آمریکا و بریتانیا مسئول گسترش تروریزم و حکومت های ارتجاعی همچون حکومت کرزی

با پایان یافتن جنگ جهانی دوم و آغاز جنگ سرد، افغانستان که پایگاهی سنتی از جاسوسان و سرسپردگان بریتانیا بود، به دامان اتحاد جماهیر شوروی غلطید. گرچه آمریکا پیش از این دوره ارتباطات خود را و عواملش را در دستگاه حاکم داشته اما حضور نظامی شوروی حدود نه سال تا سال 1988، این فرصت را به آمریکا داد که در کشاکش جنگ سرد، دست به حمایت همه جانبه از بنیادگرایی مذهبی و شاخه ی وهابی اسلام زد. پاکستان تبدیل به مرکز اصلی جنب و جوش و فعالیت گروه هایی شد که امروز به عنوان گروه های تروریستی معروفند و در کشتار روزانه ی صدها تن در افغانستان و پاکستان دست دارند. امروز نیز آمریکا و بويژه بریتانیا که سیاست همیشگی حمایت از قبیله سالاران را دارند، عملا به بازی خونین در منطقه ادامه می دهند.

وزیر امور خارجه فعلی آمریکا هیلاری کلینتون در سال 2009 خود اذعان کرده بود که آنانی که امروز آمریکا در حال جنگ با آنان است، زمانی از سوی دولت همین کشور یعنی آمریکا حمایت شده اند.

گرچه این کشور مدعی مبارزه با تروریزم است و در اواخر سال 2001 ظرف چند ماه بساط حکومت قومی قبیله ای طالبان را در هم پیچید اما اتحاد استراتژیک این کشور با بریتانیا و سیاست های منطقه ای و بین المللی آن، عملا به بازی دوگانه در مبارزه با تروریزم انجامید. کشوری که در چند ماه محدود بساط امارت اسلامی طالبان را در هم پیچید، وارد سیاست دراز مدت مبارزه با طالبان و قدرت دادن به طالبان شد. در این سیاست از مهره ها و جاسوس های آمریکایی و بریتانیایی، با پیوندهای عمیقی که به باورهای قبیله ای دارند، همانند زلمی خلیل زاد، حامد کرزی، اشرف غنی احمدزی، انورالحق احدی، فاروق وردک، رحیم وردک، حنیف اتمر و....بخوبی استفاده شد و آنان علاوه بر کنترل شاهرگ های اقتصادی و مالی افغانستان، شاخه ی حکومتی طالبان را ایجاد کردند. در تطبیق سیاست آمریکا و قبیله سالاران افغانستان با یکدیگر، بریتانیا به عنوان مدافع سنتی تفرقه و سنت های قبیله ای نقش اساسی داشته است.

اکنون که هیلاری کلینتون سخن از اتحاد استراتژیک با افغانستان زده و افغانستان را به عنوان یکی از متحدان استراتژیک خود خارج از ناتو، در کنار اسراییل، مصر و استرالیا می داند، در حقیقت بازی بیش نیست. افغانستان به هیچ عنوان در حد و اندازه ی کشورهایی مانند مصر، اسراییل و استرالیا نمی باشد. این سه کشور هر کدام به اندازه ی خود، بويژه اسراییل در سطح بالاتری، کشورهایی تاثیر گذار در سطح جهان می باشند، در حالی که افغانستان یک کشور تاثیر پذیر است و نه تاثیر گذار.

بويژه اسراییل با داشتن لابی های قدرتمند در دولت آمریکا و نفوذ در اقتصاد این کشور، تاثیر گسترده، مستقیم و بی واسطه ای در سیاست های آمریکا دارد. حمایت های بی دریغ و همه جانبه آمریکا از اسراییل در جنگ با اعراب، موضوعی ست که تاثیر اسراییل را بر آمریکا نشان می دهد. در این رابطه در عرصه ی بین المللی در حقیقت آمریکا زبان و بازوی اسراییل محسوب می شود. حال آنکه در افغانستان آمریکا همانگونه که رژيم طالبان را برچید، براحتی می تواند دم و دستگاه کرزی را بر چیند و مهره های دیگر خود را بجای مهره ی کرزی روی میز قرار دهد.