صفحه نخست > حقوق بشر > باز هم آدمکشان با بيرق سفید امارت، باز هم کوچ اجباری

باز هم آدمکشان با بيرق سفید امارت، باز هم کوچ اجباری

کوچ اجباری يکی از جنايات حاد عليه بشريت است و اين جنايت در افغانستان بدون آنکه دولت و جامعه ی جهانی به آن توجهی داشته باشد، همچنان بوقوع می پيوندد
سه شنبه 17 جون 2008

زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )

همرسانی

کابل پرس?: امسال نيز طالبان تحت نام کوچی، با سلاح های سنگين و سبک به بهسود يورش بردند و چندين تن جانشان را از دست داده و هزاران تن ناچار به ترک خانه و کاشانه شدند. طالبان خانه های مردم را به آتش کشيدند و بيرق سفيد امارت اسلامی آدمکشان را بالا بردند.

آنچه امروز در بهسود اتفاق می افتد، نمونه ای از کوچ اجباری ست. کوچ اجباری يکی از جنايات حاد عليه بشريت است و اين جنايت در افغانستان بدون آنکه دولت و جامعه ی جهانی به آن توجهی داشته باشد، همچنان بوقوع می پيوندد. سازمان های سياسی و آن هايی که ادعای طرفداری از حقوق بشر دارند گويی به خواب عميقی رفته و بدليل منافع قومی و قبيله ای خود سکوت خفت باری را اختيار کرده اند.

حدود يکسال پيش بود که طالبان با بيرق سفيد امارت آدمکشان و همراه با سلاح های سبک و سنگين به ولسوالی بهسود ولايت ميدان وردک حمله کرده و هزاران تن را ناچار به ترک خانه و کاشانه ی خود کردند. حدود نه مکتب به تعطيلی کشانده شد و چند تن نيز جانشان را از دست دادند.

عکس های نجیب الله مسافر از کوچ اجباری

از اين خانه ها کوچ داده شدند
از اين خانه ها کوچ داده شدند

عکس ها از حمله ی سال گذشته به بهسود

مهاجرين قريه ی سر قول پنجی، قريه ی خيلک، قريه ی خارقول و قريه ی داله در قريه ی شينيه و 3 قلعه

آنتولوژی شعر شاعران جهان برای هزاره
آنتولوژی شعر شاعران جهان برای هزاره

مجموعه شعر بی نظیر از 125 شاعر شناخته شده ی بین المللی برای مردم هزاره

این کتاب را بخرید

پيام‌ها

  • کوته کن این بهانهء دنبالهء دار را....
    این مطلب را در مورد کوچی ها در این لینک بخوانید:

    www.garderah.persianblo.ir

  • "کوته کن این بهانهء دنباله دار را"!

    عصردولتشاهی

    بخش اول

    مسالهء کوچی ها و خط دیورند دو مشکل اساسی در افغانستان اند که یکی از داخل و دیگری از بیرون همیشه منبع تهدید جدی یی به وحدت ملی، انکشاف و امنیت کشور بوده اند. هردو مساله در طول زمانه ها به مثابهء بهانه یی دردست عناصر داخلی و خارجی به کاربرده شده است که داخلی ها درراه هژمونی قومی و خارجی ها به منظور مداخله ازین دو مسالهء حل ناشدهء ملی استفاده کرده اند.

    دیدگاه های گوناگونی در مورد پرداختن به مساله کوچی ها و خط دیورند و جود دارد. اما با تاسف که به جای طرح و جستجوی راه حل اصلی، حقوقی وممکن برای این دوموضوع همیشه ازدیدگاه های قومی به این دو مساله نگاه میشود. یعنی طرح هردو مساله از حد بهانه و وسیله یی برای تامین اهداف غیر واقعی و نامربوط برون نشده است. هم مسالهء کوچی ها و هم خط دیورند وسیله ییست در دست شماری از قومپرستان و برتری جویان قومی که امنیت و حتی موجودیت افغانستان به مثابهء یک کشور دارای وحدت ملی و آزاد را به گروگان گرفته اند.

