اگرعینکهای تاریک قومی ولسانی خودرا بدور افگنیم بوضاحت تمام می بینیم که این مقاله درغایت دلسوزی ونهایت زیبائی نگاشته شده است. به عبارت دیگر میتوان گفت که خوبیهای این مقاله بربدیهایش چربی میکند.
نویسنده هفت سال گذشته را باعبارات خیلی روشن خیلی موجز وکوتاه به بررسی گرفته وعوامل آنراتشریح کرده است. نویسنده ازاینکه خودش ازپرسونل اردوی افغانستان بوده ازاستعمال کلمات ایرانی نظیر ارتش وغیره کاملا بیزار است. دیده میشود که نویسنده دلسوزی خاص نسبت به مسلک خود دارد وپنشهاداتش درزمینه بالابردن سطح کیفیت در اردو نهایت ارزنده ودرخورتوجه ست.
ازاستعمال کلمات عامیانه چون درگیران واجاق وغیره معلوم میشود که نویسنده به فرهنگ خودش دلبستگی خاص دارد وخیلی زیبا وبجا کلمات را استعمال کرده است.
نویسنده فکر تجزیه طلبی وجداسازی مناطق را براساس قومیت وغیره جدا رد کرده وتوطئه های خارجی درین مورد با زبان گویا تشریح کرده است که مایه افتخار است.
همچنان محکوم ساختن دارنده گان قصرهای شیرپور توسط نویسنده خود میرساند که وی ازجنگ سالاران وقاچاقبران متنفر است ولو اینکه قانونی باشد یافهیم ویاهرکس دیگر.بیشتر ازین نباید نویسنده را بخاطر اینکه چرا مانند من نمی اندیشد مورد تاخت وتاز قرارداد.
اما جا جائی لکه های چرکین تعصب بربعضی کلماتش سایه افگنده واندک حساسیت بعضی هارا تحریک میکند. استعمال کلمات قبیلوی وتحجر قبیلوی که امروز مد روز شده است نوشته آقای رروفی را تاسطح نوشته های فرشته حضرتی تنزل داده است اما نه به آن اندازه که آقای جلال آبادی ودیگران خیلی زود وسریع واکنش نشان داده اند.
درآخرنوسسنده خود به یک تناقض گوئی عجیب واصل گشته است وآن اینکه ازیکطرف عملکردامریکا هم درساحه نظامی هم درساحه اقتصادی وسیاسی وپشتیبانی ازکاندیدهای ریاست جمهوری را از اول حکومت کرزی تاکنون به نقد کشیده است اما درآخر ازاینکه دکتوررمضان بشردوست بعنوان فرد ایده آل نویسنده درسفرکاندیدهای احتمالی به امریکانرفته است ودربازی های پشت پرده اشتراک نکرده اظهار تاسف نموده که این خود یک تناقض آشکاررا میرساند.
به نظریک طرفدار دمضان بشردوست هرقدر آقای بشردوست ازبازیهای پشت پرده بامقامات امریکا به دورباشد بهمان اندازه محبوبیتش نیز دربین مردم افزایش می یابد. من ندانستم که آقای رؤوفی چرا ازنرفتن بشردوست به امریکا متأسف است
بناء همچومضامین توسط همچر نویسنده های ناب ازهرجهت قابل تقدیربوده وامیدواریم که درآینده نیز مارا ازخواندن مضامین شان محروم نگردانند
اگرعینکهای تاریک قومی ولسانی خودرا بدور افگنیم بوضاحت تمام می بینیم که این مقاله درغایت دلسوزی ونهایت زیبائی نگاشته شده است. به عبارت دیگر میتوان گفت که خوبیهای این مقاله بربدیهایش چربی میکند.
نویسنده هفت سال گذشته را باعبارات خیلی روشن خیلی موجز وکوتاه به بررسی گرفته وعوامل آنراتشریح کرده است. نویسنده ازاینکه خودش ازپرسونل اردوی افغانستان بوده ازاستعمال کلمات ایرانی نظیر ارتش وغیره کاملا بیزار است. دیده میشود که نویسنده دلسوزی خاص نسبت به مسلک خود دارد وپنشهاداتش درزمینه بالابردن سطح کیفیت در اردو نهایت ارزنده ودرخورتوجه ست.
ازاستعمال کلمات عامیانه چون درگیران واجاق وغیره معلوم میشود که نویسنده به فرهنگ خودش دلبستگی خاص دارد وخیلی زیبا وبجا کلمات را استعمال کرده است.
نویسنده فکر تجزیه طلبی وجداسازی مناطق را براساس قومیت وغیره جدا رد کرده وتوطئه های خارجی درین مورد با زبان گویا تشریح کرده است که مایه افتخار است.
همچنان محکوم ساختن دارنده گان قصرهای شیرپور توسط نویسنده خود میرساند که وی ازجنگ سالاران وقاچاقبران متنفر است ولو اینکه قانونی باشد یافهیم ویاهرکس دیگر.بیشتر ازین نباید نویسنده را بخاطر اینکه چرا مانند من نمی اندیشد مورد تاخت وتاز قرارداد.
اما جا جائی لکه های چرکین تعصب بربعضی کلماتش سایه افگنده واندک حساسیت بعضی هارا تحریک میکند. استعمال کلمات قبیلوی وتحجر قبیلوی که امروز مد روز شده است نوشته آقای رروفی را تاسطح نوشته های فرشته حضرتی تنزل داده است اما نه به آن اندازه که آقای جلال آبادی ودیگران خیلی زود وسریع واکنش نشان داده اند.
درآخرنوسسنده خود به یک تناقض گوئی عجیب واصل گشته است وآن اینکه ازیکطرف عملکردامریکا هم درساحه نظامی هم درساحه اقتصادی وسیاسی وپشتیبانی ازکاندیدهای ریاست جمهوری را از اول حکومت کرزی تاکنون به نقد کشیده است اما درآخر ازاینکه دکتوررمضان بشردوست بعنوان فرد ایده آل نویسنده درسفرکاندیدهای احتمالی به امریکانرفته است ودربازی های پشت پرده اشتراک نکرده اظهار تاسف نموده که این خود یک تناقض آشکاررا میرساند.
به نظریک طرفدار دمضان بشردوست هرقدر آقای بشردوست ازبازیهای پشت پرده بامقامات امریکا به دورباشد بهمان اندازه محبوبیتش نیز دربین مردم افزایش می یابد. من ندانستم که آقای رؤوفی چرا ازنرفتن بشردوست به امریکا متأسف است
بناء همچومضامین توسط همچر نویسنده های ناب ازهرجهت قابل تقدیربوده وامیدواریم که درآینده نیز مارا ازخواندن مضامین شان محروم نگردانند