غیبت خانه به همسایه مکن

به مشوره های حکیمانه ی دوست دانشمندم جناب کاوه ی آهنگر به حناب محترم امرالله صالح و جوانانی که از گفته های ایشان ناراحت شده اند، اینها را من می افزایم که: لازم نیست هر سیاست مدار، نویسنده هم باشد. مثل هیروهای فلم های هندی که جامع الکمالات اند، سیاست مداران افغانستان هم می کوشند چنان وانمود کنند که در عین اینکه صاحب هنرهای بی شما راند، می توانند بنویسند. غافل از اینکه سیاست مدار می باید در گفتار و نوشتار امساک کند؛ چون هر چه بیشتر بگوید و بنویسد، به همان اندازه مورد سوال قرار می گیرد، در واقع به همان اندازه دچار لغزش و اشتباه می شود. کما اینکه یکی دیگر از سیاست مداران سِلک آقای صالح، اخیراً مقاله ای زیر عنوان "راه نجات افغانستان تکیه بر اصول دموکراسی است" نوشته؛ گویا اصل مقاله را به زبان انگلیسی نوشته بود و در فارین پالیسی منتشر شده؛ ترجمه ی آن را به فارسی در جریده ی ائتلاف ملی چاپ کرده است. در این مقاله گذشته از این که مشار الیه، از مواضع قبلی خود عدول فرموده، و اینک حفظ نظام ریاستی موجود را "از اولویت های درجه اول" می خواند، نزول این نظام به مردم افغانستان را، از فیصله های قهرمان ملی افغانستان، احمدشاه مسعود، با هیئتی که از جانب شاه سابق (غرض ملاقات با او و سیاست مدار مذکور،) به شمال افغانستان رفته بود، می داند. یعنی آن شهید را به گناهی که هرگز مرتکب نشده بود (غرض برائت خودش)، متهم می سازد.

مشوره ی دومی که به جوانان دارم اینست که: دشمنان حسن رابطه میان تاجیک و هزاره بسیارند. اتحاد اینان (فارسی زبانان) که رویهم %57 مردم افغانستان را تشکیل می دهند- حیاتی و سرنوشت ساز است؛ از همینرو کسان بسیاری مترصد اوضاع اند، تا نگذارند، این دو در کنار هم قرار گیرند. برخی آگاهانه، و برخی نا آگاهانه، به این رابطه لطمه می زنند. گفته می شود که نزدیک ترین، و بی تشنج ترین روابط میان تاجیکها، اوزبیکها و هزاره ها، طی چند سال اخیر بوده است. اینک که به انتخابات ریاست جمهوری نزدیک می شویم؛ و همه می دانند که رأی در شمال و مناطق مرکزی است؛ می باید حد اقل در عادی نگهداشتن این روابط کوشا باشیم. زوال فرهنگ و زبان مادری مشترک این دو قوم، کمترین آسیبی است که خصومت اینان در پی دارد.