    کوچ نشینی و کوچیگری اکنون درهیچ کشور جهان متمدن یک شیوهء پذیرفتنی زنده گی نیست. انسان های متمدن امروز به تعلیم و تربیه، صحت، کار و وسایل معیشتی یی که آنها را از وابستگی صد در صد به طبعیت برهاند نیاز وبارو دارند و به آن اهمیت میدهند. بنا بران کوچیگری یک شیوهء بدوی زندگی است و نمیشود آنرا به بهانهء "فرهنگ" نگهداری کرد و دودستی به آن چسپید. پافشاری بر تداوم شیوهء زندگی کوچیگری چیزی نیست جزپافشاری بربدویت و ضدیت با تمدن.

    افغانستان و کوچی ها:

    در افغانستان شمار مردمانی که شیوهء زندگی کوچی ها را دارند، بیشتر شان پشتون هایی اند که تاهنوز متوطن نشده اند. بنا بران در دو سوی خط دیورند در رفت و آمد هستند. اینها در تابستان به افغانستان می آیند و در زمستان به سوی جنوب و شرق کشور و بیشتر در مناطق قبایلی و پشتون نشین پاکستان زندگی میکنند.

    شمار زیادی از کوچی ها اززمان حکومت عبدالرحمن خان برمبنای سیاست قومی در نقاط مختلف افغانستان جا به جا شده اند. به خصوص در مناطق مرکزی کشور که با زور، کشتار، ارعاب و ستم خانه ملکیت و باشندگان اصلی این سرزمین ها را گرفته و به اقوام غلجی و کوچی ها دادند.

    عبدالرحمن خان که خود از شاخهء درانی قوم پشتون بود، همیشه مانند اسلاف خویش با اقوام دیگرپشتون به خصوص غلجایی ها وحتی درانی های دیگر در زد و خورد و رقابت برسرقدرت قرار داشت. عبدالرحمن برای حل این مساله سیاستی را پیشه کرد که غلجی یی ها را به جان اقوام دیگر انداخت و آنها را تطمیع، تشویق و تسلیح کرد تا به چور و غارت دارایی و ملکیت اقوام مرکزی کشور بپردازند. بدین وسیله هم از رقابت غلجایی ها درامان ماند و هم به خاطر رابطهء قومی یی که با غلجایی ها داشت ( درانی و غلجایی هردو پشتون اند) پایه های حکومت خود را درین مناطق مستحکم کرد. یعنی به غلجایی ها و کوچی ها اجازه داد تا هزاره ها را چور و غارت کنند و در عوض بگذارند درانی ها (محمدزایی ها) به امارت خویش ادامه بدهند.

    این سیاست حتی تاکنون ادامه دارد. غلجایی ها و کوچی ها از سوی درانی ها به مثابهء پیشمرگان استفاده شده اند. جنگ با اقوام دیگر و قربانی را غلجایی ها به دوش دارند و پادشاهی را همیشه درانی ها در قبضه میگیرند.

    این وضعیت در گذشته ها به مثابهء یک مسالهء داخلی پشتون ها مکتوم میماند اما درعصرکنونی همه کسانی که درین کشور زندگی میکنند میخواهند بدانند درگوشه و کنار کشور شان چه معاملاتی صورت میگیرد. به ویژه زمانی که همچو معاملاتی برزندگی آنها تاثیر دارد. دیگر مسالهء کوچی و ارتباط غلجایی و کرلانی یا هم درانی و غلجایی یک مسالهء خانوادگی پشتون ها نیست. آنها نمیتوانند افغانستان را خانهء بابایی تنها خودشان دانسته و هرچه دل شان میخواهد بدون درنظر داشت حق و حضور اقوام دیگر انجام بدهند.

    درعصری که ما زندگی میکنیم و جهان به سوی دموکراسی و حقوق مردم به اساس حق شهروندی سنجیده میشود نه به اساس تعلقات قومی و مذهبی، هرگونه تلاش برای قومی ساختن مسایل و دعوای حقوق برای اقوام ناپذیرفتنی است. حقوق باید برای افراد درنظر گرفته شود نه برای اقوام. هرگونه تلاش درجهت بدست آوردن حقوق قومی کشور را در لجنزار مشاجرات ویرانگر قومی میکشاند.

