با ابراز تشکر از کامران جان میرهزار
و سلام خدت تمام خواننده گان و دوستاران کابل پرس?
از دیر زمانیست که بنده مقالات زیبای دوستان را در سایت وزین کابل پرس میخوانم . هر کس به عقیده خود و معلومات و منابع نوسته های را در این سایت به نمایش میگذارند و دیگران گاه برای تنبح و یا تقبح کردن استین بالا میزنند . امروز ما شاهد دو نقد در باره دوتن از وزرای کابینه دولت کرزی که هر دو بنوبه خود وزارت خارجه کشور را چرخانیده اند هستیم . در هر دو نقد به وزرا تاخته شده و هر یک بنوبه خود کوشش کرده اند تا انها را مجرم ، ظالم ، بیسواد ، جانی و... معرفی کنند .
کی را قدرت داد تا ظلم نکرد
کی را پیسه داد تا سود نخورد
تا ما در مقامی نرسیده ایم دیگران را مقصر میدانیم وقتی بجایی رسیدیم همه کس و همه چیز را فراموش میکنیم .
بگفته شما قلم بدستان و صاحب نظران همه مردم افغانستان چهار عیب شرعی را دارا می باشند و به کی هست که نتاخته اید و کی هست که از دست شما کی ها و چی ها گفته نشده . بنظر شما عزیزان همه گناه کارند .
البته منظور من این نیست که کسی بیگناه است من فقط میخواهم این را بگویم ، کی هست که نقطه ضعف ندارد اگر همه ما خوب باشیم پس چرا بدین روز دچار گردیدیم ؟
پس همه مقصریم و ما همه در یک کشتی سواریم از دانشمند مان گرفته تا به گفت شما مستری ما.
از ریس جمهور گرفته تا به وزیر و وکیل و کارگر و....
پس ما و شما نداریم و در چور ، چپاول ، جنایت ، نقض حقوق انسانی و ... به یک نوعی شریکیم
اگر با این نوشته ها می خواهید کشور را اباد کنید امکان ندارد . چون شما و ما همه در فکر خود هستیم هر کس بصورتی می خواهد از اب گل الود ماهی بگیرد و برای شناسایی هر چه بهتر خود و برای خوب نشان دادن خود از دروازه ها و کلکین های داخل می شود .
و اگر نویسنده های خارجی ما بگویند ، ما از کشور دور هستیم و هیچ منفعتی در ظاهر ساختن چهره ها نداریم باز هم خود را فریب میدهند چون هیچ پشکی برای رضای خدا موش نمی گیرد و این هم ثابت شده که کشور های دونر در افغانستان برای مهره هایشان کوشش می کنند از مهاجرین افغانی که درکشور شان هستند و باسوادهم هستند استفاده کنند . اغلب این نوشته ها بامید فردای وزارت و ریاست است تا به فکر مردم غریب کشور.
با این نوشته ها هیچ شگافی ، پر و هیچ دردی دوا نمی شود . و هیچ وزیری ، وقت انرا ندارد که درامد هایش را رها کرده از پی نوشته های سایت ها براید .
و ماهم که در کشور هستیم و هر لحظه ( از زمان که در کابل چشم گشوده ایم ) منتظر مرگ باشیم . این مرگ چه از طرف نیروهای شوروی باشد یا راکت پرانی حکمتیار و تا جنگ های داخلی و دوره سیاه طالبان و حال هم انتحاری .
کدام نویسنده ی مصرف کاغذ و رنگ قلم و بل انتر نیت و وقت طلای اش را فروخته تا چند دلاری را برای خانواده های شهدا و بیجا شده گان و یتیمانی که در سرمای زمستان مکانی برای گرم شدن و لقمه نانی برای شکم ندارند بفرسند .
ما همه مقصریم !؟
با ابراز تشکر از کامران جان میرهزار
و سلام خدت تمام خواننده گان و دوستاران کابل پرس?
از دیر زمانیست که بنده مقالات زیبای دوستان را در سایت وزین کابل پرس میخوانم . هر کس به عقیده خود و معلومات و منابع نوسته های را در این سایت به نمایش میگذارند و دیگران گاه برای تنبح و یا تقبح کردن استین بالا میزنند . امروز ما شاهد دو نقد در باره دوتن از وزرای کابینه دولت کرزی که هر دو بنوبه خود وزارت خارجه کشور را چرخانیده اند هستیم . در هر دو نقد به وزرا تاخته شده و هر یک بنوبه خود کوشش کرده اند تا انها را مجرم ، ظالم ، بیسواد ، جانی و... معرفی کنند .
کی را قدرت داد تا ظلم نکرد
کی را پیسه داد تا سود نخورد
تا ما در مقامی نرسیده ایم دیگران را مقصر میدانیم وقتی بجایی رسیدیم همه کس و همه چیز را فراموش میکنیم .
بگفته شما قلم بدستان و صاحب نظران همه مردم افغانستان چهار عیب شرعی را دارا می باشند و به کی هست که نتاخته اید و کی هست که از دست شما کی ها و چی ها گفته نشده . بنظر شما عزیزان همه گناه کارند .
البته منظور من این نیست که کسی بیگناه است من فقط میخواهم این را بگویم ، کی هست که نقطه ضعف ندارد اگر همه ما خوب باشیم پس چرا بدین روز دچار گردیدیم ؟
پس همه مقصریم و ما همه در یک کشتی سواریم از دانشمند مان گرفته تا به گفت شما مستری ما.
از ریس جمهور گرفته تا به وزیر و وکیل و کارگر و....
پس ما و شما نداریم و در چور ، چپاول ، جنایت ، نقض حقوق انسانی و ... به یک نوعی شریکیم
اگر با این نوشته ها می خواهید کشور را اباد کنید امکان ندارد . چون شما و ما همه در فکر خود هستیم هر کس بصورتی می خواهد از اب گل الود ماهی بگیرد و برای شناسایی هر چه بهتر خود و برای خوب نشان دادن خود از دروازه ها و کلکین های داخل می شود .
و اگر نویسنده های خارجی ما بگویند ، ما از کشور دور هستیم و هیچ منفعتی در ظاهر ساختن چهره ها نداریم باز هم خود را فریب میدهند چون هیچ پشکی برای رضای خدا موش نمی گیرد و این هم ثابت شده که کشور های دونر در افغانستان برای مهره هایشان کوشش می کنند از مهاجرین افغانی که درکشور شان هستند و باسوادهم هستند استفاده کنند . اغلب این نوشته ها بامید فردای وزارت و ریاست است تا به فکر مردم غریب کشور.
با این نوشته ها هیچ شگافی ، پر و هیچ دردی دوا نمی شود . و هیچ وزیری ، وقت انرا ندارد که درامد هایش را رها کرده از پی نوشته های سایت ها براید .
و ماهم که در کشور هستیم و هر لحظه ( از زمان که در کابل چشم گشوده ایم ) منتظر مرگ باشیم . این مرگ چه از طرف نیروهای شوروی باشد یا راکت پرانی حکمتیار و تا جنگ های داخلی و دوره سیاه طالبان و حال هم انتحاری .
کدام نویسنده ی مصرف کاغذ و رنگ قلم و بل انتر نیت و وقت طلای اش را فروخته تا چند دلاری را برای خانواده های شهدا و بیجا شده گان و یتیمانی که در سرمای زمستان مکانی برای گرم شدن و لقمه نانی برای شکم ندارند بفرسند .
پس ما همه مقصریم !؟
زنده باد افغانستان
آنلاین : بیسواد