چند نکته ای از زبان محصلین افغان مقیم در هند

اگر چند دولت مازیر باران انتقاد درسال های اخیر گردیده است وهیچ راه بردی هم ازطرف مسُولین دولتی برای رفع مشکلات مردم اتخاذنگردیده است اما به هر حال شرایط طوری گردیده است که درگذشت زمان تحمل وصبر و امید برای بهتر شدن شرایط بکلی قطع گردیده که مارا مجبور به نوشتن ساخت.

طی سال های گذشته ما شاهد آن هستیم که کشورهای مانند هند پاکستان تاجکستان وتعداد کشورهای دیگر تعدادی زیادی ازبورسیه دراختیار محصلین قرار میدهد که تعداد زیادی آن توسط کشور هند دردسترس محصلین قرار داده میشود اما آیا این تعداد زیاد بورسیه با استندردهای جهانی قابل مقایسه است یا نه؟ ویا اینکه آیا تابحال از طرف کشور افغانستان کدام نماینده برای بررسی وضعیت شاگردان موظف گردیده است تا ازوضعیت محصلین آگاهای یابد؟.
زمانیکه یک محصل افغان تصمیم برای سفر کردن و ادامه تحصیل درخارج را میگیرد همیشه خواب های او از صنف های مجهز و لابراتوارهای عصری است . چیزی دیگری که درسردارد یک زنده گی آرام وبدون کدام تهدید و سرزنش از طرف باشنده گان کشورهای خارجی است اما چی قدر این خواب ها به واقعیت تبدیل میشود همیشه جای سوال است. اولین باری که محصل افغان درکشور خودمان برای بورس میخواهد که ثبت نام نماید بااین مشکلات دست وپنجه نرم می کند:

 عدم آشنایی به رشته های که درکشور هندوستان تدریس می شود. این مشکل باعث می شود که تقریبا 70% از شاگردان مجبورا علوم انسانی را دنبال کنند. ازترس گپ های مردم و اقوام با پخش نمودن شایعات مختلف(به گفته خود محصلین).و همچنان آنهای که رشته های دیگری را انتخاب می کنند بازهم ناراض اند.

 تبعیض ونژادپرستی مسئولین کشور که باعث قهر تعدادی زیادی از شاگردان میگردد. مسؤلین ازهرلحاظ کوشش میکنند که یک نوع تفاوت بوجود آورند دیده می شود که بعضی ها شش ماه پاسپورتشان وقت دارد اما یکنفر دیگر حد اقل آن دوسال که این تفاوت باعث رنج محصلین میگردد.

این تازه شروع داستان است محصل برای دیدن خارج تمام مشکلات را تحمل کرده می آید زمانی که اولین قدم به کشور هند یعنی در دهلی می گذارد بازهم به امید حقیقت یافتن خواب هایش تمام مشکلات را برای بار دیگر متحمل میشود به امید روزهای شاد وپر ازسرور. مشکلات که دراین جریان متحمل میشوند:

• باید I.C.C.R که مسئول شاگردان خارجی است اطلاعات موثق از آمدن شاگردان داشته باشد و با آمدن شان آنها را همکاری کند اما درواقعیت اگر بعضی اوقات نماینده از موسسه می آید یک ساعت دیرتر و همچنان بسیاری اوقات محصلین چهار تا پنج ساعت معطل میشوند تا نماینده ای بیاید برای کمک شان اما انتظار شان بی موجب و بی فایده است.

• مشکل زبان باعث میشود که اخاذان از شاگردان سؤ استفاده کرده مبلغ هنگفتی را ازایشان اخذ کنند .این هم برای محصل دردآور است.

بازهم شاگرد چیزی را به رخ نمی آورد تا به مقصدش برسد اما زمان زمان ثبت نام برای دانشکده ها میگردد باز هم این محصل دچار تشویش و نگرانی است که I.C.C.R نام اورا درکدام دانشکده می دهد .آیا دانشکده مجهز است یا نه ؟ .
کمی از دانشکده ها برای تان بگویم:

 بیشتر دانشکده های که محصلین افغان خصوصا کسانی که درسال های گذشته آمدند در خراب ترین دانشکده ها درس می خوانند که وضعیت دانشکده ها بهتر از مکاتب افغانستان نیست.

 سیستم درسی شان بیشتر به زبان هندی است که برای بسیاری ازمحصلین مشکل ساز است که موجب دلسردی از دانشکده می گردد.

 از لحاظ نظافت به بدترین حالت قرار دارند.

 تعداد زیادی ازاستادان حتی طرز تدریس برای شان ناآشنا است.

 لیلیه های که برای محصلین مهیا است فقط درآن یک میز خراب و یک رختخواب کثیف است که اگر وضعیت اطاق هایش دیده شود ازبدترین اطاق های خواب هم خراب تر است.

محصلین افغان چی گناهی کردند آیا اینها به عنوان یک شهروند خارجی که دارنده بورس هستند باید باایشان به همین مینوال رفتار گردد ؟.ضعف کجاست ؟ آیا این دولت بی مسؤلیت ماوشما نیست که حتی هرازگاهی هم خبری از محصلین نمیگیرد که کجاهستند و کجا میروند وبه چی وضعیتی به سر میبرند؟.

اگر دولت ما می خواهد کاری کرده باشد برای حفظ حقوق این دانش آموزان وبرای هر چه بهتر شدن وضعیت محصلین باید که بعضی کار ها را روی دست بگیرد.

1. باید اشخاص مجرب برای مشورت دادن محصلین استخدام گردند که بامحصلین درمورد رشته های مشخص اطلاعات دهد.

2. مؤظف نمودن اشخاص صادق و دلسوز درپست های وزراعت خارجه تا از تبعیض جلوگیری گردد.

3. باید با کشور هند درمورد وضعیت و موقعیت شاگردان و جاهای که آنها را برای ادامه تحصیل میبرد صحبت جدی گردد تا از فرستادن شاگردان درجاهای ناامن و عقب مانده جلوگیری شود.

4. نیاز به صحبت جدی درمورد جای بودوباش شاگردان و همچنان سهولت های که برای شان مهیا میگردد با مسؤلین بلند رتبه کشور هندوستان.

5. تغیر درقانون بورسیه ها که باید براساس لیاقت باشد نه براساس قدرت سیاسی.

درست است که ازدولت توقع این همه چیزها کدام تغیری نخواهد آورد اما با این امید هستیم که شاید کدام کاری بکند که واقعا محصلین هر سال به مشکلات زیادتری ازاین قبیل مواجه نگردند.