    با اینهمه اما، دولت کرزی و عناصر تمامیتخواه قومپرست بازهم برتداوم حیات کوچیگری و استفاده ازین مساله برای تحکیم پایه های قدرت خودکامهء خویش بر روی ریگ سست بنیاد قومگرایی اند. اینها از یکسو برکوچیگری و تداوم آن پافشاری دارند و از سوی دیگر خواهان حقوق برای کوچی ها در دولت افغانستان اند. این یکی از طنز های تاریخی درکشور ماست. کوچی زمانی میتواند مالک این سرزمین باشد که ساکن این سرزمین باشد. وقتی ساکن نیست، چگونه مالک میتواند باشد؟ یگانه نقش کوچی ها در زندگی مردم افغانستان فروش گوسفند و شیرباب است که بالا مردم میفروشند، بدون این که در بدل کاه و علوفه یی که از منابع طبعی کشور میگیرند، قیمت ومالیه یی بپردازند.

    سال هاست که در پارلمان افغانستان برای کوچی ها، البته کوچی هایی که تاکنون ساکن نشده اند نه به کوچی هایی که دیگر ساکن اند، چوکی داده میشود و درتمام برنامه های انکشافی برای آنها حق و تخصیص و بودجه درنظرگرفته میشود. این درحالیست که کوچی ها عسکر نمیدهند و درهیچ مسالهء ملی و اجتماعی سهم نمیگیرند. چگونه باید از خزانه یی که حاصل دسترنج مالیه پردازان این کشوراست برای آنها حق داده شود؟ این به جایش که حالا نمایندهء کوچی ها در شورای ملی کوچی ها را وارث اصلی کشور دانسته ودیگران را مهاجر میداند. چه وقاحتی!

    اگر به مساله کوچی هادر افغانستان به چشمی بیطرف دیده شود، این مساله قابل حل است. نخستین و اساسی ترین راه حل برای مسالهء کوچی ها، اسکان آنهاست. اما این پرسش به جای خود باقیست که اسکان کوچی ها وظیفهء کیست؟ چرا که کوچی ها نیمی از سال را درافغانستان و نیم دیگر را در پاکستان به سر میبرند. پس به همان اندازه که دولت افغانستان در اسکان کوچی ها و حل مسایل شان مسوولیت دارد دولت پاکستان نیز درین مسوولیت سهیم است. این که کوچی ها در افغانستان دارای اقوام همریشه اند، در پاکستان نیز این همریشه های خود را دارند. اگر کوچی ها در افغانستان به تولید مواد خوراکی پرداخته و دراقتصاد این کشور سهمی داشته باشند، در پاکستان نیز این سهم را دارند.

    پس مسالهء کوچی ها باید در تفاهم با حکومت پاکستان حل شده و هرکشور سهم خود را در اسکان آنها به عهده بگیرد. مردم افغانستان مسوولیت اسکان آنها را به تنهایی بدوش ندارد.

    چنانچه یاد آور شدیم ازین مساله همیشه سوء استفاده شده است. درگذشته ها چه بسا که هزاران نفر از اقوام آن سوی سرحد به بهانهء کوچی در نقاط مختلف کشور وبه خصوص شمال کشورجابه جا شده اند. اما کوچی ها خود باز هم کوچی مانده اند.

    آیا تنها کوچی ها مستحق اسکان و امتیاز اند؟

    مسالهء اسکان و توزیع زمین به بی زمین ها تنها به کوچی ها و آن هم کوچی های پشتون مربوط نمیشود. در افغانستان اقوام دیگری نیز وجود دارند که زندگی کوچیگری دارند. باید آنها نیز شامل فهرست کسانی که اسکان شان در برنامهء دولت است، شوند.

    همین اکنون هزاران خانوادهء دهقان زمین خود را درسراسرکشور ازدست داده و یا حدود زمنینداری شان به حدی است که ازان مخارج یک ماههء زندگی خود راپوره کرده نمیتوانند. این دهقانان بی زمین نیز باید شامل لست اسکان شده و یا مستحقین دریافت زمین شناخته شوند تا عدالت اجتماعی برقرار گردد.

