مسئله دارفور و المپیک پکن

کمیته برگزاری بازیهای المپیک اصرار دارد که تصمیمشان مبنی بر اعطای حق برگزاری بازیهای المپیک سال 2008 به کشور چین کار درستی بوده است علیرغم مسایل حقوق بشری مرتبط با جمهوری خلق چین.
اما با این وجود این مسئله سبب نشده است که مردان و زنان ورزشکاری که از این مسایل و بخصوص عدم دخالت چین در مسایل دارفور سودان نگران هستند فعالیتی انجام ندهند.
در حال حاضر حاصل درگیری های خونین در دارفور سودان هزاران کشته و میلیونها آواره بوده است که انگشت اتهام به سوی کشورهایی همچون چین است که تلاش کافی برای توقف این فاجعه انسانی به عمل نیاورده اند.
در پاسخ به این اعتراضات پیاپی محافل حقوق بشری وزیر خارجه چین روز پنجشنبه چنین گفت: قابل درک است که برخی نمی توانند سیاستهای حکومت چین را در دارفور بفهمند اما ممکن است برخی انگیزه های دیگری داشته باشند.
در این زمینه ریچارد ووگان بدمینتون باز انگلیسی که سابقه حضور در المپیک را نیز داشته است و یکی از اعضای گروه فشار در زمینه حل مسایل دارفور است دلایل خود را از انجام این کار توضیح می دهد.

از ریچارد پرسیده می شود چرا بر روی چین متمرکز شده اید؟
بنظر من، چین یک سیاست بین المللی متفاوتی دارد اما در مورد دارفور، برمه یا برخی کشورهای دیگر آفریقایی چین با آنها داد و ستد اقتصادی اش را انجام می دهد. این مسئله در کنار مسایل حقوق بشری است که در خود چین موجود است و از جمله عدم آزادی مطبوعات.

آیا این مسئله برای مردان و زنان ورزشکار مهم است که پیرامون آن صحبت کنند؟
من عقیده دارم که آزادی بیان برای همه خیلی مهم است. اگر ورزشکاران احساسی درباره یک موضوع انسانی بکنند آنها حق دارند که درباره آن بحث کنند چون آنها هم عضوی از جامعه هستند.

آیا اتحادیه المپیک بریتانیا حق دارد که بر آنچه ورزشکارانش در زمینه چنین مسایلی نظر می دهند کنترلی داشته باشد؟
من فکر می کنم انچه که اتحادیه المپیک بریتانیا انجام می دهد کار اشتباهی است بخصوص وقتی که افراد زیادی در دارفور می میرند.
من موقعیت اتحادیه را درک می کنم اما احساس می کنم که آنها مناسب تر خواهد بود که در زمینه مسایلی چون دارفور خود به ورزشکاران بیشتر توضیح بدهند و بنابراین بگذارند که آنها در این زمینه بخواهند صحبت کنند یا خیر.
هنگامی که آنها به پکن برسند من مطمئن هستم که همه ورزشکاران بر روی بازیها متمرکز خواهند شد و بر روی کسب مدال فکر می کنند.

آیا شما انتظار تنبیه شدن بخاطر صحبتهایتان را دارید؟
من 100 درصد مطمئن هستم که در اتحادیه المپیک بریتانیا اگر من برای بازیهای پکن انتخاب شوم بنابراین من را برخواهند گزید. اتحادیه بنابر تجربه من خیلی حرفه ای است و مطمئنم که آنها دیپلماسی شان را خواهند داشت و آن عدم هرگونه افزایش اعتراضی در زمینه حقوق بشر در پیش از بازیهای پکن.

بدمینتون انگلیس در مورد موقعیت شما چه نظری دارد؟
من مطمئنم که آنها راضی نیستند و در این زمینه به من کمک نخواهند کرد اما بعنوان یک انسان شما باید تصمیم بگیرید که این مسئله برای شما اهمیت دارد. اگر شما تصمیم دارید که زندگی انسان گونه مهمتر از پول است پس باید تهدیدها را نیز باید پذیرفت.

آیا فکر می کنید که در این زمینه ضربه بخورید؟
حقوق من که از اتحادیه نمی آید اما خیلی از ورزشکاران که در این صحبت نمی کنند بخاطر فعالیت ورزشی شان است. نهایتا این کار برای هر ورزشکاری که صحبت بکند خوب نیست اما ورزشکاران زندگی می کنند یا می میرند.

دیگر هم تیمی هایت در این باره چه نظری دارند؟
متفاوت است. برخی 100 درصد با موضع من موافقند اما برخی دیگر درک نمی کنند. آنها میزان واقعی مشکلات در دارفور را نمی پذیرند جایی که 300 هزار انسان در طول پنج سال گذشته مرده اند.

آیا کمیته بین المللی المپیک برگزاری بازیها را به چین جایزه داد؟
من می فهمم که چرا چین به میزبانی این بازیها برگزار شد. یکی از دلایل آن سرعت رشد اقتصادی چین بود. من تصور می کنم وقتی که کمیته بین المللی چین را برای این بازیها انتخاب کرد امیدوار بود که این کشور مسایل این چنینی را تغییر بدهد. اما من عقیده دارم که نهایتا چین روابط اقتصادی اش را با رژیمهایی با ساختار حقوق بشری ضعیف افزایش داده است بخصوص در آفریقا.

آیا شما فعالیت هایتان را ادامه می دهید؟
اگر من بخواهم نظراتم را بیان کنم من درباره دافور ادامه خواهم داد. مگر اینکه من یک قرارداد امضا کنم که کاملا دهانم را ببندد. اما من فکر نمی کنم که چنین اتفاقی بیفتد.