آیا بعد از ورزش، داکتر بشردوست نقطه وحدت افغانها خواهد شد؟

رزمیدن قهرمانان ما درمسابقات جهانی المپیک وهمچنان در بازی های مختلف دیگر مثل قهرمانی جام ملت های جنوب آسیا و یا هم قهرمانی های تیم ملی کرکت افغانستان و استقبال گرم همه افغانها از آن در شرق، غرب، شمال و جنوب کشور نشان داد که افغانها اگر در موردی اتحاد، همفکری و همسویی دارند، بدون شک ورزش است. شوق و شادی که بعد از قهرمانی تیم ملی فوتبال کشور در نیپال تمام ملت و کشور را فرا گرفته بود در تاریخ بی پیشینه بود و افغانها در پی برگشت تیم ملی به کشور این شوق و شادی را یکجا نشان دادند و جشن گرفتند. درخشش تیم افغانستان در بازیهای المپیک و برگشت آنها با یک مدال برنز، قهرمانی های تیم ملی کرکت افغانستان در شارجه هم همینگونه همسویی، همفکری و اتحاد افغانها را به دنبال داشت.

اما حالا که افغانها خسته از جنگ، نا امنی و از سوی دیگر دعواهای قومگرایی، سمت گرایی، زبان گرایی سیاستمداران کشور به سوی 2014 و انتخابات ریاست جمهوری در حرکت اند، آیا داکتر بشردوست میتواند با شکستن همه این بازیها و اتحادهای انتخاباتی که براساس قوم، سمت، نژاد استوار اند یکبار دیگر از افغانها یک ملت واحد بسازد و آنها را دوباره در دنیای سیاست هم مثل ورزش زیر یک نام و یک پرچم جمع کند؟

اینروزها وقتی به نظرات مردم گوش دهیم و بخصوص در فضای مجازی انترنت نظرات مردم را از گوشه و کنار کشور بخوانیم به این نتیجه میرسیم که دیر یا زود این امر بعید به نظر نمیرسد که افغانها روزی پشت بشردوست و یا فردی مثل او متحد شوند و بازیهای سیاسی را که به نفع چند رهبر است و در زندگی ملت هیچ تغیری نمی آورد درهم بشکنند.
حقیقت خیلی ساده و فرق خیلی واضیح است؛ اینروزها همه سیاستمداران به بازیهای انتخاباتی مشغول اند و هر روز ائتلاف کهنه را میشکنند و ائتلاف جدید تشکیل میدهند تا برای خود، قوم خود و سمت و حزب خود منفعت بیشتر کسب کنند و بقیه ملت خیر که به باد فنا رفت؛ در سوی دیگر داکتر بشردوست اما دور از این بازیها و ائتلاف ها با معاش خود و پولهای کمک شده توسط افغانهای خییر به نقاط مختلف کشور سفر میکند تا مرهم روی زخم های مردم بگذارد و برای یکروز هم اگر شده در زندگی مردم عادی تغییر آورد.

در پارلمان هم که برای هیچ کس پوشیده نیست که اکثر استیضاح ها و رای اعتماد ها به معامله کشیده میشود. کاندیدی که برای تیمی و سمتی منفعت داشته باشد از همان تیم رای می آورد و از دیگری نمی آورد. حتی خود وکلا هم از وجود چنین تیمهای درپارلمان، در گفتگوهای تلویزیونی شان نام میبرند. در این میان بشردوست اما صدای ملت است که بعضا توسط زورداران خفه میشود.

در آخرین واقعه ای که اتفاق افتاد و اکثر افغانها را رنجاند چندروز پیش بود وقتی که بشردوست به اسناد تحصیلی پنج نامزد معرفی شده اعتراض کرد و با استناد به قانون اساسی اعمال وکلا را مورد نقد قرار داد. او را به زور و توسط گاردهای امنیتی پارلمان از جلسه بیرون کردند که این عمل نه تنها با واکنش تند اکثروکلا روبرو شد بلکه اکثر افغانها در شبکه های اجتماعی ویدیوهای آنرا به اشتراک گذاشتند و خشم خود را نسبت به آن ابراز کردند. و در مقابل با گذاشتن تصاویر بشردوست در حساب کاربری شان حمایت شانرا از او اعلام کردند.
از جمله بکتاش سیاوش نماینده مردم در مجلس نمایندگان با گذاشتن عکسی از خودش و بشردوست در صفحه ی فیسبوک اش که توسط بیشتر از 10 هزار نفر پسندیده شد نوشت: " رمضان بشردوست مردی راستگو٬ نماینده ی صادق و مبارز خستگی نا پذیر است که زندگی او نمونه بارزی از سادگی و تفکر عالی است."
شفیق مرید از آوازخوان مطرح کشور با گذاشتن عکسی از او که توسط 10 هزار نفر پسندیده شد نظرش را چنین بیان کرد: "من علاقه ای به سیاست ندارم اما علت که این عکس را میگذارم این است که من به بشردوست صاحب واقعا احترام دارم و عملی را که پارلمان نسبت به او مرتکب شد واقعا مرا مایوس کرد".

در نوشته ای دیگر از لینا روزبه حیدری خبرنگار مطرح کشور که توسط بیشتر از هشت هزار نفر لایک شده بود چنین آمده است: "گناه بشردوست این است که در جامعه یی نهایت مفسد، صادقانه صحبت میکند، در میان گروهی که اکثریت بیسوادند، سواد دارد، در محدوده سیاسی که حمایت و رتبه ها و مقام ها بر معیار زبان و نژاد تقسیم شده است، خود را غیر وابسته و ملی گرا معرفی کرده است".

عتیق شاهد کاریکاتوریست مطرح کشور هم کاریکاتوری ترسیم کرد که در آن آقای بشردوست که کتاب قانون و مردم را زیر بغل دارد با لگذ زده میشود و کتاب قانون از زیر بغل اش پائین می افتد. و همینگونه هزارها افغان دیگر هم از گوشه و کنار کشور به گونه های مختلف به آن واکنش نشان دادند.

رسانه ها هم اکثرا مطالب پیرامون آن نوشتند، از جمله خبرگزاری جمهور در گزارشی به نقل از اعضای مجلس نوشت: "این گونه رفتار با بشردوست خلاف عرف پارلمانی بود". و همچنان کابل پرس^? با نشر تصویری از بشردوست نوشت: "صدای ملت در پارلمان سانسور شد، رئیس پارلمان باید رسما پوزش بخواهد". و دهها مطلب دیگر در رسانه های مختلف.

حالا کم کم به نظر میرسید یگانه سیاستمدار غایب در ائتلاف های انتخاباتی و برد و باخت بازیهای سیاسی، در بین مردم است و لقب "صدای اکثریت خاموش" را گرفته است. او فعلا شاید یگانه نقطه ای باشد که تقریبا همه افغانها از گوشه و کنار کشور روی آن در دنیای سیاست توافق دارند.

البطه شماری محدودی هم هستند که عملکرد های او را عوام فریبی میخوانند و رفتارهای او را نقد میکنند اما به باور اکثر مردم بشردوست صدای همه مردم افغانستان را بلند کرده است، اراده آنها را تمثیل کرده است، به زخم های آنها از هر قوم، سمت، نژادی که باشند مرهم گذاشته است و به هر زبانی که صحبت کنند دور از تبعیض به حرف آنها گوش داده است. او شاید یگانه سیاستمداری باشد که وقتی مردم از همه طرف ها نا امید میشوند به او مراجعه میکنند.