    اسکان کوچی ها وسایر کسانی که مستحق کمک اند باید در جایی صورت بگیرند که ازنگاه ترکیب اجتماعی قابل جذب بوده و سبب ایجاد ناهماهنگی در نظم اجتماعی منطقه نگردد. به گونهء نمونه چندی پیش پروژهء بزرگی برای آبیاری "دشت گمبیری" در ولایت ننگرهار و لغمان از سوی وزارت زراعت و آبیاری درنظرگرفته شد. چه بهترکه زمین های همین مناطق زیر آب آورده شده به کوچی ها توزیع شود. این پروژه میتواند خود یک برنامه آزمایشی باشد. تاثیرات اجتماعی و اقتصادی این پروژه را میتوان در آینده نیز به مثابهء الگویی برای مناطق دیگر درنظرگرفت. اگر مردم لغمان و ننگرهار که اکثراً پشتون اند، از اسکان کوچی ها دران مناطق بهره برده و بتوانند برنامهء موفقی ارائه کنند، دران صورت میشود آن الگو را برای سایر مناطق نیز در نظر بگیریم.

    همچنان ولایت هلمند دارای ظرفیت های بزرگ آبیاری و زمین های زراعتی است. اسکان کوچی ها در هلمند هم ازدید اجتماعی و هم ازدید منابع و امکانات مناسب و ممکن است. ولایت کندهار نیز منابع آبی و زمین های زیادی دارد که باید دولت با رویدست گرفتن پروژه های آبیاری به اسکان کوچی ها درین مناطق بپردازد.

    • دوستان عزیز
      از طالبها هم دیوانه شدیم و از هر رژیمی که تا حال در کابل بوده و حکومت کرده بیزار هستیم.
      خداوند آمر صاحب شهید (قهرمان ملی؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!) را در زیر خاک مورد بازجویی قرار بدهد که بالای مردمان کشور خود چه بلایی را مسلط ساخت و برای صلح و آرامش کشور دیگری () همراه با ربانی خونریز چه بود که نکرد.
      طالبان زاییده مسعود و همقطاران چاپلوس اش است. خداوند نخست پدید آورندگان طالبان بعد خود طالبان را از سر ما بگیرد.
      آمین
      و خواهش میکنم دیگر هیچ کسی نام قهرمانی را به هر دلاک و خاین ملی ندهد. قهرمانان انگشت شمارند که تمام ملت افغانستان میداند.!!!!!!!!!!!

  • "کوته کن این بهانهء دنباله دار را"!

    عصردولتشاهی

    بخش دوم

    درمناطق شمال کشور باید افراد و خانواده های بی زمین و کوچی های خود منطقه که شامل اقوام گجر و غیره میشود، در نظر گرفته شود. شمال کشور به قدر کافی کوچی های پشتون دارد که هرگونه تلاش برای اسکان شمار بیشتر کوچی های پشتون درشمال اسباب ناآرامی های دیگری در کشور را فراهم میسازد. به ویژه درشرایط کنونی که مردم تجارب تلخی از چگونگی برخورد اقوام پشتون با اقوام دیگر دران دیار دارد.

    به گفتهءاحمد رشید، خبرنگار پاکستانی، بارنخستی که طالبان به شمال رفتند به زودی با قیام مردم بومی روبرو شده وشکست سختی خوردند اماوقتی باردوم به منطقه یورش بردند از راه بلد ها کارگرفتند. این راه بلد هاهمان پشتون هایی بودند که برای غارت وقتل عام هموطن همسایهء خود راه بلد غارتگرانی شدند که همقوم شان می پنداشتند. با این تجربهء خونین هرگونه تلاش برای اسکان بیشتر پشتون های کوچی درشمال با مقاومت مردم بومی روبرو شده و درنتیجه سبب تداوم نا آرامی درکشور خواهد شد.

