یاد یار، ایران من!

این سرزمین را دوست میدارم؛ همچون تن خویش و پیکر خویش؛ حتی والاتر از آن؛ همچون مادر..! مقدس است این بادیه برای من! کوه های سر به فلک کشیده وی غرور من اند و حیثیت من، هندو کش، پامیر، بابا، البرز... دماوند و..! قامت بلند از سپیدی، به زیبایی برف های ترد فصل زمستان. پاکیزه و سپید؛ سپید ی سپید؛- همچون محاسن مردان پخته، کاردان و اندیشمند تاریخ این بادیه و سرزمین مقدس...!.. و جاری از سینه آن توفنده گی دریای پنج شیر.. هری رود، ارغند آب، هلمند و... .وسعت پهنای سینه وی را میستایم. بکوا، این کویر خشکیده، تفتیده، و ترک خورده،- و کویر لوت؛ باز گویی درد مندانه یک تاریخ مملو از درد- در پهنای وسعت یک سکوت؛- سکوت تلخ تاریخی؛ سوخته در بیداد گه استبداد.. بکوا؛- این وسعت تاختن؛- تاختن صفار گونه دیگر، و لیث دیگر و ابومسلم دیگر و افشار دیگر و...و خلیج اش را میستایم، و فارس بودن وی را به سجده مینشینم! خلیج فارس این مرز میان تاریکی و روشنایی ها ..! کولاب، ختلان و بدخشان اش را همچون لعل در نهان خانه دل گنجینه وار به حراست نشسته، و از دامان رودکی وی همچون رودی جاری گردیده و به پیش گاه آن خسرو بزرگ، ستایش اش را به زمزمه مینشینم... که؛- من فرزند ایران زمین ام و از تبار دریا دلان همچون کاوه بزرگ و...

چندی است رانده آن دیار م! مگر نه آنکه رانده شده گان ی همچون من، از دامان وی هرچند گاه قصه تلخ تاریخ این سرزمین بوده است. مگر نه آنکه خیلی از پیکره های وجود م گاهی در لشکر کشی های عریان ایل جاری به قتل عام گرفته شده اند و خیلی بیشمار دیگر هر گاه رخت آواره گی و هجرت برتن نموده، و گاه در ان پروسه، طعمه دریا و موجودات دریا یی آن گردیده اند. گاه و شاید تا بدور از حیطه فقر، تعصب و تبعیض چند صبا یی را به حیات بدور از استبداد و ستم تداوم بخشند! .من در هجرت خویش،- و آواره گی یاران م همچون روح درد آلود، بدور از پیکره خود، هر صبح شب غم نامه های آواره گی یک نسل و یک ملت را به شمارش نشسته و فریاد مینمایم..!

...آری! این مادر مقدس، و این پیکره شریف وجود به یغما رفته و زخمی ام را دوست میدارم..! لحظه های تار و پود وجود م؛ ذهن ، خیال و اندیشه ام در لحظه های نفس کشیدن ام به آن گره خورده است. این منم و یاد و خیال جادویی آن یار و دیار پر گهر و سرزمین آبایی من.. .. و حال اما؛- مگر به اعجاز و توانمندی قلم، و اعجاز موسا یی کلام از جانب حضرت داد آر؛ و همت نسل جدید، به رهایی اش همت بگماریم...! .. و بدین سان، من بدین نسل- نسل کاوه و آرش، بسا چشم امید دوخته ام!! .. یاهو...

« پریشان دل هوای خانه دارد..!»

این چندمین سال ی است که با آغاز فصل سرما و یخبندان عازم سرزمین آبای خویش گردیده، تا شاید بدور از کولاک ، طوفان، و سرمای طاقت فرسای این بخش از نیمکره شمالی « بلا روس»، چند گاهی سر بر دامان مادر گذاشته، و با نوازش دستان خدا گونه وی، از اعجاز اکسیر محبت و عشق مام و میهن سیراب گردیده، و در خاک « عشق » بودنم را ریشه بدوانم..!

همه گان بر این باور اند که جغرافیای ایران امروزی وطن من نیست. اما من ما سوای فکر دیگران میاندیشم. من بر این باورم که زبان، فرهنگ، و تاریخ؛ بخش لاینفک هویت و اصالت ام را شکل میبخشد. بنابر همین اصل، خودم را در محدوده جغرافیایی ایران کنونی همچون صاحب خانه احساس مینمایم. میدانم در آنجا « ایران »نگاه ها نسبت به من بیگانه اند و صورت ها نا آشنا، و هرچند گاه طعنه ها یی را نیز به گوش سر میشنوم. اما من همه این ها را به حساب از خود بیگانه گی یاران گذاشته، و با تمام تلخی هایش آن را به رخم نمیاورم . میدانم قافله وارونه گردیده است، و تاریخ در دست تحریف و بدور از واقعیت های عینی جامعه ام میباشد..!

میدانید؟ حالا دیگر برایم تبدیل به عادت شده است! با آغاز فصل زمستان دلم به اندرون سینه ام به تپیدن میگیرد. یاد دیدار عزیزان در دلم جوانه میزند و شکفتن میگیرد! آخ که دیدار مادر، وابسته گان، و زیارت امام هشتم، و بودن در محیط و ماحول فرهنگ و داشته های فرهنگی فارس؛- این قند پارسی، بسی برایم عزیز است و مقدس است و دل انگیز..!
بخش از تاریخ نیاکان مان در جغرافیای تاریخی مشخص ایران باستان شکل گرفته و هویت یافته است، و بخش عظیم از نسل کنونی مان به عنوان مهاجر و آواره در محدوده های مشخص از این جغرافیا، گوشت، پوست؛ اسکلت و رشد شخصیتی شان شکل گرفته و بارور گردیده اند. از همین رو این جا دیگر تفکیک، تمایز و تفریق جفای تاریخی است و نابخشودنی...!

