سايت اينترنتی روزنامه پيمان راه اندازی شد!

پس از حضور آنلاين روزنامه هايی مانند هشت صبح، افغانستان، انيس و آرمان ملی، اکنون روزنامه ی پيمان نيز به جمع روزنامه های آنلاين پيوسته است. به نظر می رسد مشکلات عمده برای پخش روزنامه های چاپ کابل در ولايات يکی از

دلايل عمده ی روی آوردن رسانه های چاپی به راه اندازی سايت های اينترنتی می باشد. با اوضاعی که اکنون پخش نشرات در کشور دارد، نمی توان اميدوار بود که يک روزنامه بتواند به موقع به ولايات دور دست برسد. حتا نمی توان گفت که روزنامه ها در همان روز بدست خوانندگان در شهرهايی مانند هرات که شرکت هايی مانند کام اير و آريانا روزانه به آنجا پرواز دارد می رسد. پخش و فروش نشريات يکی از مهمترين مشکلاتی ست که رسانه های افغانستان با آن درگيرند. در کابل مراکز فروش نشريات وجود ندارد و چهارراهی ملک اصغر تنها مکانی ست که تقريبا می توان تمام نشريات چاپ کابل را از آنجا خريداری کرد. صاحبان رسانه های چاپی در افغانستان در نبود پخش مناسب، تقريبا از خير پخش در ولايات گذشته اند و در کابل نيز بيشتر خود اقدام به پخش می کنند.

وزارت اطلاعات و فرهنگ به عنوان تنها نهاد دولتی که بايد از رسانه ها در اين موارد حمايت کند و نيز وظيفه دارد مراکز عمده ی پخش و فروش نشريات در نقاط مختلف کشور ايجاد کند، عملا خود به مانعی مقابل رسانه ها تبديل شده است.

خوشبختانه اينترنت در بيشتر نقاط افغانستان در دسترس است و خوانندگان می توانند براحتی طريق اينترنت نشرات دلخواه خود را مطالعه نمايند. در کنار اين صاحبان و نويسندگان رسانه های چاپی در افغانستان، از طريق اينترنت فرصتی خواهند يافت تا نشرات خود را بصورت گسترده در اختيار خوانندگان در خارج از افغانستان قرار دهند.

صاحب امتياز روزنامه ی پيمان سيد احمد هاشمی، مدير مسوول آن رزاق مامون می باشد.

برای ورود به سايت روزنامه ی پيمان اينجا را کليک کنيد!

روزنامه های ديگر:

روزنامه ی هشت صبح

پرده سوم سناریوی کریم خرم

از روزنامه ی پيمان

حکومت بر خلاف اصول تعهد شده در کنفرانس بن ، فشار بر رسانه های تصویری را شدت می بخشد. وزارت اطلاعات و فرهنگ ، دو تلویزیون خصوصی را به دلیل ادامه پخش سریال های هندی، به دادستانی کل (لوی سارنوالی) معرفی کرد.

این وزارت با انتشار اعلامیه ای گفت که تلویزیون های "طلوع" و "افغان" با وجود پایان یافتن مهلت تعیین شده برای قطع پخش سریال های مورد انتقاد، هنوز به پخش این سریال ها ادامه داده اند.

وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان پنج سریال هندی را از میان بیش از ده سریال خارجی که از تلویزیون های خصوصی افغانستان پخش می شود، "غیراسلامی" تشخیص داد و خواستار توقف پخش این سریال ها شد. اما حکومت تا کنون ثابت نکرده است که کجای این سریال ها غیر اسلامی است؟ آگاهان می گویند که این یک اقدام سیاسی بر ضد شبکه هایی است که به نظر تیم حکومت، به طیف های رقیب کرزی وابسته گی هایی دارند. این اقدام حکومت سبب شده است که بسیاری ها به این نتیجه برسند که پاکستان ازین به انحاءمختلف در عقب آن قرار دارد و این نکته ای است مقامات هندی را نسبت به اقدام حکومت و حمایت حامدکرزی ازین اقدام ناراحت کرده است.

سه تلویزیون خصوصی دیگر در هفته های گذشته به این تصمیم تن دادند ولی دو تلویزیون - طلوع و افغان، همچنان به پخش این سریال ها ادامه داده اند. آخرین مهلت وزارت اطلاعات و فرهنگ برای تلویزیون های خصوصی افغانستان در مورد قطع پخش سریال های هندی در تاریخ دهم ماه ثور به پایان رسید.

وزارت اطلاعات و فرهنگ پیش از این هم هشدار داده بود که اگر تلویزیون های خصوصی به این مهلت توجه نکنند، این مسئله از طریق ارگان های قضایی دنبال خواهد شد.

