No Censorship!

نزدیک پنج سال پیش زمانیکه جنگنده های آمریکا بر فراز افغانستان زیر حاکمیت طالبان به حرکت درآورده شدند و این کشور را هدف بمباران قرار دادند، برخی شهروندان افغان می گفتند "این بمب طیاره نیست، بلکه نعمت الهی است که می خواهد ما را از شر طالبان خلاص کند." اما امروز که مدت زیادی از آن زمان می گذرد، آیا این محبت هنوز هم در دلهای مردم افغانستان باقی مانده است؟

 11 سپتامبر 2001 میلادی، روزیکه حملات تروریستی به برجهای دوقلوی مرکز تجارت جهانی نیویورک صورت داده شد و ضمن آن حدود 3 هزار انسان بی دفاع به کام مرگ فرستاده شد و در نتیجه، زمینه ساز اقدامات نظامی دولت جورج دبلیو بوش به افغانستان شد، نقطه عطفی در تاریخی افغانستان بود که در میان غم و اندوه  و امید فراوان، تاثیرات شگرف بر زندگی افغانان در پی داشت.

 من آنروز در کابل زیر سلطه طالبان بودم. آنعده از شهروندان کابل که با من در تماس بودند، هرچند از وقوع حادثه غم انگیز یازده سپتامبر اظهار تاسف می کردند، ولی امید قوی در دلهای آنها جوانه زده بود تا زندگی آرام و آزادی را در فضای دموکراسی تجربه کنند.

 سخنان جورج بوش که می گفت به افغانستان حمله می کند، افغانها سزاوار "آزادی، دموکراسی، رفاه و آسایش" اند و این ملت را "از چنگ تروریسم و القاعده" رهایی می بخشد، سخت در دلهای کابلیان آنروز چنگ می زد.

 اکثر افغانها منتظر آغاز حملات آمریکا به طالبان و سرنگونی نظام طالبانی در افغانستان بودند؛ چراکه آنها امید داشتند با روی کار آمدن یک نظام جدید "دموکرات" در افغانستان، آزادیهای آنها تامین، زمینه بازگشت فرزندان شان به مکاتب فراهم و رفاه اجتماعی و فرصت شغلی برای آنها مساعد خواهد شد. برعلاوه، این امید در میان افغانان جوانه زده بود که با استقرار آمریکایی ها در افغانستان، وطن شان بازسازی شود.

 سرانجام حملات صورت گرفت و سقوط حاکمیت طالبان از مزارشریف در شمال افغانستان آغاز شد، کابل، غزنی، خوست، هرات، هلمند و سرانجام قندهار که پایگاه اصلی این گروه بود، به ترتیب "آزاد" شدند.

 هرچند از بین رفتن حاکمیت تندروان مذهبی طالبان همراه بود با آزادیهای نسبی شهروندی، برگزاری لویه جرگه ها  برای تعیین دولت انتقالی و تصویب قانون اساسی، انتخابات ریاست جمهوری و انتخابات پارلمانی، نقش دادن به مردم برای سهم گیری در سرنوشت شان، تصویب قانون مطبوعات آزاد و آغاز روند بازسازی ویرانه های جنگ افغانستان، اما ظاهراً مردم افغانستان انتظارات خیلی بیشتر از این دارند.

 مردم افغانستان آرزو داشتند با استقرار آمریکاییها و نیروهای سازمان پیمان اتلانتیک شمالی (ناتو) در این کشور، امنیت افغانستان بهبود یابد، زمینه های بازگشت  "آبرومند" مهاجران فراهم گردد، تغییرات محسوسی در سروسیمای شهر و کوی آنها وارد شود و در زندگی روزمره آنها بهبودی فزاینده بوجود بیاید.

اما به نظر می رسد در بیش از چهار سال گذشته آنگونه که باید، این توقعات برآورده نشده و برخی شهروندان افغان را سرخورده کرده است.

در این میان، رفتار "ناپسند" برخی سربازان خارجی و از جمله برخورد امروز (دوشنبه 29 مه) آنها با شهروندان کابل، که گفته می شود در اثر آن دست کم هفت نفر کشته شده است و شعله های سوزاندن ساختمانها و موترها،  برخی نقاط شهر را فرا گرفته است، بر سرخورده گی مردم افغانستان افزوده است.

 برخی کارشناسان سیاسی افغان به این باورند نظر مثبتی که در ابتدا افغانها نسبت به  آمدن آمریکاییان و نیروهای نظامی چند میلیتی به افغانستان داشتند، روز تا روز کم رنگ تر می شود.

 ولی با این حال، این کارشناسان نگرانی دارند که به سبب توانا نبودن اردو و پلیس ملی افغانستان برای تامین امنیت، موجودیت دست کم 2000 گروه شبه نظامی غیرمسئول در نقاط مختلف افغانستان و نیز نیرومندی برخی گروه های فرصت طلب در این کشور، ممکن است در نبود نیروهای خارجی، افغانستان بار دیگر به دوران دهه 1990 میلادی برگردد؛ دورانی که اغلب شهرهای افغانستان به ویژه پایتخت کابل، در شعله های جنگ داخلی می سوخت.

برای نوشتن نظرات اينجا را کليک کنيد