No Censorship!

خبری، تحليلی و انتقادی

بارنت روبين

بارنت روبين  مدير مطالعات و از اعضاي ارشد مركز همكاري‌هاي بين‌المللي دانشگاه نيويارك با اشاره به‌اختلافهاي مرزي افغانستان و پاكستان گفته‌است:چنانچه آمريكا به‌تاريخ قبل از ‪ ۱۱سپتمبر توجه بيشتري كرده‌بود،امروز شاهد مبارزه طالبان و بهره‌مندي آنها از پناهگاه در پاكستان نبوديم.

وي در مقاله‌اي كه روز چهارشنبه در روزنامه وال استريت ژورنال به چاپ رساند، نوشته است: براي حل اختلافات ديرينه ميان پاكستان و افغانستان به چيزي بيش از مراسم شامي كه ماه گذشته در كاخ سفيد برگزار شد و در آن پرويز مشرف و حامد كرزي حضور داشتند، احتياج است.

به نوشته روبين، سازمان‌هاي جاسوسی آمريكا، ناتو و افغانستان بر اين مساله توافق دارند كه پناهگاه رهبران طالبان در پاكستان و بخصوص در شهرکويته  مس باشد و برخي سازمان‌هاي قومي تاثير عمده‌اي بر توانايي مبارزان افغاني در بهره‌برداري از ضعف‌هاي داخلي افغانستان دارد.

پرويز مشرف نيز هفتم سپتمبر در كابل اعتراف كرده بود در حالي كه اين كشور به مبارزه عليه القاعده پرداخته است، ولي هم اكنون توجه آنها به طالبان جلب شده است، به عبارت ديگر پاكستان هيچ اقدامي جهت جلوگيري از آنها انجام نداده است.

مدير اين مركز تحقيقات دانشگاه نيويارك خاطرنشان كرده است :در پنجم سپتمبر نيز دولت جنرال مشرف توافقنامه‌اي را با رهبران قومي وزيرستان شمالي، مجاهدين محلي، طالبان و علما به امضاء رساند كه طي آن ارتش پاكستان به پايگاه‌هاي خود باز گردد و مبارزان نيز حملات خود به افغانستان را متوقف كنند.

وي نوشته‌است:از زمان تصويب اين توافقنامه ميزان حملات سه برابر افزايش يافته و پاكستان هيچ گاه به صورت كامل به درخواست‌هاي آمريكا جهت مبارزه با طالبان عمل نكرده است .

به نوشته روبين ، علت مساله اين است كه ارتش پاكستان منافع خود را در بافت منطقه‌اي و نه جنگ آمريكا عليه تروريسم، مي‌بيند.

نويسنده مقاله وال استريت ژورنال اشاره دارد:تنش ميان پاكستان و افغانستان، وضعيت غيرعادي مناطق قبيله‌اي پاكستان،مشاجره ميان  طالبانيزم  و ناسيوناليسم پشتوها در مناطق مرزي، مبارزه بخاطر اينكه كشور پاكستان تحت كنترل نظامي است و پناهندگي به تروريست‌ها در مرزهاي دو كشور، همگي از مسائلي هستند كه همچون سياست‌هايي كه مي‌توانند اين مسائل را حل كنند با يكديگر مرتبط هستند.

 به غير از پنج سالي كه طالبان بر كابل حكومت مي‌كردند، پاكستان و افغانستان به صورت كلي از تقريبا ‪ ۶۰سال پيش كه پاكستان تاسيس شد داراي روابط خصمانه‌اي بوده‌اند، البته حتي در دوران حكومت طالبان نيز افغانستان هيچگاه با الحاق منطقه پشتو و بلوچي خود به پاكستان موافقت نكرد، همين اختلاف باعث شده بود حكومت پادشاهي افغانستان از كمك‌هاي نظامي شوروي سابق براي مبارزه با ارتش پاكستان كه مورد حمايت آمريكا بود استفاده و از نظر ديپلماتيك نيز با هند همسو گردد.

اين روزنامه آمريكايي مي‌نويسد:ارتش پاكستان از شبه نظاميان جهادي جهت دستيابي به چند هدف استفاده مي‌كند، انجام جنگ‌هاي نامتقارن در كشمير و افغانستان جهت گسترش اسلام گرايي در ميان پشتوهاي دو طرف مرز با هدف مبارزه با ملي گرايان پشتو و بلوچ ، از جمله اين اهداف است چرا كه پاكستان نگران است اين ملي گرايي باعث تقسيم آن كشور شود.

 هدف ديگر آن نيز تحكيم اتحاد خود با احزاب اسلامي است، احزابي كه قدرت‌هاي محلي آنها احزاب ميانه رو را تحريك كرده و به حاشيه مي‌راند.

سازمان‌هاي قبيله‌اي پشتو نيز كه به مناطق قبيله‌اي دولت فدرال FATA معروف هستند نقش مهمي را در اين استراتژي ايفا مي‌كنند زيرا عدم حضور دولت ملي يا سازمان‌هاي سياسي فضاي مناسبي را ايجاد مي‌كند كه شبه نظاميان اسلام گرا مي‌توانند در آن نيروهاي خود را سازمان دهي و آموزش دهند آن هم در حالي كه دولت پاكستان هرگونه مسئوليت را در اين زمينه رد مي كند.

به نوشته روبين ، حاكمان پاكستان از اين مناطق قبيله‌اي به عنوان مخزن سنت‌هاي باستاني ياد مي‌كنند ولي در حقيقت آنها يادگارهاي بجاي مانده از دوران استعماري است.

