وزیر خارجه استعفا میدهد!

اخیراً خبراستعفای وزیرخارجه کانادا پس از آن دررسانه های جهان به نشررسید که دوست دخترسابق وی ازفراموش کردن اسناد مهم و محرم توسط آقای میکزیام برنیردرخانه او به رسانه ها خبرداد. این اسناد که به گفته مقامات کانادایی، اسنادClassified) ) یا محرم و دسته بندی شده بوده، مربوط نشست ماه اپریل سران ناتو درزمینه افغانستان دربخارست بوده است.

این خبرازاین نظربرای ما افغانستانی ها مهم است که بدانیم مسایل مهم کشورمان برای کشورهایی که ما بدانها چشم دوخته ایم تا حداقل دربازسازی افغانستان با ما همکاری نمایند، چقدرازاهمیت برخورداراست. آیا کشورهایی که درافغانستان قوا و قشون دارند براستی به پیشرفت و بازسازی افغانستان می اندیشند و اهمیت میدهند ویا فقط افغانستان را میدان بازی ای برای به رخ کشیدن قوا و قشون شان به رخ سایررقیبان شان انتخاب نموده اند و یا ممکن کدام اهداف پنهانی دیگری دارند؟

این خبرنشان میدهد که کشورهای جامعه جهانی هم اهمیت چندانی به بازسازی این کشورنمیدهند، زیرا فراموش شدن اسناد مهم درباره کشوری که با چالش های زیادی مواجه است و به توجه جدی نیازمند است، خیلی مسخره مینماید وعدم جدیت وعلاقه مندی این کشورها را نسبت به افغانستان بیش از پیش آشکارمیسازد.
با آنکه این کشورها دربازتاب دهی مسئله افغانستان دررسانه های جهانی و اهمیت نقش آنها دربازسازی و حفظ صلح دراین کشور،خیلی موفق عمل میکنند و ازاین طریق علاقه مندی و توجه شانرا به این کشور ترسیم میکنند ولی درعمل و کارکردهایشان برعکس آن ثابت میگردد.

بازتاب رسانه ای نشست سران ناتو دربخارست ماه ها قبل ازآن وهم درزمان برگزاری آن خیلی وسیع بوده است درحالیکه مسایل مهمی درمورد تصمیم گیری های مهم، اسناد وتعهدات مهم درآن زمینه و جنبه های عملی آنها برشرایط و اوضاع افغانستان زیاد تاثیرگذارنبوده و که گم شدن و یا فراموش شدن اسناد مهم درباره آن به گوش میرسد.

اما برای ما افغانستانی ها، خطرناک ترازهمه قرارگرفتن افغانستان به مرورزمان درشرایط لغزنده و بسیاربدی است؛ ازیکسو کشور توسط تیم خاصی رو به سوی بنیادگرایی مجدد است، و ازسوی دیگر برای مبارزه با این کار و آوردن ثبات و ایجاد یک فضای آزاد و باز بدلیل نبود اقتصاد درست، سرمایه لازم و امکانات کافی نیازبه اتکا بالای قوایی و کشورهایی است که برعلیه بنیادگرایی سرمایه گذاری مینمایند ازآزادی بیان و دموکراسی و حقوق بشر سخن میرانند، که امروزه مجموعه ای را بنام جامعه جهانی تشکیل داده اند ولی متاسفانه کم کم به نظرمیرسد که ما تا جایی بیش از حد و شاید هم بی جهت بالای این جامعه جهانی اتکا و اعتماد میکنیم.

وضعیت شکننده فعلی کشورنشان میدهد که؛ امروز سرنوشت بیست و پنج میلیون انسان تا جایی به دست بازیگران بزرگ جهانی و کشورهای کمک کننده رقم میخورد و هرنوع تغییردرسیاست خارجی آنها تاثیرات مسقیم و غیرمستقیم برزندگی مردم افغانستان میگذارد و هرنوع بی توجهی آنها میتواند باعث تحولات و پیامدهایی برای این کشورگردد، که درزمینه این وابستگی تاجایی نباید کشورهای جامعه جهانی را ملامت کرد، بلکه بایست مسئولین حکومتی خود را ملامت کرد که درظرف این هفت سال چرا نتوانسته اند تسلط خود را براوضاع کامل سازند و این وابستگی را به حد اقل آن برسانند و چرا هرروز وضعیت شکننده ترو بدترشده میرود و ازهرلحاظ وابستگی به کشورهای کمک کننده هرروز بیش تراز پیش میگردد؟!

دو موضوع دیگررا نیز نمیتوان بی ارتباط با این بی توجهی جامعه جهانی درافغانستان دانست.
یکی عدم هیچگونه اقدام جدی و پیشگیرانه کشورهای کمک کننده به افغانستان درزمینه افزایش روزافزون بهای موادخوراکی دراین کشورکه منجربه بدترشدن اوضاع، رخداد یک فاجعه انسانی و گرسنه ماندن مردم و درنهایت روی آوردن آنها به قوای بنیادگرا و تروریست میگردد، صورت نگرفته است.
دوم اینکه با آنکه پاکستان آشکاراً دست به تولید و ترویج تروریزم میزند و همواره صدها و هزاران تروریست به افغانستان صادرمینماید و باعث بدتر و متشجترشدن اوضاع داخلی افغانستان میگردد، که بارها و بارها اسناد و مدارک آشکاردراین زمینه دردسترس کشورهای کمک کننده افغانستان قرارگرفته است، اما سکونت آنها درمقابل پاکستان سوال برانگیزاست.

همانطوری ایران متهم به ساخت سلاح هستوی است و با این اتهام ازسوی همین جامعه جهانی با تحریمات کمرشکن اقتصادی و سیاسی مواجه است، پس چرا پاکستان که آشکاراً تروریزم را تقویت، ترویج و درنهایت به افغانستان و سایرکشورهای منطقه صادرمینماید با هیچگونه تحریم و اقدامات انظباطی این جامعه جهانی مواجه نمیگردد بلکه همواره ازسوی غرب بخصوص ایالات متحده مبالغ هنگفت تشویقی دریافت مینماید؟ سئوالیست که باید جامعه جهانی پاسخ بدهد.

وزیرخارجه کانادا ظاهراٌ پس از نشر و تایید خبر فراموش شدن اسناد مهم درخانه دوست دخترسابقش دست به استعفا میزند که این کارش بصورت سمبولیک در واقع معذرت خواستن و جبران اشتباهش است و این کارهم درواقع وجدان بیدار و کمی جرآت میخواهد که یک شخص دریک مقام دولتی بعد از انجام یک خطای وظیفوی بخاطرراحت کردن خودش از دغدغه های درونی و سبک کردن بار وجدانش ازتقصیری که کرده است میباشد، هرچند ممکن درپس پرده این استعفا بعضی مسایل دیگرسیاسی نیز نقش داشته بوده باشد.

ولی ای کاش درافغانستان هم هرمقام دولتی حد اقل فقط برای راحتی وجدان خویش بخاطرکارکردهای اشتباهاشان ازمردم معذرت بخواهند و اینطوری بارشان را سبک نمایند که بیگمان ازروزی که این کارصورت بگیرد،
پس ازآن دیگرهیچ تباهی، حق خوری، حیف و میل، بی وجدانی، دزدی، چور و چپاول، نا امنی و بی ثباتی را دراین کشورنخواهیم دید و آن روز را میتوان روزوجدان نام نهاد و آغاز تاریخ نوینی درافغانستان حساب کرد.