فارسی زبانان افغانستان خط دیورند را به رسمیت می شناسند
20 دسامبر 2010, 18:45, توسط پنجشنبه
سلام !
روزی در دانشگاه درس تاریخ می خواندیم، وقتی موضوع خط دیورند رسید، از استاد تاریخ پرسیدیم که آیا قرارداد خط دیورند در دسترس است که یک بار بخوانیم. استاد ما نمی دانم که راست می گفت یانه، به شوخی به ما گفت: " چند سال در رشته ی تاریخ درس خواندم و چند سال است که تاریخ درس می دهم، تا حال من ندیده ام و شما می خواهید که در یک سال همه چیز را بخوانید. تا حال سند رسمی را در این باره نخوانده ام و در دانشگاه هم ندیده ام." بعد از آن روز، از هر کس پرسیدیم که خط دیورند را تا اگر کاپی اش را پیدا کینم ، ولی نشد. هر کس می گفت که ما ندیده ایم. حال اگر در سایت کابل پرس? کسی کاپی از آن را با خود داشته باشد، لطف نموده نشر کنند.
افغان ها یک عادت دارند، اگر جنگ بود، داد وبیداد شان همه دنیا را می گیرد و واویلا می کنند که تباه شدیم. اما اگر کمی بدن شان چربی گرفت بعد خواب های عجیبی و غریبی می بینند. بعضی مردم همیشه "از وقت پیش می خواهند و از قسمت بیش می خواهند." روزی شنیدم که کسی چین را مثال می آورد که هانک گانک را دو باره گرفت. اما ما کجا و چین کجا. اگر ما 20 % هم از این حالت بالاتر می رفتیم، باز راهی بود.
بعضی مردم وقتی مصروفیتی نداشتند و همه چیز برای شان مهیا بود، باز گپ های کلان کلان می زنند. دریشی شان اتو شده، عینک روشنفکری در چشم و ریش دیموکراسی کشال در زنخ شان؛ باز هر چه از دهن شان بیرون شد، می گویند و هر کس که بخواهد با ایشان استدلال کند و در برابر شان قرار بگیرد، باز آب دهن شان بیرون می ریزد و هر چه که در زبان شان برابر شد، می گویند.
کسانی هستند که با استفاده از این موضوع ها می خواهند حریفان سیاسی خود را بدنام کند. اگر کسی در برابرشان قرار گرفت، با استفاده از این ابزار که البته ابزار غیر مشروع است، برای بدنام کردشان استفاده می کنند. در حالی که منطقی در گپ های شان وجود ندارد.
صرف نظر از زد و بند های سیاسی و قومی در باره ی خط دیورند من فکر می کنم که ما اولویت های دیگری داریم که مهمتر از خط دیورند است. در حالیکه در نبود آن ها ما حتی فکرش را هم نکینم؛ امنیت در افغانستان، سواد، اقتصاد و حقوق شهروندی برای هر افغانستانی مهم تر از خط دیورند است. ما اگر این اولویت ها را بدست نیاوریم پس برای مردم آن طرف خط چی خواهیم داد. و اگر این چیزها را هم بدست بیاوریم، باز هم ما به سند و ثبوت نیاز داریم، در حالیکه از سال های پیش موضوع خط دیورند صرف ادعای بدون سند بوده، و هیچ ریس جمهوری حتی نتوانسته که برای مردم افغانستان سندی را پیش کند، چه رسد برای پاکستان و ملل متحد.
و موضوع های دیگری هم است که حال جایش نیست. اگر ساده تر پیامی بدهیم اینست که از دست آنها پاکستان کجا خیر دید که ما ببینیم. ما را از خیر شان تیر که شر شان را هم کمتر کنند، بالای ما مهربانی کرده اند.
راستی آقای مزاری سپاس از نظرتان در باره ی نام مستعارم. اگر کدام نام پیشنهادی دارید، بگوییم. شوخی...
سلام !
روزی در دانشگاه درس تاریخ می خواندیم، وقتی موضوع خط دیورند رسید، از استاد تاریخ پرسیدیم که آیا قرارداد خط دیورند در دسترس است که یک بار بخوانیم. استاد ما نمی دانم که راست می گفت یانه، به شوخی به ما گفت: " چند سال در رشته ی تاریخ درس خواندم و چند سال است که تاریخ درس می دهم، تا حال من ندیده ام و شما می خواهید که در یک سال همه چیز را بخوانید. تا حال سند رسمی را در این باره نخوانده ام و در دانشگاه هم ندیده ام." بعد از آن روز، از هر کس پرسیدیم که خط دیورند را تا اگر کاپی اش را پیدا کینم ، ولی نشد. هر کس می گفت که ما ندیده ایم. حال اگر در سایت کابل پرس? کسی کاپی از آن را با خود داشته باشد، لطف نموده نشر کنند.
افغان ها یک عادت دارند، اگر جنگ بود، داد وبیداد شان همه دنیا را می گیرد و واویلا می کنند که تباه شدیم. اما اگر کمی بدن شان چربی گرفت بعد خواب های عجیبی و غریبی می بینند. بعضی مردم همیشه "از وقت پیش می خواهند و از قسمت بیش می خواهند." روزی شنیدم که کسی چین را مثال می آورد که هانک گانک را دو باره گرفت. اما ما کجا و چین کجا. اگر ما 20 % هم از این حالت بالاتر می رفتیم، باز راهی بود.
بعضی مردم وقتی مصروفیتی نداشتند و همه چیز برای شان مهیا بود، باز گپ های کلان کلان می زنند. دریشی شان اتو شده، عینک روشنفکری در چشم و ریش دیموکراسی کشال در زنخ شان؛ باز هر چه از دهن شان بیرون شد، می گویند و هر کس که بخواهد با ایشان استدلال کند و در برابر شان قرار بگیرد، باز آب دهن شان بیرون می ریزد و هر چه که در زبان شان برابر شد، می گویند.
کسانی هستند که با استفاده از این موضوع ها می خواهند حریفان سیاسی خود را بدنام کند. اگر کسی در برابرشان قرار گرفت، با استفاده از این ابزار که البته ابزار غیر مشروع است، برای بدنام کردشان استفاده می کنند. در حالی که منطقی در گپ های شان وجود ندارد.
صرف نظر از زد و بند های سیاسی و قومی در باره ی خط دیورند من فکر می کنم که ما اولویت های دیگری داریم که مهمتر از خط دیورند است. در حالیکه در نبود آن ها ما حتی فکرش را هم نکینم؛ امنیت در افغانستان، سواد، اقتصاد و حقوق شهروندی برای هر افغانستانی مهم تر از خط دیورند است. ما اگر این اولویت ها را بدست نیاوریم پس برای مردم آن طرف خط چی خواهیم داد. و اگر این چیزها را هم بدست بیاوریم، باز هم ما به سند و ثبوت نیاز داریم، در حالیکه از سال های پیش موضوع خط دیورند صرف ادعای بدون سند بوده، و هیچ ریس جمهوری حتی نتوانسته که برای مردم افغانستان سندی را پیش کند، چه رسد برای پاکستان و ملل متحد.
و موضوع های دیگری هم است که حال جایش نیست. اگر ساده تر پیامی بدهیم اینست که از دست آنها پاکستان کجا خیر دید که ما ببینیم. ما را از خیر شان تیر که شر شان را هم کمتر کنند، بالای ما مهربانی کرده اند.
راستی آقای مزاری سپاس از نظرتان در باره ی نام مستعارم. اگر کدام نام پیشنهادی دارید، بگوییم. شوخی...