سلام بر خواننده گان گرامی
نخست از همه باید اذعان دارم که مجموع نگاشته های این حقیر درین گفتمان، باورهای شخصی خود نگارنده بوده، موقف رسمی مکتب توحید (مکتب علامه فیضانی) و حلقۀ رهبری آن و نظر استاد مذهبی یا دیگر برادران ارشد یا صفوف مکتب توحید را منعکس نمیسازد.
اظهارات جناب مولویزاده را خواندم. با این اظهارات، موقف عداوت او کاملآ آشکار گردید. حسب روش معمول خود، باز هم تاریخ جعل میکند و مانند درامه سازان، درامه خلق میکند. باز هم مرده ها را سند قرار میدهد، با استاد شهید استاد ربانی آشنایی بهم می آرد، بعد با یک بار برای ملاقات به زندان رفتن و آنهم به دیدن یازنۀ شان، عضو نهضت میشود، و داستان ساختگی ماجرای زندان....
حال کی بپرسد از استاد سیاف که ماجرا چی بوده؟ علت چی بوده و جریان چگونه بوده است؟ آیا استاد سیاف حاضر است که این موضوع را تایید کند؟، در غیر آن، کسانی که دران وقت زندانی بوده و شاهد حالات بودند، و ماجرا و قضیۀ افتضاح و شرمناک آنجا را به یاد دارند و همین حالا در قید حیات اند و حاضرند دروغ گفتار مولویزاده را به اثبات برسانند که در چنین صورت، چه روهایی داغدار میشود؟ خداوند میداند. با آنکه مکتب توحید و آیین اسلام و اصول آن، طرفدار پوشیدن عیوب خصوصی و شخصی مسلمانان است، نه افشای آن!
هیچ کسی در هیچ جایی به یاد ندارد که علامه فیضانی، همچنین ادعایی را مطرح کرده و خود را مهدی موعود بنامد. البته مهدی به معنای هدایت یافته شامل حال همه پیروان راستین آیین پاک اسلام میشود، به شمول علامه فیضانی یا هرمؤمن دیگر.
در پاسخ به چلنج مولویزاده باید به عرض برسد که هرجایی را که جناب شان لازم میدانند، بفرمایند تا حضور بهم رسانیده از فرمایشات شان، مستفید گردیم تا خلق خدا، بدانند که ما (دین فروشان!) چه میگوییم و این (دین پروران؟) چه میگویند. ارچند، انسانهای رسیده و آگاه، ازخلال سلسلۀ همین گفتمان حاضر، به دریافت خیلی از حقایق و شناخت از طرفین و انگیزه های این تعرضات غیر انسانی به افراد صادق و مؤمن، انشاءالله تعالی دست مییابند.
خیلی با صراحت، شهامت و صداقت خدمت ملت متدین خویش به عرض میرسانم که :
حرف از علامه فیضانی و ارج ایشان، معنای پرستش انسان و مقدس سازی شخصیتی را ندارد، بل گرامیداشت از اصولی است قرآنی و انسانی که سبب ایجاد انسان کامل، وارسته و خیرخواه جامعه و میهن و در نتیجه نیل به سوی جامعۀ سلیم و عاری از فساد، ظلم و انسان خواریها میگردد.
دهه های طولانی جنایت و خیانت، عاملین و شاملین آنرا از ترس رسوایی و محاکمۀ ملت، به تکاپو افکنده است. گذشته ازان، ستم هایی که همسایگان و دیگران درطول سه دهه برما روا داشته اند، باعث گردیده تا حفظ و دوام موجودیت یک افغانستان بحران زده، بی ثبات، عقب مانده، و افتاده در آتش جنگ، خونریزی، نفاق و افروختن و افزایش تضادهای گوناگون قومی، زبانی، سمتی و نژادی؛ عمق استراتیژی غیر انسانی و غیر اسلامی شان را تشکیل دهد.
همۀ ما تشنۀ آن هستیم تا کانونی عمیقاً بر پایۀ ایمان، محبت و اتحاد باهمی ایجاد گردد تا ملت بزرگ افغانستان را با طرد روحیۀ قوم پرستی، نژاد پرستی و ترجیحات سیاسی و ایدیولوژیک باهم یکجا و متحد سازد. این مشاجرات و منازعات "من خوب هستم" ، "تو بد هستی" سالهاست که ما را به جان هم افگنده است و هیچ حاصلی در پی ندارد. هیچ کسی حاضر نیست که با داشتن کانون عداوت و شرارت در سینه، به حرف حق تن در دهد و این حرفیست آزموده...بنابران یگانه راه، گذشتن از خودخواهی و نزدیک شدن به کورۀ اصلاحات، خودسازی و انسان سازی است. هرکسی راهی و پناهی به این مآمول سراغ دارد، صادقانه در اختیار دیگران بگذارد...کاری که علامه فیضانی و رهروان متعهد به قرآن و اسلام و روشنروان شان آغاز کرده اند و ره آورد شان از سفر به معنویات قرآن و کلام الهی وتجارب معنوی حاصله از اصول خودشناسی، خداشناسی و جهان شناسی را صادقانه برخوان فقیری ملت میگذارند. برگ سبزیست تحفۀ درویش چه کند بینوا همین دارد...
