زهر بادا شیر مادر بر کسی/ کو زبان مادری گم کرده است

سلام به همهء کابل پرسیان وسلام خاص به آقای حکیمی!
این قلم درکل بامحتوای مقاله وخواست نویسنده موافق می باشم. ازآنجاییکه ایشان ازشاعری مانند لایق شیرعلی اینجا یاد کرده اند وهم ازسرنوشت سمرقند وبخارا ذکر خیری رفته است خدمت آقای حکیمی بایدا عرض شود که که فارسی زبانان افغانستان یا دری زبانان افغانستان یا هم تاجیکها وپشتونهای فارسی زبان افغانستان درشرایط کنونی در دوجبهه نمیتوانند بجنگند.
جبههء اول را فاشیزم زبانی اوغان تشکیل میدهد که خواهان استحالهء جبری تمام باشنده گان این سرزمین زیر چتر اوغان استند این خواست از امروز آغاز نشده است که حتی بعدازتکییه زدن امان الله براریکهء قدرت باید فارسی زبانان تاوان با فرهنگ بودن خویش را بپردازند. مگر جبههء دومی همان فاشیسم ترکی است که حیثیت آتش زیر خاکستر را دارد. فاشیستان ترک تبار نیز همیشه هیزم بیار این معرکه اند وازجنگ میان تاجیکان واوغانها نفع می برند. این ها نیز خواهان برسمیت شناختن زبان ترکی اند. درحالیکه برای یک نفر تاجیک فرق میان محمدگل مهمند واسلام کریموف امروزی درچیست؟
محمدگل مهمند هم کتابهای فارسی را به آمو دریا انداخته است اسلام کریموف هم خواهان استحالهء جبری تاجیکان سرزمینهای سمرقند وبخارا درهویت ازبیکی خویش است وکتاب می سوزاند واولادهای تاجیک ازآموزش بزبان مادری شان درازبکستان محروم اند. برای من فارسی زبان این دو دشمن دو روی یک سکه میباشند که یکی ازعقب خنجر میزند ودیگری ازپیش رو.
بناء درشرایط حاضر باید درمقابل دشمن ظاهری یعنی اوغان که مردانه حاضر است دشمنی خویش را بازبان فارسی اشکارا بیان نماید باید عقب نشینی نمود.
با احترام
پرویز بهمن