این وزارت در اعلامیه خود نوشته است: "تلویزیون طلوع تا تاریخ تعیین شده فیصله نامبرده را مراعات نکرده و تلویزیون افغان با وجود تماس های مکرر، از متوقف کردن سریال مورد نظر در شبکه خود رسماً اطمینان نداده است، بنابراین ایشان جهت اجرات بعدی به مقامات عدلی و قضایی معرفی شدند تا در آنجا مطابق قانون جوابگو باشند." وزارت اطلاعات و فرهنگ، مجلس سنا و شورای علمای افغانستان تاکید دارند که این سریالها مخالف ارزشهای اسلامی است و پخش آن باید متوقف شود. این درحالی است که برخی مردان در چندین مورد به دختران شش ساله و یا هشت ساله تجاوز جنسی کرده اند اما مجلس سنا وشورای علما نسبت به آن سکوت اختیار کرده اند.

وعده های سر خرمن چه شد

کیا هوا تیرا وعده

از روزنامه ی هشت صبح

چیزی بیشتر از شش سال از آن روزی می‫گذرد که حکومت موقت افغانستان در پی توافقات بن آزادی بیان و رسانه ها را به رسمیت شناخت. حتا برای آن‫که جنبه تطبیقی آزادی بیان و مطبوعات را بیشتر کرده باشد، قانون مطبوعات به سرعت از سوی شورای وزیران وقت تصویب و با فرمان تقنینی رییس جمهور نافذ گشت.
از آن روزگار هرچه زمان می گذشت و هرقدر که حکومت در پیشرفت و بازسازی افغانستان ناکام می ماند به

تنها چیزی که به عنوان مهمترین دست‫آورد اتکا می کرد، نیز همین آزادی بیان و مطبوعات بود. حتا رییس جمهور کرزی بارها وقتی از این دست آورد بزرگ حکومت خودش یاد می نمود، "دهانش کف می کرد" و پیروزمندانه از این دست آورد بزرگ بارها به اصحاب مطبوعات و مردم می گفت تا زمانی که وی بر کرسی ریاست جمهوری حضور دارد، کسی به آزادی بیان و مطبوعات آسیبی نخواهد رسانید.

رسانه های زیادی یکی بعد دیگر در افغانستان ایجاد شدند که برخی از آنها به دلیل پاسداری از ارزش های آزادی بیان و استفاده درست از آن در کوتاه مدت توانستند مخاطبان زیادی را به خود جلب کنند - البته در جلب مخاطبان افغان تشنگی و محرومیت خود مردم نیز بی تاثیر نبود. زیرا مردم سال های سال تنها و تنها به معلوماتی از طریق رسانه های دسترسی داشتند که آقازاده های بر سر اقتدار آن را دستکاری می‫کردند. در این میان بدون شک برخی جریان های سیاسی، برخی حلقات قومی و حتا در موارد متعددی حکومت به ویژه دفتر مطبوعاتی رییس جمهور نیز با استفاده از فرصت ایجاد شده، استفاده های خوبی بردند و برخی مطبوعات دستوری را برای تبلیغ ایده های شان و پخش پروپاگندا ایجاد کردند.

اما خوش‫بختانه تلاش های حلقاتی که از آزادی بیان و رسانه ها سواستفاده کردند موثر واقع نشد، زیرا مردم دیگر قادر به این شده بودند که میان معلومات واقعی و معلومات دستکاری شده فرق بگذارند. به همین خاطر هم بود که رسانه های که از سوی حکومت، گروه های خاص سیاسی و قومی تمویل می شدند، عمر زیادی نکردند و یکی بعد دیگر به تاریخ پیوستند.

