تلاش حکومت برای جلوگیری از انتخابات ریاست جمهوری افغانستان

حکومت افغانستان و حامیان خارجی آن در ایجاد دولتی که ممثل حاکمیت ملی در افغانستان باشد، دلچسپی ندارند. از این سبب از آخرین تلاش های شان در جلوگیری از انتخابات شفاف و عادلانه استفاده خواهند کرد.

گرچه مشکل تراشی حکومت در مقابل انتخابات ریاست جمهوری مدت ها قبل آغاز شده بود، ولی با نزدیک شدن زمان انتخابات ایجاد موانع جدی، با هراس افگنی های تروریستی و ذهنیت سازی های رسانه یی تشدید میگردد.

نیرو های خارجی و داخلی که مخالف ایجاد حاکمیت و زعامت ملی در افغانستان هستند، دو راه عمده را بخاطر تحقق پلان های شان و بخاطر غصب قدرت و ادامه سیستم دیکتاتوری دولت یونیتار برگزیده اند. اول غصب قدرت از طریق متفرق ساختن و سرکوب اپوزیسیون و دوم در صورت موجودیت یک اپوزسیون قوی، برهم زدن انتخابات از طریق ایجاد بی امنی و شیوه های تروریستی و انتحاری.
در حال حاضر حلقات غاصب قدرت در حکومت افغانستان شیوه های را برای جلوگیر از انتخابات ریاست جمهوری رویدست گرفته اند که معرفی آنها را به خواننده اندیشه نو ضروری میدانم:

اول: تبلیغات گسترده بخاطر چالش امنیتی انتخابات از طرف رسانه های وابسته داخلی و رسانه های انحصاری کشور های غربی که ترس و توهم را در ذهن رأی دهنده ها تزریق می کنند. درست است که بی امنیتی مانع مهم انتخابات در افغانستان است، ولی تبلیغ گسترده آن از دیر زمانی نمی تواند به پروسه انتخابات کمک کند، برعکس این تبلیغات کار عمدی بخاطر ایجاد هراس و نشان دادن و بزرگ سازی خطر و دور ساختن مردم از اشتراک در انتخابات است.

دوم: (تهدید 2014)، گرداننده های قدرت و کسانی که طرفدار قدرت از راه های دسیسه هستند، تهدید های را طرح و به کمک آن مردم را تهدید می کنند. مثلا بخاطر جلوگیری از اعتراض و مظاهرات ضد دولتی افراد انتحاری را آفریده اند و بار حکومت کرزی معترضین را تهدید کرده که در صورت اجرای مظاهره با افراد انتحاری روبرو خواهند شد. تهدید تراشی تجزیه افغانستان بخاطر جلوگیری از طرح نظام پارلمانی در افغانستان و ده ها تهدید دیگر. به همین ترتیب تهدید (2014) نیز از جمله تهدید های است که نه تنها مخالفین حکومتی بلکه مردم افغانستان را در کل مورد تهاجم تهدیدی قرار میدهد. گرچه روشن است که خروج قوای خارجی در سال 2014 خطراتی را برای افغانستان ایجاد می کند، ولی تبلیغ گسترده این تهدید در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و امضای قرارداد برای ایجاد پایگاه های نظامی خارجی در افغانستان، بخاطر دلسوزی به مردم افغانستان نیست، تهدید، ترساندن و مجبور ساختن مردم است که مردم را بیجاره ساخته و مجبور به اجرای کاری کنند که آنها می خواهند.