    بدینترتیب درمورد اسکان کوچی ها دو نکته نگریستنی است. یکی این که برای کوچی ها زمینی داده شود که دولت زیر کشت آورده و برای آنها توزیع نماید. درینصورت چون بودجهء مصرف شده برای زیرکشت آوردن یک منطقه بودجه قومی نی بلکه بودجهء ملی است پس باید برای کسان دیگری که در شرایط مشابه و نیازمند کمک اند، تسهیلات و لازم فراهم آورده شود. دیگر این که هرگز نباید قیمت اسکان کوچی ها را اقوام دیگر بپردازند.

    مهمترین مساله در مورد کوچی ها تعداد آنهاست. حکومت های افغانستان به شمول حکومت موجود از مشخص ساختن شمار کوچی ها ابا میورزند. درگذشته ها شماز زیادی از مردم غیر کوچی وحتی مردمان آن سوی سرحد تنها به خاطری که پشتون است، درنقاط مختلف کشور جابه چا شده اند. جمعیت اصلی کوچی ها به جای خود مانده اند و به جای آنها کسان دیگری روی مقاصد قومپرستانهء سیاسی درنقاط مختلف و به خصوص در شمال کشور جابه جا شده اند.

    نفوس کوچی ها باید معین گردد، حقوق آنها در پاکستان بازشناخته شده و آن کشور به پذیرش برداشتن نیم باجی که افغانستان در قبال کوچی ها میکشد مجبور ساخته شود، برای اسکان کوچی ها و یا پیدا کردن وسایل و شیوهء جدید زندگی برای شان کار وطرح عملی جستجو گردد، همزمان با آن برای تامین عدالت اجتماعی برای تمامی هموطنان دهقانی که زندگی بخور نمیر دارند زمین های زیرآب آورده شده توسط دولت تقسیم گردد. این کار به طرح یک برنامهء بزرگ ملی نیاز دارد که باید در خط مشی و برنامهء عمل هر حزب سیاسی، هر حکومت وهردولتی که درافغانستان موجود است ویا درآینده به میان می آید، درنظرگرفته شود.

    زندگی وفرهنگ کوچی ها بهانه یی دردست سیاستمداران ضد ملی:

    از گذشته ها تاکنون کوچی های بیخانه و جای را به صفت لشکر سیار برای فتح واشغال مناطق مربوط اقوام دیگر استفاده کرده اند. این حالت باید پایان یابد. حل معقول و عادلانهء این مشکل وظیفهء دولت است. مردم و اقوام غیر پشتون ازین بیش تحمل این همه خیمه شب بازی ها و چور و چپاول زیر نام کوچی ها را ندارند.

    همین حالا هم دولت کرزی هیچ اقدامی برای حل مشکل کوچی ها نکرده و هیچ بودجه یی بدین منظور تهیه ندیده است. بودجهء اسکان و حل مشکل کوچی ها را باید دولت تهیه بدارد نه این که آنها را به جان منابع و ملکیت مردم و اقوام دیگر بیندازند.

    اکنون ثابت شده است که دولت های قومگرای افغانستان و قومگرایان فاشیست شامل تیم مشاورین خاص جناب کرزی همان برنامه های پارین را دنبال میکنند. آنها میخواهند توسط کوچی ها سرزمین هزاره و تاجک و ازبک را اشغال کنند. قوت الظهر کوچی ها همه در دولت کرزی قرار دارند. مردم به تلخی می پرسند که چرا دولت کرزی باید به قیمت ریخته شدن خون فرزندان کوچی و هزاره برنامه های قومی خود را تطبیق کند؟

    مسالهء رقابت قبیله یی دربین پشتون دیگر یک مسالهء پنهان نیست. با تاسف که در بسیاری ازموارد قیمت خانه جنگی قبیلوی پشتون ها را سایر مردم داده اند.

    درانی ها خود مناطق پر آب، زمین ها هموار و حاصلخیز قندهار و هلمند را تصرف کردند و غلجایی ها را در مناطق کوهستانی برای مقابله با هزاره ها فرستادند تا کشته شوند، بکشند و پادشاهی و ثروت های درانی ها را در کندهار و سایر نقاط نگهداری کنند.

