چانه زنی روی هنرمندان و بزرگمردان تاریخ کار عبث و بیهوده است. نه ما افغانها حق داریم که مولانا و ابوعلی سینا و دیگران را تنها مطلق به خود بدانیم و نه ایرانیان و یا مردم هر کشور دیگری. اکثر این مردان تاریخ بسی فراتر از یک کشور مطرح بوده و هنر و دانش و فن شان مطلق به تمدن بشریست.
احمد شاملوی بزرگ در یکی از مصاحبه هایش چه زیبا و پرمعنی این نکته را بیان داشته است:
«من خویشاوند نزدیک هر انسانی هستم که خنجری در آستین پنهان نمی کند. نه ابرو به هم می کشد ونه لبخندش ترفند تجاوز به حق نان وسایبان دیگران است. نه ایرانی را به انیرانی ترجیح میدهم ونه انیرانی را به ایرانی. من یک بلوچ کرد وفارسم. یک فارسی زبان ترک، یک آفریقایی اروپایی استرلیایی آمریکایی آسیایی ام. یک سیاه پوست زرد پوست سرخ پوست ام. که نه تنها با خودم و دیگران کمترین مشگلی ندارم بلکه بدون حضور دیگران وحشت مرگ را زیر پوستم احساس میکنم. ومن انسانی هستم درجمع انسان ها در سیاره مقدس زمین که بدون دیگران معنایی ندارم»
(شاملو در مصاحبه با ناصر حریری (دفتر هنر سال چهارم شماره 8))
من شاملو را همانقدر به خود نزدیک میدانیم که ایرانیان آزاده. و من به شاملو همانقدر عشق میورزم که یک ایرانی ستم ستیز. شاملو مطلق به تمامی ستم ستیزان دنیاست. بنابر گفته شاملوی گرامی، این آزادیخواهان هستند که میتوانند میراث دار گنجینه بزرگ ادبی وی باشند و نه هرگز مثلا رژیم جمهوری اسلامی خون و خیانت ملا های ایران که "لبخندش ترفند تجاوز به حق نان وسایبان دیگران" دارد.
من بارها دیده ام که افغانها روی ملکیت سید جمال‌الدین اسعد آبادی به افغانستان چانه زنی میکنند. اگر در مورد شاملو من به خود میبالم و آنرا متعلق به خود میدانم برعکس از منسوب بودن فرد تاریک اندیش و قرون وسطایی فکر چون جمال‌الدین به افغانستان احساس شرمندگی میکنم، فردی که حکم نیای بنیادگرایان کنونی در افغانستان را دارد که عامل تیره‌روزی و فقر و مصیبت و ویرانی کشور و خاک ما هستند.
چانه زنی روی هنرمندان و بزرگمردان تاریخ کار عبث و بیهوده است. نه ما افغانها حق داریم که مولانا و ابوعلی سینا و دیگران را تنها مطلق به خود بدانیم و نه ایرانیان و یا مردم هر کشور دیگری. اکثر این مردان تاریخ بسی فراتر از یک کشور مطرح بوده و هنر و دانش و فن شان مطلق به تمدن بشریست.
احمد شاملوی بزرگ در یکی از مصاحبه هایش چه زیبا و پرمعنی این نکته را بیان داشته است:
«من خویشاوند نزدیک هر انسانی هستم که خنجری در آستین پنهان نمی کند. نه ابرو به هم می کشد ونه لبخندش ترفند تجاوز به حق نان وسایبان دیگران است. نه ایرانی را به انیرانی ترجیح میدهم ونه انیرانی را به ایرانی. من یک بلوچ کرد وفارسم. یک فارسی زبان ترک، یک آفریقایی اروپایی استرلیایی آمریکایی آسیایی ام. یک سیاه پوست زرد پوست سرخ پوست ام. که نه تنها با خودم و دیگران کمترین مشگلی ندارم بلکه بدون حضور دیگران وحشت مرگ را زیر پوستم احساس میکنم. ومن انسانی هستم درجمع انسان ها در سیاره مقدس زمین که بدون دیگران معنایی ندارم»
(شاملو در مصاحبه با ناصر حریری (دفتر هنر سال چهارم شماره 8))
من شاملو را همانقدر به خود نزدیک میدانیم که ایرانیان آزاده. و من به شاملو همانقدر عشق میورزم که یک ایرانی ستم ستیز. شاملو مطلق به تمامی ستم ستیزان دنیاست. بنابر گفته شاملوی گرامی، این آزادیخواهان هستند که میتوانند میراث دار گنجینه بزرگ ادبی وی باشند و نه هرگز مثلا رژیم جمهوری اسلامی خون و خیانت ملا های ایران که "لبخندش ترفند تجاوز به حق نان وسایبان دیگران" دارد.
من بارها دیده ام که افغانها روی ملکیت سید جمال‌الدین اسعد آبادی به افغانستان چانه زنی میکنند. اگر در مورد شاملو من به خود میبالم و آنرا متعلق به خود میدانم برعکس از منسوب بودن فرد تاریک اندیش و قرون وسطایی فکر چون جمال‌الدین به افغانستان احساس شرمندگی میکنم، فردی که حکم نیای بنیادگرایان کنونی در افغانستان را دارد که عامل تیره‌روزی و فقر و مصیبت و ویرانی کشور و خاک ما هستند.