No Censorship!

دو تصویر در کنار هم اما متفاوت

به بهانه ی عیدفطر

حسين زاهدی

zahedi@kabulpress.org

اعیاد یکی از شادترین روزهای سال است که باید همه اقشار کشورهای مسلمان از شادی این بهره مند شوند و در این شادمانی هر شخص و خانواده به اندازه بودجه و اقتصاد خویش این جشنهای مذهبی را برگزار میکنند.

آیا براستی همه خانواده از این روزها خجسته و شاد بهرمند میشوند؟!

داریم خانواده های که نتنها این روزها برای آنها روزهای میمون نیست بلکه دشوارترین و اندوهگین ترین روزهای زندگی شان را تشکیل میدهد.

تصویر اول

پدر خانواده را تصور کنید که تمام سال را با کار های شاقه روزانه نتوانسته است که در آستانه عید برای فرزندان و همسر خویش لباس نو٬ بوت نو و دیگر ضرورتهای ساده عید را تهیه کند و ساده ترین سفره عیدی را در خانه محقر و خاکی خویش پهن کند. اما با سرافگندگی که از غیرت مردانه اش سرچشمه میگرد چشم اش را به پایین انداخته و بدیده های فرزندان و همسر نگاه مستقیم نمیکند و قطرات غرور اشک اش را دور از نظر خانواده میریزد و خشمگین و غمگین از اینکه نتوانسته است حداقل تدابیر برای ایام عید  بگیرد تا کوچکترین لبخند بر لبان فرزندانش بنشاند در همین حال ده ها سوال منفی و منطقی در سلول های اعصاب خسته اش نقش میبندد که آیا من و خانواده نفرین شده ام؟! آیا عدالت اجتماعی اینست که تمام تلاش ها انجام شده نتیجه اش این باشد که اندک ترین خوشی را در این ایام برای خانواده ام به ارمغان آورده نتوانستم ؟! و آیا از ازل بر سرنوشت من مقدر شده است که با  چنین سرنوشت سخت زندگی کنم؟! و آیا عدالت خداوند بر فراز جغرافیای افغانستان و سرنوشت مردمان این سرزمین همیشه در جنگ سایه نه افگنده است! و آیا خداوند با من و خانواده ام بیگانه شده و مارا به فراموشی سپرده است؟! و ده ها سوال پیچیده ای دیگری که ذهنش را آزار میدهد و هیچ توجیه و جواب هم دریافت نمیکند.

در همین تصویر طبقه محروم تر دیگری که تراژدی ترین بازیگران این صحنه در جامعه ما٬ بیوه زنان و یتیمان است که قلم از به تصویر کشیدن رنج های زندگی شان عاجز میماند.

تصور کنید بیوه زنی محروم را که چند طفل قد و نیم قد دارد٬ نه سرپرست٬ و نه درامدی٬ و نه هیچ حمایت٬ از هیچ منبع نمیشود چگونه میتواند که در این عیدها و روزهای میمون از اندکترین شادمانی این اعیاد برخوردار شود و احساس کند که او هم جزء این جامعه و حق دارد تا مثل دیگر شهروندان جامعه خودش زندگی کند و در این جشن ها شریک باشد و لذت ببرد و رنج این را نبرد که فرزندش را به جای آنکه به مکتب بفرستد خلطه پلاستیک بر کمرش ببندد تا به بازار رفته و واز فروش آن با چند قرص نان به خانه برگردد که شب را با گرسنگی به صبح نرسانند و آنهم اگر از انفجار بمب های انتحاری و کنترولی که هرلحظه در کنار این نان آور  کوچک ممکن است منفجر شود و خداناخواسته هرگز به خانه برنگردد و مادر بیوه خود را بیوه تر کند و تنها امید مادر را هم ازش بیگرند چه رسد که در این ایام خوش باشند و بهره مند.

تصویر دوم

پدر خانواده را تصور کنید که فرزندان و همسرش را باموتر آخرین مدل به بازار برده و هر آنچه که اعضایی خانواده بخواهند با گران ترین قیمت خریداری نماید و لبخند و شادی فرزندان و همسر و ابراز رضایت شان باعث تشویق بیشتر سرپرست خانواده شده تا رفاه بیتشری را برای خانواده اش فراهم نماید حالا این رفاه از کدام راه و کدام معاملات حاصل میشود مهم نیست اینکه در خانه همسایه چه میگذرد خبر ندارد! و اگر خبر دارد به ایشان باز چه ربط دارد.

در همین تصویر طیفی دیگر که بازهم قلم عاجز می ماند تا با کدام  کلمه و صفت خطاب بکنیم طبقه ایست که با یک امضاء یک تلفن و یا یک فرمان پول های انگفت را به جیبشان فرا میخوانند بدون هیچ زحمت و کاری٬ و هر روز بر رقم بانکی و صفر های حساب شان افزوده میشود و در هر گوشه از از شهر بلند منزلهایشان اعمار می شوند که شاید هم از ازل بر تقدیرشان چنین پول ها و خانه ها نوشته شده است!  و تنها دغدغه ایشان اینست که مبادا روزی قانون و عدالت اجتماعی حاکم شود که دستاوردهای باد آورده شان از دست برود حالا این سرمایه های باد آورده از اختلاس در  منابع دولتی و یا غیر دولتی باشد یا از قاچاق مواد مخدر و یاهم از چپاول پول های کمکی کشور جهان برای مردم افغانستان که هر گز به مردم مستحق نرسید باشد٬ و یا هم از رشوه و ... و کاخ نشینان بر کاخ هایشان اضافه میشود و خاک نشینان و خرابه نیشنان انس بیشتر با خاک و خرابه میگرند.

من که از به تصویر کشیدن این تصاویر متفاوت نتیجه ای نگرفتم شما خواننده عزیز چه فکر میکنید؟