No Censorship!

درخواست سردبير

کامران ميرهزار

editor@kabulpress.org

کابل پرس را محلی برای بازتاب آرای گوناگون قرار داده ايم و خوشبختانه توانسته علاوه بر اينکه صداهای متفاوت را بازتاب دهد، از فضای مجازی اينترنت نيز عبور کرده و رابطه ی مستقيمی با مخاطب خود در داخل افغانستان و بيرون برقرار کند. اين روش کم کم در افغانستان تاثير گذاشته و همين که کابل پرس تبديل به منبعی برای رسانه ها، سازمان ها و افراد شده است، می تواند نشانه ای از اين امر باشد. با همه ی اين تفاسير من به نواقص آن اذعان می کنم و درصدد جبران آن می باشم. گاهی برخی از خوانندگان، مهربانی می کنند و نامه های محبت آميز و دلگرم کننده برايم می فرستند. يا زمانی برابر تهديدهايی که کابل پرس با آن مواجه می شود، بر دفاع از آزادی بيان تاکيد می کنند. اين دلگرم کننده است و در اين مسير، گرچه نبود اينگونه حمايت ها ، ممکن، مانع از ادامه ی کار نمی شد، اما مهربانی های خوانندگان برای ادامه ی کار نيروی بيشتری می داد و می دهد.

در يک سال اخير انتشار برخی اسناد معتبر که نشان دهنده ی سوء استفاده و اختلاس از دارايی مردم افغانستان است در کابل پرس نشر شد. خبر مرگ ديکتاتور سابق محمد ظاهر شاه که دولت همچنان آن را مخفی می کند و نيز مقالات جنجالی در باب سياست که شايد بتوان گفت در فضای جاری افغانستان تاثير گذار می باشد که خوانندگان زيرک به هوش هستند و اين را درک می کنند. ما همين روش را ادامه خواهيم داد و بر اساس روش خبری، تحليلی و انتقادی که انتخاب کرده ايم، اسنادی را منتشر می کنيم که خوشبختانه در قانون دانستن آن جرم نيست و دانستن از آن حق هر شهروند است. اما چرا اين حق ناديده گرفته می شود؟ چرا اجازه ی دسترسی به اسناد دولتی به هيچ کس داده نمی شود و برخلاف قانون اساسی نمی توان به يک اداره رفت، گفت اين قانون اساسی که به من اجازه ی سوال از شما را داده و اجازه ی اينکه من بدانم با فلان چيز چکار کرديد، فلان مقدار پول را چه؟ چرا اينجا اين طوری است و چرا اينجا...؟ اين سوال کردن ها اعلام جنگ است. کدام جنگ؟ فرقی نمی کند به کدام وزارتخانه می رويد. تذکره ی تابعيت خود را بگيريد و يک جلد از قانون اساسی را. اگر از دروازه داخل شديد و به معين يا حتا وزير هم برخورديد، معمولا وقتی اين سوال ها را می پرسيد، به شما می گويد شما برای جنگ آمده ايد. کدام جنگ برادر؟ کدام جنگ خواهر؟ من برای جنگ آمده ام؟ نه من برای جنگ نيامده ام. من آمده ام تا از حق خود و دانستن برخوردار باشم. جملاتی از اين دست که نمی توان گفت که هميشه اعمال خشونت فيزيکی را در پی ندارد. من همين جا از کارمندان وزارتخانه ها و دواير دولتی که اين سطور را می خوانند می خواهم بدانند که اگر روزی کسی آمد و چنين سوالاتی از شما کرد، تعجب نکنيد. آن را اعلان جنگ مپنداريد. می دانم که در ادارات دولتی افرادی هم هستند که می خواهند برای مردم کار کنند و در سيستم بيمار، کاری نمی توانند. از اين خوانندگان می خواهم با احترام به قانون اساسی و اعتقاد کاری خود، اسناد را برای انتشار برای کابل پرس ارسال کنند. نام و موقعيت افراد در نزد کابل پرس محفوظ می باشد. گو اينکه اين دست خوانندگان تاکنون با ما همراهی هايی نيز کرده اند. سپاسگزارم.

