وقتی در هر کشوری دین و مذهب رسمی شود و مضمونات دینی در معارف درس داده شود، نتیجه اش تفرقه و نفاق افگنی در میان محصلین و دانشجویان دامن زده می شود. جنگ و خشونت در میان مردم عادی و یا گروهای افراطی مذهبی را می توان به نوعی خاموش کرد اما نفاق و تفرقه در میان دانشجویان، آنهم در دانشگاه را نمیتوان به زودی و به آسانی حل کرد. زیرا وقتی تعصبات مذهبی در میان قشر تحصیل کرده ها نفوذ کند، دیگر فاتحه آن جامعه خوانده است.
هرگونه نفاق و تعصب را می توان با ابزار روشنگری و به کمک دانشجویان و محصلین از میان برد ولی وقتی دانشجویان خود به چنین مسمومیت مذهبی آلوده شود، دیگر فقط میتوان نام افغانستان را با حذف یک الف به فغانستان تغییر داد. بقول ضرب المثلی که می گوید:
هرچه بگندد نمکش می زنند
وای از آن روزی که بگندد نمک
نهال این نفاق افگنی در دوره ربانی توسط شیعه ها شانده شد. زیرا شیعه ها به اصطلاح به حقوقش شان رسیدند. یکی از خواست های شیعه ها رسمیت یافتن مذهب شیعه در کنار مذهب حنفی بود. زیرا افغانستان یگانه کشور در کل جهان است که چند مذهب را رسمیت داده است. رسمیت یافتن چند مذهبی با هیچ عقل و منطقی نه جور در نمی آید و نه عملی است.
جنگ و در گیری در میان دانشجویان و در محیط دانشگاه کابل سر آغاز یک فاجعه و یک دستلاف خرد باختگی است و ازین تاریخ به بعد مردم افغانستان باید در دیگ تعصب و جهالت برای چند قرن دیگر بریان شود!
اگر گفته شود که قانون اساسی یک کشور بدور از احکام دینی و مذهبی باشد، بلوا براه می افتد ولی برای براه افتادن بلواهای همیشه گی نان آخند ها در روغن و نان باقی مردم همیشه قاق است. زیرا ما مردم نه خود خرد داریم و نه از خرد و منطق باقی کشور ها استفاده می کنیم.
در کشور های غربی هیچ دینی در قانون اساسی رسمیت ندارد ولی خارج از چوکات دولتی و یا چوکات معارف، داشتن و یا نداشتن هر دینی مجاز و آزاد است. زیرا این کشور ها هم دانشجویان را از مضمونات عقاید ایدئوژیک آزاد ساخته اند و هم قوای مجریه در ارگانهای دولتی را.
البته درین اواخر دانشگاه کابل مورد تهاجم فرهنگی قرار گرفت. از وعده دادن کرزی به مضمونات دینی برای طالبان در دانشگاه ها گرفته تا چسپاندن احکام دینی در کتاب های معارف و غیره همگی به منظور چنین نفاق افگنی روی دست گرفته شده است.
بیقین می توان ادعا کرد که جنگ و در گیری در میان دانشجویان شیعه و سنی در دانشگاه کابل و باقی مراکز، سر آغاز تراژدی یک فاجعه می باشد که حتی به مراتب از فاجعه کودتای هفت ثور و هشت ثور و هفت اکتوبر بزرگتر و عمیق تر است.
وقتی در هر کشوری دین و مذهب رسمی شود و مضمونات دینی در معارف درس داده شود، نتیجه اش تفرقه و نفاق افگنی در میان محصلین و دانشجویان دامن زده می شود. جنگ و خشونت در میان مردم عادی و یا گروهای افراطی مذهبی را می توان به نوعی خاموش کرد اما نفاق و تفرقه در میان دانشجویان، آنهم در دانشگاه را نمیتوان به زودی و به آسانی حل کرد. زیرا وقتی تعصبات مذهبی در میان قشر تحصیل کرده ها نفوذ کند، دیگر فاتحه آن جامعه خوانده است.
هرگونه نفاق و تعصب را می توان با ابزار روشنگری و به کمک دانشجویان و محصلین از میان برد ولی وقتی دانشجویان خود به چنین مسمومیت مذهبی آلوده شود، دیگر فقط میتوان نام افغانستان را با حذف یک الف به فغانستان تغییر داد. بقول ضرب المثلی که می گوید:
هرچه بگندد نمکش می زنند
وای از آن روزی که بگندد نمک
نهال این نفاق افگنی در دوره ربانی توسط شیعه ها شانده شد. زیرا شیعه ها به اصطلاح به حقوقش شان رسیدند. یکی از خواست های شیعه ها رسمیت یافتن مذهب شیعه در کنار مذهب حنفی بود. زیرا افغانستان یگانه کشور در کل جهان است که چند مذهب را رسمیت داده است. رسمیت یافتن چند مذهبی با هیچ عقل و منطقی نه جور در نمی آید و نه عملی است.
جنگ و در گیری در میان دانشجویان و در محیط دانشگاه کابل سر آغاز یک فاجعه و یک دستلاف خرد باختگی است و ازین تاریخ به بعد مردم افغانستان باید در دیگ تعصب و جهالت برای چند قرن دیگر بریان شود!
اگر گفته شود که قانون اساسی یک کشور بدور از احکام دینی و مذهبی باشد، بلوا براه می افتد ولی برای براه افتادن بلواهای همیشه گی نان آخند ها در روغن و نان باقی مردم همیشه قاق است. زیرا ما مردم نه خود خرد داریم و نه از خرد و منطق باقی کشور ها استفاده می کنیم.
در کشور های غربی هیچ دینی در قانون اساسی رسمیت ندارد ولی خارج از چوکات دولتی و یا چوکات معارف، داشتن و یا نداشتن هر دینی مجاز و آزاد است. زیرا این کشور ها هم دانشجویان را از مضمونات عقاید ایدئوژیک آزاد ساخته اند و هم قوای مجریه در ارگانهای دولتی را.
البته درین اواخر دانشگاه کابل مورد تهاجم فرهنگی قرار گرفت. از وعده دادن کرزی به مضمونات دینی برای طالبان در دانشگاه ها گرفته تا چسپاندن احکام دینی در کتاب های معارف و غیره همگی به منظور چنین نفاق افگنی روی دست گرفته شده است.
بیقین می توان ادعا کرد که جنگ و در گیری در میان دانشجویان شیعه و سنی در دانشگاه کابل و باقی مراکز، سر آغاز تراژدی یک فاجعه می باشد که حتی به مراتب از فاجعه کودتای هفت ثور و هشت ثور و هفت اکتوبر بزرگتر و عمیق تر است.