آخ که سفارت جمهوری اسلامی ایران در بلا روس گاه چه با خست و نا مهربانی برایم ویزا صادر که نمیکنند. من همیشه تلاش م بر این امر استوار بوده است تا چند روزی برایم بیشتر ویزا صادر بنمایند، تا با پلیس های نا مهربان محلی کمتر سرو کار پیدا بنمایم، اما مسئول بخش ویزا سفارت با ژست خشک و رسمی خود، همیشه همان خسیسی دایمی اش را در امور ویزا به انجام میرساند. خانم ام از این که از سفارت ایران جهت ویزا لب به شکایت میگشایم با تعجب از م میپرسد: « مگر برای ایران رفتن ویزا هم نیاز داری؟!» میگویم: بله خانم نیاز هست و بد جوری هم نیاز هست..!

• مگر آدم برای رفتن در کشور خودش هم نیاز به ویزا دارد؟! برایش میگویم:

• خانم جان در این محدوده جغرافیایی بر اساس بی کفایتی های تاریخی، همه چیز قر و قاطی شده است! آری ویزا در کار هست و خیلی هم جدی در کار هست...!

این چندمین سالی بود که زمستان ها ایران میرفتم و بر میگشتم. اما امسال دلم در هوای افغانستان پر میزد. با یکی دوتا از دوستان نزدیک، در این باب مشوره نمودم، نه تنها مخالف افغانستان رفتنم نبودند، بلکه یک عالمه تشویق م نیز کردند! با یکی دوتا از دوستان در افغانستان نیز پیام دادم، برایم وعده همکاری دادند.. آخ جان چه بهتر از این...

آرزو داشتم تا با شخصیت های تاثیر گذار و مفید در مسایل سیاسی و اجتماعی افغانستان از نزدیک دیدار و گفتگو نموده و بخصوص پیرامون تغیر و تحولات کشور بعد سال 2014 میلادی تبادل نظر بنماییم. آخر میدانید؟ تغیر و تحولات تاریخی هر کشور و مملکت، وابسته به چگونه گی عمل کرد همان نسل در همان مقطع از تاریخ میباشد!

...بلا خره بند کفش هایم را محکم میبندم و تصمیم میگیرم تا از طریق جمهوری اسلامی ایران، عازم افغانستان بگردم..!
در ایران، یگانه دردانه عزیز و گهر گران بها، یعنی مادرم را به زیارت مینشینم.! قامت خمیده، با چادر مشکی و دنیایی از الفت و مهربانی! دنیا- دنیا دعا و کوه ها یی از خیر و برکت... آخ که این مشت از استخوان و پوست؛ برایم چقدر عزیز است و پر بها ست، و دوست داشتنی و... چند روزی را در جوار حضرت « معصومه س » در قم، زیر سایه مادر کیفیت زنده بودن را به تجربه گرفته، و بعد از آن عازم سرزمین افغان ستان میشوم.!

« برباد رفته!»

هواپیمای غول پیکر ایرباس فرودگاه بین المللی امام خمینی تهران را به مقصد کابل ترک مینماید. بعد از مدت نه چندان طولانی وارد فضای جغرافیایی سیاسی افغانستان میشویم. آنگاه کم – کم کوه های سر به فلک کشیده و مملو از برف هزارستان چشم انداز زیبایی های بی نظیر خلقت را در جلو چشمان مان به نمایش میگیرد. آه که همین کوه ها ی سر به فلک کشیده، تا دامنه های دور دست کویر و بیابان های ماحول خویش را به آبیاری گرفته و به آن شادابی و حیات میبخشند! گویی روح اهورایی زردشت است که از این قله های سپید و پاکیزه جاری گردیده و خلق ها یی را سیراب نموده و به آنان شادابی و حیات میبخشد...

هوای کابل ابری بود و نشست هواپیما به علت محدودیت دید، کمی مشکل به نظر میرسید. اما به هر صورت، تکنالوژی مدرن امروزی این مشکل را به راحتی بر طرف نموده است..

آخرین بار که کابل را دیده بودم، حاکمیت نجیب الله رئیس جمهور دست نشانده روسها در افغانستان هنوز بر قرار بود. اگر موشک پران ی های حضرات مجاهدین«...» را در کابل آن روزها نادیده بگریم، کم و بیش سعادت نسبی در چهره خسته از جنگ و مصیبت های پیامد آن بر چهره ساکنین این شهر در آن ایام به مشاهده میرسید. نه میدانم! شاید من از آن موقع چنین برداشتی در ذهنم موجود میباشد.بگذریم...

بعد از انجام بازرسی ها از سالن فرود گاه هوایی کابل خارج میشوم. خدای من همه چیز بیگانه اندو نا آشنا. عکس ها یی از شهید احمد شاه مسعود، استاد ربانی و جناب کرزی در گوشه و کنار فرود گاه به چشم میخورند. جناب کرزی در عکس هایش لبخندی بر لب دارند. نه میدانم که این لبخند ها از صداقت وی است یا حیله و نیرنگ؟! ادامه دارد و....