در سال ‪ ۱۹۰۱لرد كورزون نايب السلطنه هند آيين نامه جنايات مرزي را اعلام كرد كه ‪ FATAنيز همچنان بر اساس آن اداره مي شود.

نويسنده مقاله وال استريت ژورنال افزوده است:  بزرگان قبيله اي  كه پرويز مشرف در مورد آنها صحبت مي‌كند نمايندگان يك جامعه سنتي نيستند بلكه اشيائي دست آموز توسط  عوامل سياسي  دولت هستند كه بدون هيچ حسابرسي پول خرج مي‌كنند بزرگاني كه اگر با طالبان مخالفت كنند ، فورا اعدام مي شوند.

 چنين قتل‌هايي به اندازه‌اي رايج شده بود كه لغت انگليسي زبان  قتل‌هاي هدفمند  در توافقنامه وزيرستان كه به زبان اردو نوشته شده است نيز به كار رفته است، البته دو مورد از اين قتل‌هاي ممنوع شده نيز تنها يك هفته پس از امضاي اين توافقنامه تحقق يافت.

روبين نوشته است:پاكستان نيز همچون امپراتوري بريتانيا از خشونت و دستكاري براي اطمينان از اينكه هيچ نيروي متخاصمي در مرزهاي آن يا خاك افغانستان شكل نگيرد استفاده مي‌كنند. بيشترين مساله‌اي كه باعث نگراني پاكستان شده كشور هند است كه اخيرا در شهرهاي جلال آباد و قندهار در نزديكي مرز پاكستان قنسولگري تاسيس كرده است.

مدير اين مركز مطالعاتي دانشگاه نيويارك افزوده است: پاكستان سازمان جاسوسی هند را متهم كرده كه از عواملي براي جاسوسي و بي‌ثبات كردن آن كشور استفاده مي‌كند. به عنوان مثال اسلام آباد مدعي است دهلي نو باعث ايجاد نا آرامي در بلوچستان اين كشور شده است.

 در همين حال اتهامات نژادي رييس جمهوري پاكستان مبني بر اينكه كشور افغانستان تحت تسلط تاجيك‌ها قرار گرفته تا پشتوها را به حاشيه برانند، با اين هدف است كه نفوذ هند بر افغانستان را از بين ببرد.

به نوشته وي ، منظور مشرف از  تاجيك ها  نيز رييس سازمان جاسوسی و رئيس فرماندهی اردوی افغانستان است كه در دوران حكومت طالبان از طرف ايران، روسيه و از همه بدتر كشور هند مورد حمايت قرار مي‌گرفتند.

روبين مي‌نويسد: در مراسم شام ماه گذشته نيز كه در كاخ سفيد برگزار شد حامد كرزي اين اتهامات را رد كرد و جورج بوش رييس جمهوري آمريكا نيزبه اين مساله اشاره كرد كه آمريكا از سرويس‌هاي نظامي و جاسوسی افغانستان حمايت مي‌كند نه كشور هند.

نويسنده مقاله وال استريت ژورنال افزوده است: مقررات قديمي مرزي نيز فضا را براي پاكستان بوجود آورده كه به شبه نظاميان و عوامل سابق جاسوسی خود اجازه دهد از طالبان حمايت كنند. لذا فشارهاي جدي براي بسته شدن مركز فرماندهي و كنترل طالبان بايستي با تلاش‌هايي جهت حمايت از دمكراسي و حاكميت مدني در پاكستان همراه باشد تا به اين ترتيب ميانه روها و احزاب غير فرقه‌اي كه در حقيقت در انتخابات‌هاي پاكستان پيروز شده‌اند، به قدرت برسند.

 ترويج دمكراسي همچنين بايد به مناطق قبيله‌اي نيز كه شبه نظاميان افراط گرا در آن به يك قدرت سياسي انحصاري دست يافته‌اند گسترش يابد، اين درحالي است كه برخي از احزاب اصلي پاكستان نيز پيشنهاد چنين اصلاحاتي را مطرح كرده‌اند .

روبين مي‌نويسد: در عين حال آمريكا و افغانستان نيز بايد نگراني‌هاي مشروع پاكستان را به رسميت بشناسند، لذا اندازه كنسولگري‌هاي هند بايد محدود باشد و آمريكا، افغانستان و هند نيز توافق كنند كه نسبت به نقش خود اقداماتي را جهت اطمينان‌سازي اتخاذ كنند.

 لذا هنگامي كه پاكستان عليه پناهگاه‌هاي طالبان عمل كرد رييس جمهوري افغانستان نيز بايستي اين قدم سياسي دشوار و دليرانه را اتخاذ كند تا يك مذاكره سياسي در داخل و خارج از افغانستان برگزار و در آن به بحث در مورد ديگر مسائل باقي مانده همچون به رسميت شناختن مرز آزاد ميان دو كشور بپردازند، در مقابل نيز افغانستان اطمينان خواهد يافت كه به تاسيسات بندري پاكستان دسترسي داشته باشد .

روبين افزوده است: آمريكا و كشورهاي عضو سازمان ناتو نيز بايد تضمين‌كنندگان اين روند باشند و براي توسعه مناطق مرزي كه بيكاري و بي سوادي عامل اصلي جذب نيروها به گروه‌هاي مسلح است ، كمك كنند.

نويسنده مقاله وال استريت ژورنال تصريح دارد: اين سياست‌ها به ريشه بي ثباتي و خشونت در منطقه اشاره خواهد كرد و به اين ترتيب دوكشور به شركايي جهت حفظ امنيت خود و امنيت آمريكا تبديل خواهند شد.