د پاکستان د پلازمېنې اسلام آباد ترڅنګ د کوټې او پېښور ښارونه د دینارونو، ریالونو، پونډونو، ډالرو او… خارجي اسعارو د خرڅلاو په تورو ادرسونو او مدرکونو بدل شول.
نر هغه وو، چې دوکان خلاص کړي، ږیره اوږده کړي، سپینه جالۍ داره خولۍ پرسر کړي او له انجینر حبیب الرحمن، مولوي حبیب الرحمن، غلام محمد نیاري او عبدالرحیم نیازي سره په اسلامي تحریک کې د ګډې مبارزې د شریک باڼو او ګډون والو په توګه د مبارزاتي قدامت او سابقې دعوه وکړي.
دوی له اسلام پرته د بل شي خبره نه کوله، هر شي ته یې د اسلامي ناب حکومت او حاکمیت په دوربین کې کتل.
سید قطب د احمد شاه ابدالي پر ځای او حسن البناء د میرویس هوتکي پرځای د مهاجرینو په پنډغالو کې د افغانستان د تاریخي قهرمانانو په توګه د تاریخي تدریس وړ عنوانونه وو.
پر اسلامي حزب برسېره په اسلامي جمیعت کې هم د سپینو خولیو، اوږدو ږیرو او اسلامي مبارزاتي سوابقو دعوه جلبه مداریان موجود وو.
دوی نه پر دین باور درلود او نه پر سادین، یوازې د جیبونو د ډکولو کاروبار یې زده وو او له همدې لارې یې د فقیر آباد او حیات آباد په نقره یي بنګلو کې د عیش او نوش د لګښتونو لپاره اسلام، اسلامي تحریک، اسلامي شریعت، عُمري عدالت او اسلامي ایډیالوژیک هویتي شعور د کاروبار وسیله ګرزولې وه.
خدای دې مولوي خالص وبخښي یوه ورځ یې سندغاړي حضرت باز ته ویلي وو، چې که خدای د جهاد او هجرت آجر د قیامت په ورځ پر افغانانو وېشلو، نو حضرت باز او د ننګرهار نور سندرغاړي به په لومړي صف کې ولاړ وي او خدای پاک به خالص له منافقینو سره د ملګرتوب په تور تر څټ نیولی وي.
د خالص له خولې یې واورۍ، زما ګناګار پر خوله باور مه کوئ. خالص په رښتیا دی او زه په درواغو یم. یوه ورځ یې ماته وویل، چې قانع ګله زه د سیاف او ګلبدین په ایمان کې شک بولم.
همدارنګه وایي، چې خړ سپی د لیوه ورور دی. د ګلبدین، سیاف، ملانبي او ملا منصور توپکیانو د افغانستان په جنوب، جنوب غرب او شرق کې د اسلام په نوم د هنرمندانو، کارګرو، خانانو، ملکانو او د افغاني ټولنې د نورو هغو برخو په بې عزته کولو، وژلو او رټلو کې د اسلام د سیاسي سوداګرۍ مارکېټ تود ساتلی وو.
په شمال کې د رباني د ډلې اخوانیانو، منګل غچک نواز، عزیز الله دروازي، فتح الله دروازي او یو زیات شمېر محلي هنرمندان ووژل، د هغوی لاسونه یې د کوکچې سیند ته ور وغورځول او په پېښور کې یې د همدغو وژنو او ترورونو په بیه د اسلام د سیاسي سودا مارکېټ نور هم پسې ګرم کړ.
کله چې د اخوان المسلمین د مکتبې اسلام د سیاسي سوداګرۍ بازار په کابل کې د غازیانو د پړسېدلو خیټو په مردادیو ولړل شو، نو د سودا او کاروبار لپاره نور دوکانونه خلاص شول، د نورو مارکېټونو تابیا وشوه، نور منډیي ګان ولټول شول.
په دغو نویو مارکېټونو، دوکانونو، بازارونو، منډیګانو او د خرڅلاوو په ډګرونو کې دا ځل د اسلام پرځای د ژبې، سمت، توکم، قبیلویت او قومیت بوتان د سودا لپاره اېښودل شوي دي او د دغو توکو سوداګر د ږیرو پر ځای خریېلي مخونه او د شیطان کُلاه پر ځای نیکټایي په غاړه کې اچوي.
خو د هرې ژبې د تکامل او تعمیم مدعي د سفارتی پروفوزلونو د دلال او معامله ګر په توګه خپل خپل جیبونه ډکوي، هېڅوک هم د ژبې او کلتور د اصلي مدعیانو په توګه خپله دعوه په کلتوري او فرهنګي ساحه کې نه پرېږدي، بلکې سودا ته یې وړاندې کوي.