در آن زمان که حکومت به ویژه رییس جمهور کرزی با مباهات آزادی بیان و رسانه ها را قانونی اعلام کرد، از یک طرف فشار زیادی از سوی کشورهای غربی وجود داشت تا این کار صورت بگیرد و از جانب دیگر گروهی که بر سر اقتدار آمده بود، تصور می برد که می تواند با استفاده از فرصت ایجاد شده و با مصرف امکانات دولتی و باد آورده خارجی نقش موثری در انتقال معلومات دستکاری شده خویش نیز داشته باشد. این پندار بیجا نبود، به دلیل این که هنوز رسانه های آزاد کم بودند و منابع مالی شان محدود. رسانه های حامی سیاست های حکومت و یا رسانه های شبه حکومتی به خوبی بازار مطبوعات را تسخیر کردند، اما گذر زمان، سرمایه گذاری شرکت های خصوصی و ایجاد رقابت در بازار، فرصت ها را به ترتیبی دیگری رقم زد. رسانه های آزاد به دلیل ارایه معلومات متوازن، غیرجانبدارانه و از همه مهمتر ارایه برنامه ها و گزارش های متنوع و مردم پسند توانستند تبلیغات بازرگانی را به سوی خود جلب کنند، ولی رسانه‫های نوع دوم در این رقابت ناکام ماندند و یا کمتر موفق شدند. زیرا آنانی که پیام بازرگانی داشتند به صورت ساده به جانب رسانه ای می رفتند که مخاطب بیشتر داشت. چنین شد که کم کم عرصه برای تبلیغات و پروپاگندا های حکومت محدود شد و حکومت متوجه گشت که توقعی را که از آزادی بیان داشته است، نتوانسته بدست بیاورد.
به همین خاطر است که اکنون وزیر اطلاعات و فرهنگ کشور آزادی بیان را یک فرهنگ وارداتی می خواند و وقتی هم از رییس جمهور در مورد پخش سریال ها پرسیده می شود با زیرکی از پاسخ دادن می گریزد و عقاید مردم را در این رابطه مثال می زند. معلوم نیست که آقای کرزی در اولین روزهای که آزادی بیان و رسانه ها را قانونی اعلام کرد و حتا زمانی که قانون اساسی تصویب می شد بر درج این ارزش ها به عنوان یک حق قانونی برای هر شهروند افغانستان چرا به مخالفت برنخاست و آن وقت ها چنین نگفت. یا همین آقای خرم که دست نشانده ایشان می باشد، نیز در آن هنگام که وزیر نبود حتا یک مقاله یا سخنرانی در نکوهش آزادی بیان و رسانه ها ننوشت و ایراد نکرد، زیرا در آن وقت گمان آقای کرزی و حامیان ایشان این بود که از آزادی بیان می‫توانند به خوبی استفاده کنند، خیال خام.

حکومت ها طبیعتا همیشه میل به اقتدار گرایی دارند و نمی خواهند در برابر شان جریان های مخالف و نا موافق قدعلم کنند. حتا حکومت های امریکا و اروپا نیز با آن دموکراسی های عنعنوی و قوی خود رغبت چندانی به این ندارند که مطبوعات از عملکرد های شان انتقاد کنند. واضح است که رشد بیشتر آزادی بیان و رسانه ها در افغانستان ضعف های حکومت را برجسته تر می کند و حکومت با آشکار شدن ضعف هایش هر روز در اذهان مردم محبوبیت خودش را از دست می دهد.

حکومت رییس جمهور کرزی هم که از شمار حکومت های به حساب می آید که میزان شکست ها و اشتباهاتش به مراتب بیشتر از محسناتش است، یا اصلا حسنی ندارد که بتوان آن را در رسانه ها بیان کرد. به همین خاطر حکومت اول تلاش کرد تا سال پار با ارسال نامه ای از جانب ریاست امنیت ملی برخی محدودیت ها را بر رسانه ها وضع کند. بعد از آن اجمل نقشبندی گرفتار طالبان شد و حکومت برای رهایی او هیچ کاری نکرد تا سرش را بریدند، برخی روزنامه نگاران بدون توجه به طی مراحل اصولی ای که قانون مطبوعات پیشنهاد می کند به سارنوالی معرفی شدند، چندین تن از اصحاب مطبوعات تکفیر، محکوم و به زندان انداخته شدند و بعد تر آقای خرم به رسانه ها نامه نوشت که در گزارش های‫شان در مورد ایران متوجه برخی نکات باشند، بعدتر شورای علما در برابر سریال ها ایستاد... و اکنون معلوم نیست که بعدها کی ها چه کارهای دیگری خواهند کرد.

اما آنچه مسلم است این است که دیگر حکومت و شخص رییس جمهور کرزی حامی آزادی بیان نیست. حکومت از آزادی بیان، این نهالی که به دستان خودش کاشته شده و اکنون قد کشیده، هراس دارد. سو استفاده های مالی اعضای خانواده مقام های دولت از سوی مطبوعات افشا می‫شوند، دست داشتن برادران و خویشاوندان مقام و خود مقام های ما در قاچاق و کشت مواد مخدر از سوی این رسانه ها منتشر می شود، ضعف مدیریتی، فساد و صد ناکامی دیگر حکومت از سوی رسانه ها به تحلیل و بررسی گرفته می شود و صدها رسوایی دیگری که رسانه های ما شاید بخش های کوچکی از آن را نشر می‫کنند و یا به آن دسترسی پیدا می نمایند.
پس از شش سال اکنون کم کم ما شاهد ویران کردن بنای لرزان آزادی بیان از سوی حکومت آقای کرزی هستیم که روزی از آن به عنوان یک افتخار یاد می کرد.

اما آیا این جدل به این سادگی به پایان خواهد رسید؟

اشاره: کابل پرس^? مسووليتی در قبال مطالب و ديدگاه های طرح شده در رسانه های ديگر ندارد.