( عنوان از اقتباس کننده است، فقط دو سه پراگراف نخست مقاله برگزیده شده است!)
وقتی این سطرها را در پیوند شعر وشاعری محمود فارانی می نویسم، نمی دانم که او درکدام گوشۀ این سرای سپنج زنده گی می کند! تنها چند سال پیش بود که او را در پغمان دیدم، استوار و تندرست. دوستی او را به مهمانی فراخوانده بود، مرا و چند تن دیگر را نیز. نتواستم بپرسم که چرا این همه در جزیرۀ دور انزوا خود را زندانی کرده و دیگر نمی نویسد و نمی سراید؟ شاید هم او دریا فته است که کار فرهنگی را دراین سرزمین فرجام گوارایی نیست، شاید هم دریافته است که شعر دراین سرزمین هنرنحس است، شاید هم دلایل زیاد دیگر!
اندیشه یک امرفردی است، من این جا به داوری دیگران وابسته نیستم؛ تنها می خواهم بگویم خاموشی شاعرانی چون محمود فارانی خاموشی یک فرهنگ است، نه تنها برای افغانستان؛ بلکه برای کلیت حوزۀ گستردۀ فارسی دری نیز. او را از نوجوانی شناختم با نخستین گزینۀ شعری اش « رویای شاعر. بعد رسیدم به گزینه های« آخرین ستاره» و« سفر درتوفان» که بدون تردید این دو گزینه هر کدام در روزگار خود حادثۀ بزرگی در شعر فارسی دری افغانستان بود و می خواندم ومی خواندم و پرمی شدم از آن خیالات بلند با آمیزه های از حالات رومانتیک که دروازه های سرزمین های ناشناخته خیال وعاطفۀ شاعرانه را به رویم می گشود.
در دهۀ شصت خورشیدی در سال های که در زندان پلچرخی بودم، زندان با وجود همه بد بختی و سیه روزی های که داشت؛ اما فرصتی بود برای کتاب خوانی، روزی « نقد بیدل» می خواندم. کتاب گران ارج ازمتفکر و دانشمند بزرگوار علامه صلاح الدین سلجوقی؛ جایی رسیدم که استاد در پیوند به وضعیت شعر و موسیقی معاصر افغانستان بحثی داشت و در این بحث به گونۀ ویژه در پیوند به گزینۀ « آخرین ستاره» محمود فارانی چنین نوشته بود:
« من در این روزها از طرف جوان به نامی" محمود فارانی" اثری دریافت کرده ام که آن را " آخرین ستاره" نام نهاده است. که این اثر خیلی ها مژده ده است. این جوان با روح متجدد خود قوۀ ابتکار قوی و قریحۀ فروزانی نیز دارد. از فوتوی او معلوم می شود که خیلی ها جوان است وآیندۀ روشن او تا هدف دور امتداد می یابد به اذن خداوند.
شنیدم که او از عشیرۀ زعیم وفیلسوف ما سید جمال الدین افغانی است. و طبیعی است که باید شجاع و با همت و صاحب طموح و آرزوهای برین و بلند باشد که این صفات از خلال نوشته های او نیز استنباط شده می تواند!»
+
در بزرگداشت محممود فارانی!
( عنوان از اقتباس کننده است، فقط دو سه پراگراف نخست مقاله برگزیده شده است!)
وقتی این سطرها را در پیوند شعر وشاعری محمود فارانی می نویسم، نمی دانم که او درکدام گوشۀ این سرای سپنج زنده گی می کند! تنها چند سال پیش بود که او را در پغمان دیدم، استوار و تندرست. دوستی او را به مهمانی فراخوانده بود، مرا و چند تن دیگر را نیز. نتواستم بپرسم که چرا این همه در جزیرۀ دور انزوا خود را زندانی کرده و دیگر نمی نویسد و نمی سراید؟ شاید هم او دریا فته است که کار فرهنگی را دراین سرزمین فرجام گوارایی نیست، شاید هم دریافته است که شعر دراین سرزمین هنرنحس است، شاید هم دلایل زیاد دیگر!
اندیشه یک امرفردی است، من این جا به داوری دیگران وابسته نیستم؛ تنها می خواهم بگویم خاموشی شاعرانی چون محمود فارانی خاموشی یک فرهنگ است، نه تنها برای افغانستان؛ بلکه برای کلیت حوزۀ گستردۀ فارسی دری نیز. او را از نوجوانی شناختم با نخستین گزینۀ شعری اش « رویای شاعر. بعد رسیدم به گزینه های« آخرین ستاره» و« سفر درتوفان» که بدون تردید این دو گزینه هر کدام در روزگار خود حادثۀ بزرگی در شعر فارسی دری افغانستان بود و می خواندم ومی خواندم و پرمی شدم از آن خیالات بلند با آمیزه های از حالات رومانتیک که دروازه های سرزمین های ناشناخته خیال وعاطفۀ شاعرانه را به رویم می گشود.
در دهۀ شصت خورشیدی در سال های که در زندان پلچرخی بودم، زندان با وجود همه بد بختی و سیه روزی های که داشت؛ اما فرصتی بود برای کتاب خوانی، روزی « نقد بیدل» می خواندم. کتاب گران ارج ازمتفکر و دانشمند بزرگوار علامه صلاح الدین سلجوقی؛ جایی رسیدم که استاد در پیوند به وضعیت شعر و موسیقی معاصر افغانستان بحثی داشت و در این بحث به گونۀ ویژه در پیوند به گزینۀ « آخرین ستاره» محمود فارانی چنین نوشته بود:
« من در این روزها از طرف جوان به نامی" محمود فارانی" اثری دریافت کرده ام که آن را " آخرین ستاره" نام نهاده است. که این اثر خیلی ها مژده ده است. این جوان با روح متجدد خود قوۀ ابتکار قوی و قریحۀ فروزانی نیز دارد. از فوتوی او معلوم می شود که خیلی ها جوان است وآیندۀ روشن او تا هدف دور امتداد می یابد به اذن خداوند.
شنیدم که او از عشیرۀ زعیم وفیلسوف ما سید جمال الدین افغانی است. و طبیعی است که باید شجاع و با همت و صاحب طموح و آرزوهای برین و بلند باشد که این صفات از خلال نوشته های او نیز استنباط شده می تواند!»