No Censorship!

قسمت اول : نظر عمومی

سير روند تاريخي ملت ها نشان ميدهد كه تشكيل جبهه ي خاص و نهاد خاص به مقاصد و اهداف خاص در شرايط خاص ضرورت همان زمان و برهه يي از زمان معين در جوامع بشري است. اجتماعات جبهه يي عمدتاً در يك طيف وسيع و يا هم كوچك كه بعداً به سوي بزرگ شدن مي رود ،مولود شرايط و ناچاري هايي ميباشد كه افراد و اشخاص معين را گاهي هم اجباراً تحت يك تشكل قرار ميدهند . اين افراد مشتمل اند بر سياسيون، روحانيون، روشنفكران، نظاميان و ساير اقشار از ملت كه به نوعي ارتباط و پيوندي با يك سيستم يك نظام و يا هم يك سازمان مي داشته باشند. بيشترين اين پيوند ها با بقاياي نظام هاي در حال قدرت اند كه با اهمال قوه ي مخالف سلب قدرت مي شوند و نظام هاي جديد با شيوه هاي جديد جاي شان را مي گيرند. معمولاً هم سلب قدرت نظام هاي سياسي اگر در وجود انتخابات آزاد، دموكراتيك و مردمي و مبارزات هدفمند طولاني و سياسي نباشد، استفاده ي باالقوه از توسل به سلاح و نيروي نظامي را همراه است كه قهراً رژيم به سر اقتدار را از اريكه ي قدرت بر مي اندازد و اين است كه نگون بختي رژيم و پيروان آن مخصوصاً كه در ايام قدرت خط فاصل و درشتي را با مردم داشته اند آغاز مي شود و جاي پاي در نظام جديد سياسي كه عوض آنها عرض وجود كرده است نمي يابند . بر علاوه هم هراس فراواني در دل دارند كه با آنها چه گونه حساب خواهد شد؟ برخي ازين نظام ها زمينه ي سقوط شان به پرتگاه نيستي را خود مساعد ميسازند و چارو ناچار راه مقابله پس از سقوط را دوباره بر مي گزينند و يا هم شماري ازين نظام ها كه جز خود الترناتيف ديگري در اجتماع هم نمي بينند و يا هم تشخيص ميدهند كه با روي كار آمدن رژيم جديد آن هم با جبر و اكراه و فشار نظامي بيگانه گان آزادي مملكت به خطر است و ملت به تباهي رود دوباره به آرايش نيرو هاي شان پس از يك عقب نشيني تكتيكي مي پردازند كه اين گونه نظام ها در جهان به خصوص مملكت مابسيار اندك اند.زيرا بصيرت سياسي و عقلاني كه خرد سياسي و ملي را با خود داشته باشد در بيشترينه سياستمداران ديده و سراغ نمي شود. استثنا را نميتوان ناديده گرفت اما اندك بودن شان جوابگوي نياز جامعه نيست.
افغانستان با توجه به موقعيت متأسفانه بد جغرافيايي و همچنان نداشتن سياستمداران و يا سياستگذاران آگاه و يا هم داشتن سازمان هاي مختلف سياسي با افكار و ايديالوژي هاي مختلف و متنوع كه خارج از مرز ها الهام مي گيرند،ميدان رقابت هاي غير مستقيم جهاني در دوران جنگ سرد، تسلط نظام دو قطبي جهان و يا مداخله مستقيم يكي از اين قدرتمندان بالاي كشور ما بوده است. تأثير پذيري افكار گروه هاي سياسي خاص با پيروي از مكتب هاي سياسي خاص اسباب دو پارچه گي و چند پارچه گي افراد اجتماع ما را فراهم كرده و نسبت نبود يك زعيم واقعي ملي و يا هم نداشتن ظرفيت برداشت سياسيون و گرداننده گان سياست در افغانستان براي گزينش رهبر و زعيم واحد و مطرحي كه در حيات و بعد از حيات او بايد كار هايش را الگو قرار دهند و از ان متابعت كنند و مانند ساير جهان او را به ديده ي احترام بنگرند، وطن ما نتوانسته به مسير درست ترقي وسعادت رهنمون گردد. هيچ جايي دنيا نيست كه شخصيتي به عنوان قايد ملي نداشته باشد. هند نهروو گاندي را داشت و دارد، پاكستان محمد علي جناح را داشت و دارد، چين مائو را داشت و دارد، تركيه مصطفي كمال اتا ترك را با خود دارد، كوبا فيدل كاسترو را با خود دارد، امريكا ابراهام لينكلنن را با خود داشت دارد. خلاصه هر كشوري در هر يك از قاره ها در عرصه ي سياست و رهبري اجتماعي رهبري سالم صادق و متكي به نفس را با خود داشته است و دارد، كه از او پيروي ميكنند او را كمك مي كنند و وطن شان را آرام نگهميدارند، مخصوصاً در كشور هاي اسلامي كه اتكاي بزرگ شان قبل از رهبران شان هم به دين مقدس اسلام و پناه بردن به خداوند (ج) است. آنجاست كه آنها كنون رده ها و پله هاي بزرگ و بلند ترقي تعالي خوشبختي و همزيستي مسالمت آميز را پيموده اند و ملتهاي آنها در زمره ي خوشبخت ترين مردمان جهان زيست دارند. افغانستان عزيز و ملت مسلمان مظلوم آن كه جزء دربار خداوند (ج) چيزي و اميدي به اين سياستمداران چيز نافهم ندارند در تاريخ خودكسي را سراغ ندارند كه واقعاً به آن ها در طول تاريخ موجوديت خاك شان دلسوزي داشته باشد .