    همانگونه که عنوان این نوشته میرساند، این بهانهء دنباله دار باید قطع شود. نخست این که شمار کوچی ها مشخص شود و دیگر این که حق پاکستان نیز معین گردد که چقدر باید در پاکستان اسکان داده شوند. در گام بعدی برای اسکان یا فراهم آوری راه های تازهء معشیت برای کوچی ها برنامه ریزی شود. تا کوچی ها دریک محیط آرام و پرامن زندگی کرده خود و فرزندان شان به تعلیم و تربیه، صحت، کار وسایر خدمات اجتماعی دسترسی مساوی با سایر مردم این کشور داشته باشند.

    جناب کرزی در ارتباط امکان کاندیداتوری مجددش به دور تازهء انتخابات ریاست جمهوری گفته است که کار های نیمه تمامی دارد که باید تمام کند. بلی، اگر ایشان به منافع وطن ومردم آن وفاداراند باید مطابق امانتی که برایش منحیث رئیس جمهور کشور از سوی مردم داده شده عمل میکند وکارهای "نیمه تمام" را تمام کند. یکی ازین کار ها، حل مسالمت آمیز و عادلانهء کوچی هاست. باید این کار را میکرد و بکند. دست کوچی ها را از یخن هزاره ها خلاص کند. منابع این کشور مربوط به همهء مردمان این کشور است و باید عادلانه تقسیم شود. اگر به حساب اقوام تقسیم میشود باید عادلانه تقسیم شود و اگر به حساب افراد تقسیم میشود باید عادلانه باشد.

    این وضع باید پایان یابد. تا به کی تاوان و هزینهء رقابت درانی و غلجایی را هزاره و ازبک و تاجک بپردازند. کوچی های غلجایی باید حق خود را از "توربور" های درانی خویش بگیرند- هم در قدرت سیاسی و هم در تقسیم منابع.

    اقوام تاجک، هزاره و ازبک نیز باید ازین بعد با هشیاری عمل کرده و به جای جنگ با کوچی ها، یخن دولت مرکزی را بگیرند. این وظیفهء دولت مرکزی است که مساله کوچی ها را حل کند.

    وقت آن رسیده که برای کوتاه کردن این بهانهء دنباله دار فکر اساسی یی صورت بگیرند تا هم کوچی ها آرام بگیرند و از کشته شدن در پای منافع تخت نشینان نجات یابند و هم سایر مردم کشور خیال شان راحت شده و از ترس چور وچپاول شدن توسط کوچی ها و رمه های شان دربهار وخزان رهایی یابند.

    برگرفته از گردراه

  • اشاره مقاله نویس از سازمان های سیاسی امثال سازمان متملق راوا است که بنا به مصلحت به قبيله رو آورده. اين سازمان فاشيستی در قبال دزدان ارشد و هم قبيله یی هایش که زندگی مردم را یغما میکنند سکوت کرده.

    • کوچیها به دو کتگوری منقسیم میشود .1 ـ کوچیهای جائی که اینها اکنون در کشور متوطن اند ،مانند سائیر اتباع کشور زیست میکنند.2 ـ کوچیهای صحرا نشین وبادیه نشیننا ن هستندکه این کتگوری امروز در لباس (روز ملنگ شو پلنگ ) هستند در ردیف این قشر میتوان از جانی ترین وتروریستان مافوق درجه اعم وهابیان سعودی ای اس ای پاکستانی سازمان القاعده قبیلهسالاران شوءنیزم و طالبان قرون وسطائی نام بردـ این کتگوری وظیفه ترور انفجاهای انتحاری بمگزاری از بین بردن مکاتب وموئسسات علمی بنیادهای اقتصادی مانع پیشرفتهای دولت در همه عرصه زندگی، چور وچپاول دارائهای مردم بالخصوص هزارها تاجکها وازبکها میباشد،تا بدین وسیله دولت آقای کرزی را بیکاره رشوه خور دزد که اکنون موفق هم شده است معرفی دارد.آقای محترم ریس جمهور ایمانی و وجدانی وظیفه دارد تا در برابر چنین چالشها از خود دوباره سر به گریبان نهد ومطابق وعدهایش بمردم صادق عمل نموده تا باشد دستهای نا پاک این تروریستهای طالبی تحت نام کوچی بیچاره گرفته شود.دوستان برادران تاجک هزاره ازبک وترکمن وسائر مردم آزاده کشور که از پدیده وشیوه کوچیگری سخت در عذاب هستند، میتوانند در یک چتر واحد تظاهرات صلح آمیز خیابانی در برابر پارلمان کشور اعتراضات شانرا ابراز و از دولت خواستار بر خوردقانونی با این جانیان شوند.ضرب المثل وجود دارد( تا طفل گریه نکند مادرش شیر نمیدهد)

