مقایسه دو شخصیت در اتحاد شمال افغانستان: سید منصور نادری و احمد شاه مسعود

ذکر نام امام از سوی چون شما شرم آور است زیرا کسی که به "پیر " بودن یک انسان یاغی که در مقابل امام بغاوت کرده است مباهات می کند عمل او بر خلاف معتقدات آئین اسماعیلیه بوده، لذا او در قطار گمراهان حساب میشود. طبق وصیت نامه ی امام قبلی ما مرتبت امامت و پیری هردو در وجود امام حاضر ما متبلور است، لذا هرکه دعوی پیری میکند و یا کسی فرددیگری را پیر خطاب میدارد او عمداًعمل گمراهی را مرتکب می شود. پیر دانستن سید منصور فاسق وبغی انسان رابه یاد این فرموده ی مولانا جلا الدین بلخی می اندازد که فرموده است:" راه می جوید خری از استری."
اما شفاعت خواستن از فردی جنایتکار و یا شفیع قراردادن فاجری مانند سید منصور در روز محشر بر جهالت مکعب و بیخبری مطلق از فرموده ی قرآنی و احکام دینی دلالت میکند. برای اینکه در محکمه ی عدل الهی هر فرد آدمی در گرو عملی است که درین دنیا انجام داده ومطابق به آن کیفر می بیند. محکمه ی عدل الهی را با محاکم دنیائی نباید اشتباه کرد که هرکه واسطه و پول وزرو زور داشت برائت میگیرد، آنجا ذره ذره اعمال نیک وبد محاسبه میشود،درانجا هر عضو انسان به عمل های کردگی خود دردنیا شهادت میدهد وکسی از کسی شفاعت کرده نمی تواند. زیرادر محکمه ی عدل الهی فساد وجود ندارد ونباید آنرا مانند محکمه ی فاسد رژیم سرا پا فاسد کرزی خان تصور کرد که هنگام انتخابات قلابی اسناد تقلب ورشوت دهی سید منصور به دست نیروهای امنیتی افتاد و در مید یا و اطلاعات جمعی منتشر گردید ولی چون فساد در سرا پای اپارات دولتی حکمفرما بود لذا توسط دالر های باد آورده دوسیه های اومحو و برائت گرفت. پیروی کور وکورانه ی شما از شخص جاهل، بیسواد، فاسق وجنایتکار انسان را به یاد شعر حزین شاعر می اندازد که گفته است:" مرید از پیر گمراه پیرشان گمراه تر از آنها ــ عجب کین خلق را او راهنما بود استُ دانستم.