تقابل دو ” نه "

دانشجويان دانشكده علوم اجتماعي دانشگاه كابل با حمايت گستردۀ ساير دانشجويان وفعالين جامعه مدني، ابتدايي ترين حق شان را خواسته و در مقابل تبعيض و تعصب و بي عدالتي " نه " مي گويند. امروز هشتمين روز اين " نه " گفتن ها است، درمقابل اما، زمامداران كاملا كرخت نيز تا هنوز " نه " گفته اند. يك طرف جان هاي شان را بركف گرفته اند تا درمقابل جهل و تعصب و بي عدالتي " نه " بگويند وطرف ديگر از اين حيثيت تاريخي شان سرسختانه دفاع كرده كه مبادا اگرفضا روشنتر گردد، گند كاري هاي شان هويدا شده و روند تاريخ جهل درلباس علم متوقف شود. بدين لحاظ تاهنوز درمقابل " نه " اي دانشجويان " نه " دارند. نمي دانم كه سرانجام اين " نه " گفتن ها به كجا خواهد انجاميد؛ اما آنچه كه مسلم است اينست كه دولت مجبور است بلاخره به خواسته هاي دانشجويان لبيگ گفته و بخاطر اين " نه " هاي كه تا هنوز گفته است، تاوان سختي را متحمل شود. چرا كه ازهمان روز اول اعتصاب دانشجويان، براي همه روشن گرديد كه به دانشگاه كابل خيانت مي شود. سيستم فرسودۀ حاكم درآنجا، عطش دانش خواهي دانشجويان را فرونمي كاهد. بدون اينكه به فكر و عقيده و آزادي و فهم و حيثيت دانشجويان تجاوز نيز ميشود. به قول يكي ازدانشجويان معتصب، دانشگاه كابل محل تجاوزات است؛ تجاوز به حيثيت دانشجو، تجاوز به فكر دانشجو، تجاوز به آزادي وفهم دانشجو و حتا تجاوز به وجود دانشجو. حالا آمده اند تا در مقابل اين همه تجاوزات " نه " بگويند.

از سوي ديگر " نه " گفتن ها و بي تفاوتي هاي دولت، دانشجويان معترض را با وجوديكه وضع صحي شان هردم رو به وخامت است اما جدي تر و مصمم تر ساخته و تا پاي جان در قبال خواست هاي شان ايستادگي خواهد كرد، طوريكه بدن هاي آنها روز هشتم اعتصاب شان را در دل آفتاب سوزان سپري مي كنند وتقريبا از حركت بازمانده اند اما باز هم آن بدن هاي نحيف، از اوج قاطعيت برخوردارند، گويا از همين حالا هر كدام به روح تبديل شده كه نه از فرط گرما تاثيرپذيراست و نه از فرط گرسنگي. اين روح هاي مصمم، ابتدايي ترين حق شان را كه همانا تحصيل در يك فضايي سالم است، مي خواهند. حق تحصيل دانش در عصر مدرن از ابتدايي ترين حق هاي بشر اند، درست مثل نفس كشيدن و زنده ماندن. اما زمامداران فاسد درمقابل ابتدايي ترين خواست هم، هردم " نه " مي گويند. بدين لحاظ است كه ساير دانشجويان و استادان و فعالين جامعه مدني وشاعران وهنرمندان وعدۀ از وكلاي پارلمان به دانشجويان معتصب و متحصن مي پيوندند تا از حقوق ناب و ناگزير انساني دفاع كرده باشند و همچنان همه باهم بگويند كه دولت را درتامين ابتدايي ترين حقوق انسانهاي اين سرزمين هم توان نيست. اين درحالي است كه حق هاي شان را طوري مي خواهند كه در تاريخ اجتماعي افغانستان اولين بار است كه اتفاق مي افتد. جنبشي دانشجويي كه در آن هشتاد دانشجو به اعتصاب غذايي نشسته باشند، نه تنها در تاريخ افغانستان حتا در تاريخ جنبش هاي دانشجويي منطقه وجود ندارد. از طرف ديگربه جرئت مي توان گفت كه جنبش هاي دانشجويي كه با لطافت هاي شعري عجين شده باشند، درتاريخ جنبش هاي دانشجوي جهان بي نظير است، ولي اين حركت، شب پنجم اعتراض شان را بنان " شب سپيد" در قالب شعر بيان كرده و وارد تاريخ ادبيات ساختند. دولت درمقابل اين زبان نيز " نه " گفت ؛ گويا زبان اعتراض تنها انفجار وانتحار است، چون عيني تر است. بي خبراز اينكه صداي بلند تر از صداي انفجار بمب هم وجود دارد كه مي تواند در سراسر تاريخ طنين انداز گردد؛ كه اين دانشجويان درشب پنجم اعتصاب و تحصن شان صداي مهيبي را دربين اشعار پيچيد و در وادي تاريخ رها كردند.

يك چيز را دانشجويان معترض نبايد فراموش كنند كه فعلا تنها با قدرت فرد يا افراد مقابله نمي كنند بلكه عليه يك سيستم غول آساي فاسد مبارزه مي كنند كه اگر يك مهره آن حذف شود، حذف مهره هاي ديگر نيز درآينده هاي نزديك آسان خواهد شد. و يك چيزرا زمامداران امور هم بايد بدانند كه هرچه در مقابل خواست هاي اين دانشجويان قاطع ومصمم، " نه " بگويند رسواتر ميشوند؛ نه تنها در داخل بلكه در سراسر جهان، نه تنها امروز بلكه درسراسر تاريخ آيندۀ كشور.