقای ليوک را می ديدم که در گرما چشم هايش را بسته بود و عرق می ريخت.

در ميدان هوايی قندهار پس از حدود 50 دقيقه پرواز، به يک جهنم ديگر پرتاب شديم. گرچه دوست داشتم خود به تنهايی مسير را طی کنم اما يک سرباز محافظ اجازه ی گشت و گذار را از من و دو خبرنگار ديگر گرفته بود. در نزديکی ميدان هوايی قندهار مراسم تحويل دهی فرماندهی به نيروهای ناتو با زجر و مصيبت گرما آغاز شد. در يک محوطه ای که از توده ی گرما و حرارت پر شده بود. وارد شديم. پيش از ما خبرنگاران ديگر نيز رسيده بودند. سفرای چند کشور، آمريکا، انگلستان و کانادا. واليان زابل، قندهار و هلمند نيز بودند. به اسد الله خالد والی قندهار گفتم که می گويند تو شب ها بدليل عدم امنيت در مقر پی آر تی استراحت می کنی.  از اسد الله خالد پاسخی نشنيدم؛ فقط گفت که به اين سوالت جواب نمی دهم. اين مرا ياد چند ماه پيش انداخت که از همين فرد پرسيدم می گويند که در جنوب پول برای عدم کشت کوکنار دريافت می شود، اما همچنان کشت شده و قاچاق می شود، چه می گويی؟ آن موقع نيز گفته بود که به اين سوالت جواب نمی دهم. آقای خالد به هرحال تصميم گرفته است تا به سوالات من جواب ندهد.

مراسم آغاز شد. مشخص بود که وزير دفاع آقای وردک، فرمانده نيروهای آمريکايی و نيز فرمانده ناتو بدليل گرما و طاقت فرسا بودن شرايط سريع صحبت می کنند و می خواهند به پايان مراسم برسند. جملات فرمايشی شروع می شود. آقای وردک را برای اولين بار با يک يونيفورم نظامی می بينم که مشخص است از ناچاری به تن کرده است. به سربازان ائتلاف، ناتو، آيساف و افغان نگاه می کنم که برای انجام مراسم رسمی تحويل دهی فرماندهی بايد يک مراسم ويژه داشته باشند. در حالی که مقامات نظامی در حال صحبت هستند، می بينم که سربازان نيز نتوانستند مقاومت خود را در برابر گرما حفظ کنند. يکی از آنان با نشان کشور آمريکا بر شانه اش، از صف نظاميان خارج می شود، مشخص است که حالش بهم خورده. به ناهماهنگی سربازان نگاه می کنم و تصور می کنم که اين سربازان نمی توانند در گرمای جنوب خود را حفظ کنند و تنها کاری که می توانند، در يک کمپ نظامی به مصرف پول تصويب شده توسط پارلمان های کشورهايشان بپردازند.

مراسم تمام شد. پس از چند ساعت دوباره با همان هواپيمای نظامی به کابل بازگشتيم. در بين راه از ديويد ريچارد هيچ سوالی نپرسيدم. ديويد ريچارد خواب بود و مشخص بود که گرما توانی برای او نمانده است.

فردای آن روز خبر کشته شدن يک سرباز ناتو منتشر شد. روز بعد آن دو سرباز و تاکنون حدود 10 سرباز ناتو در جنوب کشته شدند و ناتو نتوانسته به هيچ موفقيتی دست يابد. ناتو علاوه بر اينکه نتوانست به موفقيت دست يابد، بلکه يک عقب نشينی آشکار نيز انجام داد. شايد اين عقب نشينی يک عقب نشينی تاريخی باشد که برای اولين بار بيرون از مرزهای ناتو به ناتو تحميل شده است.

چند روز پيش نيز آقای تام کونيگس، نماينده کوفی عنان در افغانستان از يک شکست بزرگ ياد کرد. يک عقب نشينی آشکار که ما بايد در اجلاس آلمان از طالبان نيز دعوت می کرديم. اين اظهار نظر آقای تام کونيگس شايد يکی از تاسف آورترين اظهارات مقامات بين المللی در طی اين چند سال باشد. اظهار نظری که گويی آقای تام کونيگس بجای نمايندگی آقای کوفی عنان ، نمايندگی طالبان را بر عهده گرفته و سخنگو و تريبون طالبان شده است. جدا از اينکه اين اظهار نظر چقدر می تواند واقعيت داشته باشد اما چقدر تاسف آور است که نماينده عنان آب در آسيای طالبان و واپس گرايی می ريزد.

امروز هم فرمانده انگليسی نيروهای ناتو در افغانستان گفت سربازان انگليس در بدترين جنگ طی 60 سال گذشته هستند . ديويد ريچارد ادامه داد که سربازان انگليسی در افغانستان در بدترين و طولانی ‌‏ترين جنگ از زمان جنگ جهانی  دوم به سر می ‌‏برند. وی به خبرنگار خبرگزاری فرانسه گفت: نيروهای اين كشور هم اكنون در حال انجام بدترين و طولانی ‌‏ترين جنگ هستند و من فكرمی ‌‏كنم كه شرايط كنونی از زمان جنگ كوريا در سال 1952 ميلادی و يا جنگ جهانی دوم در سال 1939 بی ‌‏سابقه است.»

وی افزود: «برخی از نيروهای انگليسي از بخشی از جنوب ولايت هلمند عقب‌‏نشينی كرده‌‏اند و اردوی افغانستان جايگزين آنان شدند.»

سازمان مطبوعات داخلی انگليس به نقل از منابع آگاه انگليس نوشت كه بين 40 تا 50 هزار نيروی ناتو برای كنترول شبه‌‏نظاميان طالبان در هلمند احتياج است.

اين اظهارات فرمانده ناتو تنها چند روز پس از استقرار نشان می دهد که ناتو بايد گليم خود را جمع کند و برود. اگر ناتو نتواند فصل گرما را به نوعی بگذراند و خود را به خزان و زمستان برساند، بايد گفت که شکست تاريخی ناتو در افغانستان آغاز شده است.

از سويی ديگر متاسفانه خبرهای ناگواری از دولت و پارلمان بگوش می رسد. پارلمان حدود 70 روز پيش در جلسه غير علنی خود موضوع مذاکره با رهبر گروه واپسگرای طالبان ملا عمر را طرح کرد و همچنين از مذاکره با گلبدالدين حکمتيار سخن بميان آورد. يک منبع پارلمانی روز گذشته در گفتگوی تلفونی از نهايی شدن اين مذاکرات خبر داد و گفت که حکمتيار در راه کابل می باشد. وارد شدن او به کابل همراه خواهد بود با آمدن بی چون و چرا ملا عمر. آنوقت با بنيادگرايی که در پارلمان و دولت ديده می شود، بايد فاتحه آزادی (آمده يا نيامده) را خواند. آقای صبغت الله مجددی نيز در طی اين چند سال تمام تلاش خود را برای وارد کردن همکيشان واپسگرای خود به بدنه دولت انجام داده و تنها ظاهرا برادران تنی يا ناتنی، ملا عمر و حکمتيار می مانند که آنان نيز با کرزی يکجا خواهند شد و تنها حسرت آزادی، حقوق بشر و کرامت انسانی در افغانستان خواهد ماند.

برای نوشتن نظرات اينجا را کليک کنيد