سوم: تقسیم رأی مردم یکی از شیوه های تجربه شده حلقه های حکومتی است که در چند انتخابات ریاست جمهوری و پارلمان از آن به شکل آشکارا استفاده شده است. تقسیم رأی با نومنکلاتور سازی رییس جمهور پشتون با معاونان تاجک و هزاره در بالاترین مرجع قدرت دولتی آغاز می شود و با شیوه های مانند تکثر نامزاد های زیاد در ساحه تاثیرات مخالفین با استفاده از ابزاز قدرت و مصارف پول گزاف که بعد از تقسیم رأی مخالفین نامزد های گماشته شده به نفع این و آن از نامزدی شان در مقابل اخذ کرسی های دولتی صرف نظر می کنند. مثلا صرف نظر کردن یونس قانونی در اولین انتخابات ریاست جمهوری در بدل کرسی ریاست پارلمان و صد ها مثال دیگر.

چهارم: استفاده ابزاری از نهاد های مهم دولتی مانند رییس کمیسیون مستقل انتخابات، دیوان محکمه عالی، دادستان کل(لوی سارنوال)، شورای قانون اساسی، لویه جرگه غیر قانونی و ایجاد محاکم ویژه یا اختصاصی. غاصبان قدرت هم مرتکب بزرگترین تخلفات بخاطر غصب قدرت می شوند و هم تخلف و جرم شان که را تا سطح جرم خیانت ملی است با استفاده از نهاد های دولتی تبرئه می کنند. متاسفانه قانون اساسی افغانستان که خلأ های زیاد قانونی و حقوقی در آن جا سازی شده، زمینه های استفاده ناروا را برای حکومت آماده ساخته است و در جای که مواد قانون اساسی روشن و شفاف باشد، حاکمان از بی شرمی کار میگیرند که مثال انکار ناپذیر آن تدویر لویه جرگه غیر قانونی است.

پنجم: حمایه گری حکومت از گرو های خاص سیاسی، قومی و سرکوب گروه های مخالف با استفاده از نهاد های دولتی و رسانه های وابسته دولتی که با خاموشی یا تبلیغات ضد رسانه های انحصاری جهانی همرایی می گردد.

ششم: امحای فزیکی مخالفان سیاسی با استفاده از افراد انتحاری و ترورآنها . از زمانیکه نخستین انتحاری در ولایت قندهار(1) در سال 2005 خود را منفجر کرد، تا انفجار موتر زرهی محمد محقق در جون سال جاری ، واضح و روشن دیده می شود که افراد انتحاری کاملا هدفمندانه در امحای فزیکی مخالفان حامد کرزی و در دفاع از نظام سیاسی یونیتار وی فعالیت دارد که جلو این ننگین ترین دستاورد منفی بشری بدست کسانی است که می تواند به نفع کرزی و ضرر مخالفین وی از آن استفاده شود.

هفتم: تقلب در چندین انتخابات افغانستان طوری صورت گرفته که حالا تقلب نه تنها جرم نیست، بلکه به یکی از شیوه های مهم غصب قدرت تبدیل شده است. تقلب شیوه حتمی، ضروری و حیاتی است که من آنرا در مقاله(شیوه های اداره دولت جهانی در افغانستان )2 یکی از شیوه های اداره دولت جهانی در افغانستان شناسایی کرده ام. این کار با گماشتن افراد در نهاد های انتخاباتی و قضایی از طرف دولت افغانستان انجام می شود و در صورت بروز مناقشات توسط نهاد های قضایی تبرئه میگردد.

در اخیر یادآور می شوم که حکومت افغانستان در همآهنگی با حامیان منطقوی و جهانی اش همه امکانات ذکر شده در فوق را استفاده خواهند کرد و در صورت ناکامی و بوجود آمدن اپوزسیون نیرومند که امکان از دادن قدرت حکومت برحال محتمل باشد، پروسه انتخابات را برهم خواهد زد و افغانستان را بسوی حالت اضطرار و بی ثباتی و ایجاد نهاد های جبری سوق خواهد داد.

1. خودکشی با هدف سیاسی (ابراز نظر در باره انفجار بم انتحاری در قندهار) ، ص ۱٢ ش ۳ ، ٢۱ جون ٢۰۰۵
2. شیوه های اداره ی «دولت جهانی» در افغانستان، کابل پرس^?، اپریل 2010،