برادران پشتون باید سد محکم تری علیه جنایتکاران طالب بسازند!
نیویورک تایمز بتازگی با توجه به نگرانی های سازمان های مختلف بويژه سازمان های حقوق بشری و امداد رسانی، از گسترش نا امنی در کشور، نقشه ای از مناطق ناامن تهیه کرده که نشان می دهد، مناطق پشتون نشین، از سایر مناطق بواسطه ی نفوذ جنایتکاران طالب، ناامن تر و خطرناک تر است. طالبان با استفاده از احساسات قومی پشتون ها در این مناطق نفوذ کرده و نا امنی را به مناطق غیر پشتون نشین گسترش می دهند.
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
کابل پرس?: جنایتکاران طالب با سوء استفاده از احساسات قومی و نژادی پشتون ها، نفوذ خود را در جنوب، شرق، بخش هایی از غرب و بخش هایی از شمال گسترش داده اند. نیویورک تایمز بتازگی با توجه به نگرانی های سازمان های مختلف بويژه سازمان های حقوق بشری و امداد رسانی، از گسترش نا امنی در کشور، نقشه ای از مناطق ناامن تهیه کرده که نشان می دهد، مناطق پشتون نشین، از سایر مناطق بواسطه ی نفوذ جنایتکاران طالب، ناامن تر و خطرناک تر است. طالبان با استفاده از احساسات قومی پشتون ها در این مناطق نفوذ کرده و نا امنی را به مناطق غیر پشتون نشین گسترش می دهند.
در چند سال اخیر، طالبان، حملات منظمی علیه غیر نظامیان انجام داده اند. آنان با انجام حملات انتحاری، انفجار، کاشت ماین و آدم ربایی، باعث کشته و مجروح شدن هزاران تن شده اند. گزارش های مختلف حاکی از آن است که طالبان، برخی از راه های مواسلاتی کشور را بسته و مسافران را که عمدتا غیر پشتون هستند، آزار و اذیت می کنند. در برخی موارد نیز آنان را سر بریده اند. همچنین گزارش می شود که آنان هنگامی که سربازان اردوی افغانستان یا پولیس را بازداشت و اسیر می کنند، سربازان پشتون را آزاد کرده اما سربازان غیر پشتون را می کشند.
جنایتکاران طالب در ربودن و قتل امداد رسانان، کارگران و خبرنگاران مستقیم دست داشته اند. آنان تاکنون چند خبرنگار را کشته و ربوده اند، طوری که گزارشگران بدون مرز، از گروه طالبان و ملاعمر به عنوان دشمنان اصلی آزادی بیان در افغانستان یاد می کند.
از سوی دیگر طالبان به صورت گسترده حقوق افراد بويژه زنان و کودکان را به شمول زنان و کودکان در مناطق پشتون نشین نقض می کنند. هزاران دانش آموز و آموزگار نمی توانند به مکتب بروند و فعالیت های زنان به شدت در مناطق تحت نفوذ طالبان محدود شده است.
بر اساس نقشه ای که نیویورک تایمز منتشر کرده، در سال 2003، تنها مناطقی از قندهار، زابل، هلمند، پکتیا، خوست، ننگرهار و لغمان مناطقی بودند که رفت و آمد به آنجاها با خطر زیاد همراه بود.
در سال 2004 این مناطق گسترش داشته و تمام مناطق سرحدی میان پاکستان و افغانستان جایی که پشتون های پاکستانی و افغان زندگی می کنند را در بر گرفته است. همچنین نا امنی، از زابل و هلمند گسترش یافته تا به بخش هایی از ارزگان رسیده است. به همین شکل در شرق کشور گسترش یافته و نا امنی به نورستان رسیده است.
در سال 2005، بخش هایی از مناطقی که طالبان در آن نفوذ یافته اند، تا آخرین درجه خطرناک شده و تقریبا رفت و آمد در آن مناطق با مشکل جدی مواجه شد. هلمند، قندهار، زابل، پکتیکا و خوست، شامل این مناطق می باشد.
در سال 2006، نا امنی به بخش هایی از فراه، بخش هایی از قندوز در شمال و بخش هایی از بدخشان ادامه می یابد و حتا بخش هایی از ولایت فاریاب نیز نا امن می شود. نا امنی به کابل می رسد.
یک سال بعد در 2007، در مناطق وسیعی از جنوب و شرق، نا امنی و خطر به بالاترین حد می رسد. نا امنی بخش های بیشتری از نیمروز، فراه را در بر گرفته و بخش هایی از هرات نیز نا امن می شود. در مناطق فاریاب و جوزجان و کاپیسا و پروان نیز نا امنی گسترش می یابد.
در سال 2008، بخش هایی از بادغیس نیز نا امن می شود و نا امنی در قندوز افزایش پیدا می کند.
سال 2009، نا امنی هرات بیشتر می شود. در مناطق شمال شرقی نا امنی وسعت بیشتری می یابد.
سال 2010 نا امنی بیشتر از سال های قبل است. کابل ناامن تر و خطرناک تر از همیشه است.