يکاولنگ هنوز عزادار است!

سلام دوست عزیز بصیر بیگزاد!
وقتی این گزارش را خواندم به یکباره همه خاطره های گذشته در ذهنم زنده شد. آن شب که برایم ایمیل کردی بعد ازخواندنش با خودت نیز گفتم که کاش نمی خواندم وکاش نمی فرستادی!
ولی اما مگر می شود، تاریخ را به فراموشی سپرد؟ مگر می شود آنچه را که با آن زندگی کرده ای از ذهنت محو ونابود کنی؟ راستی برایت نیز گفته بودم که به مناسبت این غمنامه غمنامه دیگر بسرایم ولی راستش را بخواهی همه سلول های مغزم همچنان قفل مانده است. هرچه به ذهنم فشار می آورم چیزی بیرون نمی تراود. بهت وحیرت سراسر وجودم را فراگرفته است وتنها به این می ندیشم که انسان که چند برابر وحشی ترین حیوانات درنده وحشی شود وآیا اصولا می توان حیوانات را با چنین انسانهایی مقایسه کرد؟ آیا بی احترامی به حیوانیت شان نخواهد بود؟