اما موارد نقض حقوق بشر. کابل پرس در گذشته کم و بيش گزارشات و مقالاتی درباره ی حقوق بشر منتشر کرده بود. از اين پس بصورت جدی تر به موارد نقض حقوق بشر و چالش های بر سر راه می پردازيم. کابل پرس تلاش می کند تا بانک اطلاعاتی را برای موارد نقض حقوق بشر ايجاد کند و آن را بصورت جدی در دستور کار خود قرار دهد. برای ايجاد اينکار باز هم کابل پرس نياز به خوانندگان خود دارد. گزارش های مربوط به جنايات عليه بشريت، جنايات جنگی، جنايات نسل کشی و جنايات تجاوز، ضمن نشردر کابل پرس به دادگاه بين المللی جزايی ارسال می شود. افغانستان عضو اين دادگاه است و در تاريخ 10 فبروری سال 2003 ، اساسنامه ی آن را امضا کرده است. در شرايط کنونی می دانم که اين امر مشکلات زياد امنيتی را ايجاد می کند و قطعا به تهديد کابل پرس ادامه داده خواهد شد. می بينيد که ما هنوز از جامعه ای که آزادی بيان در آن احترام شود، چقدر فاصله داريم؟ کابل پرس باوجود تهديدها از اين روش خود دست برنخواهد داشت اما برای اينکه شفافيت خود را برای خوانندگان تحکيم کرده باشد، با شناخت و درک اين مطلب که قربانيان طيف وسيعی از مردم از تمام اقوام می باشند، اين روش را دنبال می کنيم.

تقريبا نود درصد جزييات جنايات افشار در ماه دلو 1371 در اختيار کابل پرس می باشد. نام تمام افرادی که در اين تراژدی دست داشتند. نام تمام کسانی که در اين حادثه کشته شدند بويژه نام کودکان. برخی مجرمين زنده می باشند و برخی از آنان در پست های مختلف دولتی و پارلمان حضور دارند. اين گزارش جزيياتی دقيقی از جنايات در افشار که شامل تمام جنايات تعريف شده در اساسنامه ی دادگاه بين المللی جزايی می باشد، آشکار خواهد کرد. من پيش از انتشار اين گزارش از خوانندگان درخواستی دارم. درخواست من اين است که اجازه دهيد، چند گزارش ديگر نيز از قربانيان همه اقوام نيز ترتيب داده شود. فضای مسموم سياسی نمی تواند به جريانی برچسب يا مارک قوم گرايی را نزند. قبلا گفتم درک اين مساله که قربانيان از طيف وسيع و از تمام اقوام بوده است. از خوانندگان عزيز که قربانی جنگ ها در افغانستان بوده اند می خواهم،  بدون در نظر گرفتن زمان وقوع جنايت، چشم ديد خود را برايم بفرستند. يعنی اگر از دوره ی ديکتاتوری نادر خان هم چشم ديد داريد برايمان ارسال کنيد. زمان، مکان و تمام جزييات ديگری که در اختيار داريد، می تواند در اين جريان حقيقت يابی کمک کند. بازهم تاکيد می کنم که مسايل امنيتی افراد در نظر گرفته خواهد شد و نام و مشخصات آنان محفوظ خواهد ماند. با کمک شما خوانندگان کوشش می کنيم تا بانک معلوماتی از جنايات انجام شده ايجاد کنيم و گامی برای بازگرداندن عدالت همانگونه که کار يک رسانه ی آزاد است، برداريم.

در پايان از دست اندرکاران رسانه ها می خواهم که اتفاق داشته باشند. در کابل چند اتحاديه و انجمن برای حمايت از روزنامه نگاران وجود دارد. اين اتحاديه ها بعضا پول هايی را از سازمان های بين المللی و کشورهای مختلف دريافت می کنند که بايد برای حمايت از آزادی بيان صرف شود. برای درک اينکه در افغانستان صداهای مختلفی وجود دارد. اما متاسفانه اين پول ها خودآگاه يا ناخودآگاه عکس کاری که بايد، خرج می شود. تفريق اتحاديه ها و انجمن ها به چند انجمن روزنامه نگاران، پشتون های روزنامه نگار را يکجا جمع کرده، هزاره ها را يکجا و تاجيک ها را هم جای ديگر. هميشه لاف در نظر نگرفتن قوميت زده می شود و متاسفانه مانند انجمن قلم (که اين انجمن قلم داستان مفصلی دارد) تا وقتی فارسی زبان ها يا دری يا فارسی زبان ها رييس بودند، شاعران و نويسندگان فارسی هم بودند و وقتی يک پشتو زبان آمد، فقط شاعران و نويسندگان پشتو هستند. اين وضعيت واقعا نگران کننده است. قشر با سواد و به اصطلاح فرهيخته در کار اختلاف بيشتر ميان مردم می باشند. من قبلا گزارشی در هفته نامه ی چای داغ که با سانسور مواجه شد نشر کردم با عنوان " روشنفکری کيلويی دو افغانی". گاهی واقعا جريان روشنفکری در افغانستان آنقدر ناميد کننده است که به هيچ افغانی، هيچ است.