No Censorship!

يازدهم سپتامبر؛ شايد براي مردم كشورهايي غير از آمريكا و افغانستان، اين روز همانند هر روز ديگر سال باشد اما براي افغانستان و ملت خسته از جنگ آن ، اين روز و وقايع متعاقب آن تا امروز، تعبير شگرفي دارد. تعبيري كه در تاروپود حيات روزمره شان عجين شده و هرلحظه از زندگي شان طنين پژواك يازدهم سپتامبر است.

قصد ندارم همچون بسياري ديگر از هموطنان ساده دلم كه توجيه مدارا و شكيبايي شان در مقابل زورمداران، تكيه به ضرب المثل بدتر از بد بسيار مي باشد، بوده  و درعين ناباوري به آينده و تلخكامي ايام شان، جمله زيباي شبي كه در ميان است، خداي مهربان است، ملكه ذهن و جانشان است، از حوادث نيكي كه در پي وقوع انفجارات صبح يازدهم سپتامبر 2001 واقع گشت، سخن برانم و يا همچون دسته ديگري از به ظاهر دينداران كشورم كه اسلام خونشان بي نهايت بالا رفته و به مرض لاعلاج دين ستيزي با نيت دفاع از دين دچارند، بگويم بار ديگر افغانستان اشغال شد و اسلام به خطر افتاد و .....

قصدم از نوشت اين چند خطر ، تنها بيان حس حسادتي است كه گهگاه با شنيدن اخبار آبادي و سازندگي و پيشرفت بعضي از كشورها كه از نظر تمدن و پيشينه تاريخي هزاران سال عقب تر از افغانستان هستند،در درونم زبانه مي كشد. گرمي اين آتش گاه چنان است كه بر بنياد هستي و عقيده و باورم شرنگ مي افكند و حتي گاه از به دنيا آمدن و زيستن در اين كشور متأسفم مي سازد.

در صبح روز يازدهم سپتامبر سال 2001 ميلادي، فرزند شومي كه ماهها و يا شايد سالها خواسته يا ناخواسته در بطن مبهم و پرآشوب ( پوليس جهاني و آقا بالاسرعالميان) نطفه اش بسته شده بود و درين مدت از سياست هاي نابخردانه و غيرانساني و قدرت طلبانه ، سير تغذيه كرده بود، به دنيا آمد در اولين روز زايش اين اولاد ناخلف، خود هزاران انسان بيگناه مسير آمدنش را آب پاشي كرد.  امروز از تولد يافتن اين طفل ناخلف 5 سال مي گذرد و تأثير بودن حيات وي در زندگي اكثر مردم كشورم متبلور است. امروز در لحظه لحظه زندگي هر شهروند افغان چه معتقد و چه ليبرال، چه منديلي و چه دريشي كرده، چه خوب و چه بد، خوف در چنگال بيرحم اين طفل گرفتار شدن، متصور است. امروز هرافغان خصوصاً در مناطق جنوبي كشور، صبح كه از خانه خارج مي شود، امكان اينكه قرباني ديگر اين موجود لجوج و كور باشد، بيشتر محتمل مي شود و با اين اوصاف، خدا ميداند اگر زمينه رشد اين اولاد خبيث همچون پنج سال گذشته با بي مبالاتي، بي مسئوليتي و غفلت مردم و دولت مان و هم جامعه جهاني فراهم شود، در بلوغ او چه خونهايي ريخته شود و چه جنايات ديگري انجام شود.

حال به من به عنوان يك جوان افغان ( البته به نام جوان، چون در افغانستان جواني معنا ندارد، هر افغان بعد از سپري كردن دوران طفوليت، بلافاصله دوران كهولتش شروع مي شود) كه طفلي خود را با صداي پاشنه چكمه هاي اشغالگران  و يا تنفس هواي آلوده به آوارگي و غربت سركرده، در نوجواني داغ محروميت بي وطن بودن را از اثر قدرت طلبي، حماقت و بي خبري نجات گران ديروزي كشورم، بر پيشاني ام خورده و سالهاي شروع جواني ام را با شلاقها و سرنيزه ها و تعصب مذهبي كور طالبان سپري كرده  و اكنون در اوايل دهه سوم زندگي ام، تمام چاله هاي ديروز به چاه بدل شده، حق بدهيد كه به جوانان آفريقا، شرق دور و آمريكاي لاتين بخاطر ناآشنا بودن با كلمه دهشت افكني و تعصب كورمذهبي حسودي كنم.

به من حق بدهيد تا به نزديكترين  كشورهاي هم مرز با  كشورم، به جوانان ايراني و تاجيك بخاطر بي دغدغه بودنشان در قبال تروريزم و ترس از آينده نامعلوم امنيت فردي و اجتماعي، حسودي كنم.

به من حق بدهيد تا از آينده ام در افق ناپيداي اين كشور، بيمناك باشم و عينك بدبيني و سوداي فرار از اين مهلكه را لحظه اي از خاطرم دور نكنم.

به من حق بدهيد تا در مقابل هر سخن پيشرفت و آبادي از كشورهاي ديگر تنها سكوت كنم و بغض و حسرت خود را ببلعم و سنگيني اين سكوت را بر روح و روان خسته ام تحميل كنم تا شايد روزي .................؟!؟!!!

ننوشتم روزي چه، چون نميدانم چه آرزو كنم. آرزو خارجياني كه بنام صلح بان در كشورم هستند خارج شوند تا صلح راه ورودي پيدا كند؟ آرزو كنم نابخردان كوردلي بي ديني كه بنام دين از گرداگرد دنيا در اين مخروبه، لانه كرده اند و هر لحظه جان انساني را مي گيرند، اصلاح شوند؟ آرزو كنم تا لطف ايزدي، بجاي قطرات باران دانه هاي سفيد صلح و آرامي را بر كشورم و قلبهاي مردم ساده و زودباورش بباراند؟ آرزو كنم نطقه هيچ طفل افغاني ديگر بسته نشود تا شمار بي وطنان و مظلومان كاهش يابد؟ يا آرزو كنم منجي ديگري مسيحا وار، بوته خشكيده صلح و زندگي آرام را ، كه ديربازيست در اين شوره زار مجال رشد نيافته، با دم مسيحايي اش، سبز سازد؟