کشتی حامل پناهجویان افغانستانی در آبهای اندونزیا غرق شد

ای هر چه لعنت خدا است بر حامد کرزی باد .
آتش بگیر ببین که مردم چه می کشند / احساس سوختن به تماشا نمی شود
در همین زمستان سرد حدود سی هزار آواره گان هلمند در چهار راهی قمبر ریر خیمه های کهنه و سرد شکنجه شدند و از شدت گرسنه گی و سرما اطفال مظلوم شان ضجه میزدند ، لیکن این وطن فروخته ی چرسی مفعول را کک هم نگزید و خود و خانواده و دسته ی مافیایش در فکر اندوختن سیم و زر بودند . این اولین کشتی مهاجران نبوده و نیست که در آبهای سرد اوقیانوس ها غرق و طعمه نهنگان دریا می شوند . ده ها بار دیگر اینگونه حوادث جانکاه اتقاق افتیده و خواهد افتاد .
این فلک زده گان بیکار و گرسنه ناگزیر اند برای بدست آوردن لقمه نان برای فامیل های شان دل به دریا می زنند و گاهی هم به ناچار در دریا جان می بازند . دل هر انسان با وجدان از شنیدن این روی داد های ناگوار آتش می گیرد لیکن این رهبران پنج ریالی بی وجدان در خواب خرگوش اند . واقعن شیطان مقابل این پست فطرتان لُنگ می اندازد .
الهی سنگ آسمانی بر سرت ببارد ، قندهاری چرسی وطن فروش .
تا چند به لفظ پوچ مضون دادن
اعجاز به جای سحر و افسون دادن
ای خوک پرستان چه قدر مکروه است
گُه خوردن و بوی مشک بیرون دادن
به همه خانواده های عزیزانی از دست رفته تسلیت می گویم و خودم را در غم تک تک شان شریک و سهیم می دانم .
المک یبقی مع الکفر ولا یبقی مع الظلم
لعنة الله علی القوم الظالمین .