  • محترم آقای رئیس جمهور کرزی .
    از آنجائیکه در رسانها وسایتهای درون وبیرون مرزی کشور از یکسلسله نقض حقوق بشر اعم از قتل، کوچهای اجباری ، چپاول اموال ودارائی ملت هزارهادر تحت حاکیمت شخص شما توسط کوچیها (طالبان القاعده وپاکستانیها)چه تحریری وچه تصویری بمشاهده میرسد واز بیکفایتی دولتت اظهار عقیده میگرددوشخص شما را دراین جنایت بشری قرن بیست ویکم شریک میداند،هیچ نوع برخورد انسانی و قانونی در مورد متهاجمین خارجی صورت نمیگیرد ،گویا در موضوع چنانچه در رسانها اشاره رفته ذیخل میباشید؟بسا جای تا،سف ودلخورده گیست،که باز هم استبداد نقض حقوق بشر مانند سابق دوران عبدالرحمانی نادری وظاهر خانی وطالبانی درذعامت شخص خود شما تکرار میگردد و ما ملت هزاره آرزو نداشتیم که شیوه نیاکان تانرا دوباره به آزمایش وچیزهائیکه آنان قادر بانجامش نشدند،تکمیل نمائید،ما را در قبال انتخابات شخص شما در مقام ریاست جمهوریت که از اکثریت رائی دهی این ملت بر خوردارشدید نادیم گردانیده اید.ضربالمثل وطنی وجود دارد( زمستان میگذرد وسیاهی به ذغال میماند) باز هم وقت آنقدر ناوقت نیست که اشتباهات رفع نگردد،آرزو است تا منحیث رئیس جمهور منتخب کشور مطابق به وعده هایت به مردم هزاره و قانون کشور وظیفه ایمانی و وجدانی خویش را ایفا نماید.
    در صورت ناتوانی وعدم صلاحیت پیشنهاد میگردد، تا مانند سائیر روئیسای کشورهای عدالت خواه وانساندوست از مقام ریاست مستعفی شوید تا باشد لکه انسان ستیزی ومجری نقض حقوق بشر در دفتر سوانح شما شامل حال تاریخ وطن محبوب ما افغانستان نگردد.
    از دربار اقدس الهی موفقیت شما را برای خدمت به مردم گرسنه و در بدر که ملیونها اواره شهید معلول در سه ده اخیر نصیب شده است آرزومندیم.با احترام جاغوری

  • ‌ازنزد کوچي هاي که مجروح گرديده است اسناد ومدارک پاکستاني وعربي بدست آمده وهويت تعدادي از کشته شدگان نشان مي دهد که تابعيت پاکستاني دارند.

    • Salam watandar
      i wanted to ask you that why we always blame others, this the time that we undersdant that this Aogho Poeple do not want us in Afghanistan. history is evident that all the time we have been massacred, killed and forced to migrate by these poeple, no if the these Aogho poeple think that we are their brothers they would have thought of an action against us, and sham to our illitrate leaders who even changed their name and proudly accepted themselves as aogho and all the Aogho leaders like Andur Rahnam As their national hero.

Kamran Mir Hazar Youtube Channel
حقوق بشر، مردم بومی، ملت های بدون دولت، تکنولوژی، ادبیات، بررسی کتاب، تاریخ، فلسفه، پارادایم و رفاه
سابسکرایب

تازه ترین ها

اعتراض

ملیت ها | هزاره | تاجیک | اوزبیک | تورکمن | هندو و سیک | قرقیز | نورستانی | بلوچ | پشتون/افغان | عرب/سادات

جستجو در کابل پرس