با تقدیم احترام
حکیم پور
سلام بر خواننده گان گرامی
نخست از همه باید اذعان دارم که مجموع نگاشته های این حقیر درین گفتمان، باورهای شخصی خود نگارنده بوده، موقف رسمی مکتب توحید (مکتب علامه فیضانی) و حلقۀ رهبری آن و نظر استاد مذهبی یا دیگر برادران ارشد یا صفوف مکتب توحید را منعکس نمیسازد.
اظهارات جناب مولویزاده را خواندم. با این اظهارات، موقف عداوت او کاملآ آشکار گردید. حسب روش معمول خود، باز هم تاریخ جعل میکند و مانند درامه سازان، درامه خلق میکند. باز هم مرده ها را سند قرار میدهد، با استاد شهید استاد ربانی آشنایی بهم می آرد، بعد با یک بار برای ملاقات به زندان رفتن و آنهم به دیدن یازنۀ شان، عضو نهضت میشود، و داستان ساختگی ماجرای زندان....
حال کی بپرسد از استاد سیاف که ماجرا چی بوده؟ علت چی بوده و جریان چگونه بوده است؟ آیا استاد سیاف حاضر است که این موضوع را تایید کند؟، در غیر آن، کسانی که دران وقت زندانی بوده و شاهد حالات بودند، و ماجرا و قضیۀ افتضاح و شرمناک آنجا را به یاد دارند و همین حالا در قید حیات اند و حاضرند دروغ گفتار مولویزاده را به اثبات برسانند که در چنین صورت، چه روهایی داغدار میشود؟ خداوند میداند. با آنکه مکتب توحید و آیین اسلام و اصول آن، طرفدار پوشیدن عیوب خصوصی و شخصی مسلمانان است، نه افشای آن!
هیچ کسی در هیچ جایی به یاد ندارد که علامه فیضانی، همچنین ادعایی را مطرح کرده و خود را مهدی موعود بنامد. البته مهدی به معنای هدایت یافته شامل حال همه پیروان راستین آیین پاک اسلام میشود، به شمول علامه فیضانی یا هرمؤمن دیگر.
در پاسخ به چلنج مولویزاده باید به عرض برسد که هرجایی را که جناب شان لازم میدانند، بفرمایند تا حضور بهم رسانیده از فرمایشات شان، مستفید گردیم تا خلق خدا، بدانند که ما (دین فروشان!) چه میگوییم و این (دین پروران؟) چه میگویند. ارچند، انسانهای رسیده و آگاه، ازخلال سلسلۀ همین گفتمان حاضر، به دریافت خیلی از حقایق و شناخت از طرفین و انگیزه های این تعرضات غیر انسانی به افراد صادق و مؤمن، انشاءالله تعالی دست مییابند.
خیلی با صراحت، شهامت و صداقت خدمت ملت متدین خویش به عرض میرسانم که :
حرف از علامه فیضانی و ارج ایشان، معنای پرستش انسان و مقدس سازی شخصیتی را ندارد، بل گرامیداشت از اصولی است قرآنی و انسانی که سبب ایجاد انسان کامل، وارسته و خیرخواه جامعه و میهن و در نتیجه نیل به سوی جامعۀ سلیم و عاری از فساد، ظلم و انسان خواریها میگردد.
دهه های طولانی جنایت و خیانت، عاملین و شاملین آنرا از ترس رسوایی و محاکمۀ ملت، به تکاپو افکنده است. گذشته ازان، ستم هایی که همسایگان و دیگران درطول سه دهه برما روا داشته اند، باعث گردیده تا حفظ و دوام موجودیت یک افغانستان بحران زده، بی ثبات، عقب مانده، و افتاده در آتش جنگ، خونریزی، نفاق و افروختن و افزایش تضادهای گوناگون قومی، زبانی، سمتی و نژادی؛ عمق استراتیژی غیر انسانی و غیر اسلامی شان را تشکیل دهد.
همۀ ما تشنۀ آن هستیم تا کانونی عمیقاً بر پایۀ ایمان، محبت و اتحاد باهمی ایجاد گردد تا ملت بزرگ افغانستان را با طرد روحیۀ قوم پرستی، نژاد پرستی و ترجیحات سیاسی و ایدیولوژیک باهم یکجا و متحد سازد. این مشاجرات و منازعات "من خوب هستم" ، "تو بد هستی" سالهاست که ما را به جان هم افگنده است و هیچ حاصلی در پی ندارد. هیچ کسی حاضر نیست که با داشتن کانون عداوت و شرارت در سینه، به حرف حق تن در دهد و این حرفیست آزموده...بنابران یگانه راه، گذشتن از خودخواهی و نزدیک شدن به کورۀ اصلاحات، خودسازی و انسان سازی است. هرکسی راهی و پناهی به این مآمول سراغ دارد، صادقانه در اختیار دیگران بگذارد...کاری که علامه فیضانی و رهروان متعهد به قرآن و اسلام و روشنروان شان آغاز کرده اند و ره آورد شان از سفر به معنویات قرآن و کلام الهی وتجارب معنوی حاصله از اصول خودشناسی، خداشناسی و جهان شناسی را صادقانه برخوان فقیری ملت میگذارند. برگ سبزیست تحفۀ درویش چه کند بینوا همین دارد...
با تقدیم احترام
حکیم پور