موږ پوهېږو، چې دغه دوکانونه یوازې او یوازې د څو تنو دلالانو د کاروباري اهدافو وسیلې دي. د پښتنو یوه ستره بدمرغي داده چې د دوی له ادرسه د پښتنو د حقونو د ضیاع او تاوان بار د هېواد پر اقلیتي او بېوسو قومونو ور اچول کېږي.
زه فکر کوم دا ډول پروپاګنډونه تر هر چا زیات د پښتنو په تاوان او خسران دي. افغانستان مساوي له پښتنو سره دی او پښتانه د افغانستان د مساوي حیثیت مفهوم دي. هېڅوک حق نه لري، چې فهیم ته د تاجک ټیکه دار اعتبار ورکړي، هېڅوک هم ددې حق نه لري، چې دوستم د ازبکو د افغان توکم نماینده وبولي، هېڅوک دا حق نه لري، چې هزاره ګان دې د محقق او خلیلي ملکیت وبولي او هېڅوک هم د پښتنو د کلتوري او فرهنګي نماینده په توګه د کاروباري دلالي سند او جواز نه لري.
جنابانو: پښتانه دومره هم نه دي خوار، چې څو تنه نا معلومه مداریان یې د ژبې او حقونو د ټیکه دارانو په توګه د هېواد سرنوشت د معاملې و ډګر ته ور واچوي. افغانستان د پښتنو هېواد دی او په دغه هېواد کې له دوی سره نور اتنیکي توکمونه هم ژوند کوي.
له پښتانه سره حوصله ددې هېواد د انساني ټولنې د وحدت تر ټولو ښه تومنه ده، موږ دومره هم نه یو وړوکي، چې د خپلو اتنیکي اقلیتونو له لاسه وژاړو او دومره هم نه یو ویده، چې پښتو دې د مارکېټ په متاع بدله شي.
پښتو د خرڅلاو لپاره/ عصمت قانع
عصمت قانع
یو وخت په پېښور کې د نورو ارزښتونو د خرڅلاو ترڅنګ د اسلام او جهاد د ارزښتونو کاروبار داسې تود شو، چې ټولو دغه کاروبار ته لاس ور واچاوه.
د پاکستان د پلازمېنې اسلام آباد ترڅنګ د کوټې او پېښور ښارونه د دینارونو، ریالونو، پونډونو، ډالرو او… خارجي اسعارو د خرڅلاو په تورو ادرسونو او مدرکونو بدل شول.
نر هغه وو، چې دوکان خلاص کړي، ږیره اوږده کړي، سپینه جالۍ داره خولۍ پرسر کړي او له انجینر حبیب الرحمن، مولوي حبیب الرحمن، غلام محمد نیاري او عبدالرحیم نیازي سره په اسلامي تحریک کې د ګډې مبارزې د شریک باڼو او ګډون والو په توګه د مبارزاتي قدامت او سابقې دعوه وکړي.
دوی له اسلام پرته د بل شي خبره نه کوله، هر شي ته یې د اسلامي ناب حکومت او حاکمیت په دوربین کې کتل.
سید قطب د احمد شاه ابدالي پر ځای او حسن البناء د میرویس هوتکي پرځای د مهاجرینو په پنډغالو کې د افغانستان د تاریخي قهرمانانو په توګه د تاریخي تدریس وړ عنوانونه وو.
پر اسلامي حزب برسېره په اسلامي جمیعت کې هم د سپینو خولیو، اوږدو ږیرو او اسلامي مبارزاتي سوابقو دعوه جلبه مداریان موجود وو.
دوی نه پر دین باور درلود او نه پر سادین، یوازې د جیبونو د ډکولو کاروبار یې زده وو او له همدې لارې یې د فقیر آباد او حیات آباد په نقره یي بنګلو کې د عیش او نوش د لګښتونو لپاره اسلام، اسلامي تحریک، اسلامي شریعت، عُمري عدالت او اسلامي ایډیالوژیک هویتي شعور د کاروبار وسیله ګرزولې وه.
خدای دې مولوي خالص وبخښي یوه ورځ یې سندغاړي حضرت باز ته ویلي وو، چې که خدای د جهاد او هجرت آجر د قیامت په ورځ پر افغانانو وېشلو، نو حضرت باز او د ننګرهار نور سندرغاړي به په لومړي صف کې ولاړ وي او خدای پاک به خالص له منافقینو سره د ملګرتوب په تور تر څټ نیولی وي.