هرگاه بزرگان و قهرماناني چون احمد شاه باباي كبير، ميرويس خان خان غازي، سلطان محمود غازي، امان الله خان غازي، را كه تعداد شان در تاريخ اندك است نمي داشتيم شايد با اين سياست مداران و سردمداران فروخته شده در نقشه ي سياسي دنيا هم جايي نمي داشتيم. به هر حال از دور ها بر مي گرديم به تاريخ معاصر افغانستان. عصري كه گذشته اش خون آتش بوده، فرياد و ناله بوده، ماتم، ماتمسرا بوده درد و اندوه بوده فقر و فاقه بوده، كشتار و وسيله قرار دادن ها براي كشتار بوده، غل و زنجير بوده و از اين پديده هاي منفي فراوان. اگر تاريخ معاصر را از عصر غازي امان الله خان برگزينيم، جزء خود غازي امان الله و حبيب الله خادم دين رسول الله ديگران همه به نوعي خدمتگذار و نوكر اجنبي ها بيشتر بوده اند تا متوجه مردم شان. صيانت و نگهداري استقلال وطن هم بر مبناي جانبازي هاي ملت جانباز افغانستان بوده است تا رهبران و سردمداران قدرت در افغانستان. و تاريخ گواه است كه اگر شهامت ملت نمي بود، بار ها اين وطن دو دسته به اجنبي ها تسليم شده بود. كودتا ها، تغييرات در رژيم ها اقدامات نظامي عليه يكديگر ،تسلط خاندان مشخص نادري بر مردم و بعد روز اختلافات بين شان همه سياستهايي بودند كه سبب كودتا هاي ديگر در 7 ثور 1357 و 8 ثور 1371 گرديدند و پس از آن هم كشتار يك جناح توسط جناح ديگر و گرفتن قدرت از يك دست به دست ديگر با افكار ديگر اين وطن و مردم آن را آزار تكان دهنده داد. با رو يكار آمدن كودتاي 7 ثور 1358 ديگر زمينه براي مداخله ي خارجي غربي عليه وطن ما و استفاده از موقع جهت راه اندازي جنگ و استفاه از جنگ ابزار هاي پيشرفته عليه شوروي وقت مساعد شد. آنجا وانگاه بود كه آگاهان سياست دور از مرز هاي وطن ما و فرسنگها دور تر از آنسوي اقيانوس ها موقع را مغتنم دانستند و براي رسيدن به اهداف شان زير نام مبارزه و كمك با مردم افغانستان در اخراج اشغالگران روس از افغانستان و كمك با مجاهدين افغانستان بزرگترين استراتيژي مطروحه ي شان را به منصه ي ااجرا گذراندند و سود هاي زياد جستند.همسايه هاي زيرك و هشيارما مخصوصاً پاكستان از شرايط استفاده كرده در عملكرد دشمنانه براي تخريب بيشتر خاك افغانستان و كشتار بيشتر مردم افغانستان دست به اقدام شد و جنرالان آن توانستند هم به وطن شان پول و سرمايه ي گزاف دست و پاكنند، هم وطن شان را از آن جزيره هاي با طلاق مانند به گلستان شرق مبدل سازند، هم سيستم دفاعي و نظامي شان را تجديد نمايند و آرايش دهند و از فرسوده گي به نو شدن بروند و هم رمز زنده گي متمدن و با جهان متمدن بودن را بياموزند، هم از خواب گران بيسوادي و جهالت نجات يابند ،هم آبديده شوند و هم وطن ما را به ويرانه مبدل سازند و نام اش را بگذارند همدردي با جهاد افغانستان. آنها خوب انتخاب كرده بودند رهبران فروخته شده كه تعهد غلامي به جنرالان پاكستان داده بودند و اصلاً يادي هم نداشتند و ندارند كه ملت شان وطن شان و زادگاه شان به كجا مي رود و ديگران از اين ويراني چه سودي مي برند؟ آنها فقط به خود انديشدند و به سرمايه اندوزي شان و گماشتن دوستان و نزديكان شان در منابع سرشار دستيابي به سرمايه و تأمين روابط به خارج. شايد هم جهاد براي آنها يك بهانه بود همانطوريكه واقعاً براي غرب يك بهانه بود و كمك هاي غرب هم بيشتر نه واقعاً به خاطر جهاد بلكه بخاطر مقابله با امپراتوري بزرگ اتحاد جماهير شوروي سوسيالستي وقت بود كه غرب از آن در هراس و لرزه به سر مي برد. و غرب حالا موقع يافته بود كه تنها از همين راه ميتوانست و ميتواند به اهداف اش در جلو گيري از پيش رفتن روسيه ي بزرگ آن زمان به آبهاي گرم برسد و ضربه ي محكمي بر پيكران وارد آورد. و چنان شد خداوند (ج) به رهبران غلام صفت داد و ملت بيچاره در دفاع و حفاظت سنگر قرار گرفتند و جنگيدند. تا اينكه روسيه با شكست وطن را ترك كرد و فصل جديدي با سرنگوني رژيم مرحوم دكتر نجيب الله و آغاز 8 ثور1371 در تاريخ افغانستان كشوده شد.
ادامه دارد.
 

 بازگشت به بالای صفحه