د خالص له خولې یې واورۍ، زما ګناګار پر خوله باور مه کوئ. خالص په رښتیا دی او زه په درواغو یم. یوه ورځ یې ماته وویل، چې قانع ګله زه د سیاف او ګلبدین په ایمان کې شک بولم.
همدارنګه وایي، چې خړ سپی د لیوه ورور دی. د ګلبدین، سیاف، ملانبي او ملا منصور توپکیانو د افغانستان په جنوب، جنوب غرب او شرق کې د اسلام په نوم د هنرمندانو، کارګرو، خانانو، ملکانو او د افغاني ټولنې د نورو هغو برخو په بې عزته کولو، وژلو او رټلو کې د اسلام د سیاسي سوداګرۍ مارکېټ تود ساتلی وو.
په شمال کې د رباني د ډلې اخوانیانو، منګل غچک نواز، عزیز الله دروازي، فتح الله دروازي او یو زیات شمېر محلي هنرمندان ووژل، د هغوی لاسونه یې د کوکچې سیند ته ور وغورځول او په پېښور کې یې د همدغو وژنو او ترورونو په بیه د اسلام د سیاسي سودا مارکېټ نور هم پسې ګرم کړ.
کله چې د اخوان المسلمین د مکتبې اسلام د سیاسي سوداګرۍ بازار په کابل کې د غازیانو د پړسېدلو خیټو په مردادیو ولړل شو، نو د سودا او کاروبار لپاره نور دوکانونه خلاص شول، د نورو مارکېټونو تابیا وشوه، نور منډیي ګان ولټول شول.
په دغو نویو مارکېټونو، دوکانونو، بازارونو، منډیګانو او د خرڅلاوو په ډګرونو کې دا ځل د اسلام پرځای د ژبې، سمت، توکم، قبیلویت او قومیت بوتان د سودا لپاره اېښودل شوي دي او د دغو توکو سوداګر د ږیرو پر ځای خریېلي مخونه او د شیطان کُلاه پر ځای نیکټایي په غاړه کې اچوي.
خو د هرې ژبې د تکامل او تعمیم مدعي د سفارتی پروفوزلونو د دلال او معامله ګر په توګه خپل خپل جیبونه ډکوي، هېڅوک هم د ژبې او کلتور د اصلي مدعیانو په توګه خپله دعوه په کلتوري او فرهنګي ساحه کې نه پرېږدي، بلکې سودا ته یې وړاندې کوي.
موږ پوهېږو، چې دغه دوکانونه یوازې او یوازې د څو تنو دلالانو د کاروباري اهدافو وسیلې دي. د پښتنو یوه ستره بدمرغي داده چې د دوی له ادرسه د پښتنو د حقونو د ضیاع او تاوان بار د هېواد پر اقلیتي او بېوسو قومونو ور اچول کېږي.
زه فکر کوم دا ډول پروپاګنډونه تر هر چا زیات د پښتنو په تاوان او خسران دي. افغانستان مساوي له پښتنو سره دی او پښتانه د افغانستان د مساوي حیثیت مفهوم دي. هېڅوک حق نه لري، چې فهیم ته د تاجک ټیکه دار اعتبار ورکړي، هېڅوک هم ددې حق نه لري، چې دوستم د ازبکو د افغان توکم نماینده وبولي، هېڅوک دا حق نه لري، چې هزاره ګان دې د محقق او خلیلي ملکیت وبولي او هېڅوک هم د پښتنو د کلتوري او فرهنګي نماینده په توګه د کاروباري دلالي سند او جواز نه لري.
په اوسني وخت کې د افغانستان بېړۍ د زمانې په متلاطم سمندر کې له توپاني څپو او طغیاني توپانونو سره مخامخ ده.
جنابانو: پښتانه دومره هم نه دي خوار، چې څو تنه نا معلومه مداریان یې د ژبې او حقونو د ټیکه دارانو په توګه د هېواد سرنوشت د معاملې و ډګر ته ور واچوي. افغانستان د پښتنو هېواد دی او په دغه هېواد کې له دوی سره نور اتنیکي توکمونه هم ژوند کوي.
له پښتانه سره حوصله ددې هېواد د انساني ټولنې د وحدت تر ټولو ښه تومنه ده، موږ دومره هم نه یو وړوکي، چې د خپلو اتنیکي اقلیتونو له لاسه وژاړو او دومره هم نه یو ویده، چې پښتو دې د مارکېټ په متاع بدله شي.