نورانی، پیشنهاد معینیت را با قاطعیت رد کرد

نوشته ای را که یکی از دوستانم از سایت کابل پرس^? گرفته و بمن داد، مرا واداشت تا به این سایت مراجعه کرده و مطالب آنرا از نظر بگذرانم. با مرور این نوشته ها دریافتم که جنگ لفظی که میان راوا و کامران میرهزار شروع شده است، در آن هر دو طرف پای نورانی را نیز به این جنگ لفظی شان کشانیده و راوا کوشش کرده است نورانی را با بدترین کلمات و دشنام های سیاسی، به گمان خود ترور سیاسی نماید.

در این نوشته ها در کنار اینکه نورانی "روشنفکر مفلوک"، "مشاطه گر بنیادگرایان"، "دندان به استخوان شهرت رسیده" و "چپن پوش" خطاب شده است، بر او اتهام وارد کرده اند که گویا از طرفداران کرزی بوده و عاشق رسیدن به معینیت و ریاست ها در دولت کرزی است. از این جهت من ناگزیر شدم تا به منظور آرامش وجدانم، حقایقی را که در دوران عضویتم در کمیته رهبری حزب همبستگی که نورانی نیز عضو حزب بود، بوقوع پیوسته، بیان دارم:

1. نورانی مخالف عضویت حزب در جبهه ملی دموکرات بود. پس از آنکه احزاب خاین خلق و پرچم در همکاری با چند حزب دیگر جبهه ملی دموکرات را ساختند، حزب همبستگی علاقمند به عضویت در این جبهه شد و در جلسه هیئت رهبری که آقای نورانی نیز حضور داشت، این موضوع مطرح شد. کسی که با شدت با این طرح مخالفت کرد و آنرا لگدمال کردن خون شهدای راه آزادی و استقلال کشور دانست، نورانی بود. او استدلال می کرد که چگونه ممکن است ما در کنار آنانی بنشینیم و از دموکراسی و جامعه دموکراتیک صحبت کنیم که دست شان به خون دو میلیون هموطن ما آلوده است. گوش شنوایی برای اعتراض نورانی وجود نداشت و از همین جهت حزب تصمیم گرفت که با خاینان جبهه ملی دموکراتیک بسازد.

2. نورانی مخالف حضور نماینده های حزب در مجمع ملی بود. مجمع ملی که در رأس آن هیوادمل سرمشاور کرزی قرار داشت، به منظور انتخابات ریاست جمهوری و پیروزی کرزی در انتخابات ایجاد شد. رهبری حزب تصمیم گرفت که به منظور حمایت از کرزی وارد این مجمع شود و به تمام اعضای حزب دستور داده شد تا در انتخابات به نفع کرزی رای بدهند. نورانی با طرح ورود به مجمع ملی مخالف بود و اولین کسی بود که خواستار خروج از این مجمع شد.

3. نورانی برای کرزی کمپاین کرد، اما به دستور حزب. حزب تصمیم گرفته بود که به نفع کرزی کمپاین نماید، از اینرو به نورانی نیز دستور داده شد که در رسانه ها و هفته نامه روزگاران از تصمیم حزب پیروی کند. از آنجاییکه نورانی پابند به دموکراسی حزبی بود، از این تصمیم پیروی کرد و برای کرزی کمپاین کرد، ولی بزودی در روزگاران از خود انتقاد کرد و بعداً در نشریه پیشرو این عمل را خبط سیاسی خواند.

4. به نورانی پیشنهاد معینیت وزارت مبارزه با مواد مخدر شد، اما خود او رد کرد. در نوشته هایی که علیه آقای نورانی نبشته شده است، بر او اتهام وارد شده است که گویا علاقمند تکیه زدن بر معینیت وزارت مبارزه با مواد مخدر بود و به این خواست خود نرسید. این نارواترین اتهامی است که بر نورانی از سوی اتهام زنان وارد می شود. من شخصاً در جلسه رهبری حزب حضور داشتم که نورانی این پیشنهاد کرزی را در جلسه مطرح کرد و پیش از آنکه از دیگران نظر بخواهد، با قاطعیت ابراز داشت که نمی خواهد در هیچ ارگان دولتی کار کند، چه وزارت باشد و چه کمیسیون و.... شماری از اعضای رهبری حزب با این تصمیم نورانی مخالفت کردند و از این پیشنهاد کرزی استقبال کردند ولی خود نورانی این ننگ را نمی توانست بپذیرد.

خلاصه اینکه اگر انتقادی وارد است بر رهبری حزب همبستگی که آقایان نعمت، عثمانی، جلالزاده، رسولی (من)، واسع و داکتر متین در چوکات آن کار می کردند، وارد است چون تصمیم گیرندگان اصلی سیاست های حزب اینها بوده اند، نه نورانی. نورانی فقط وظیفه داشت که تصامیم حزب را عملی سازد. من نمی دانم وقتیکه راوا بر نورانی می تازد و آقایان عدنان، جمشید، میرویس، عاصم سیف و محمود با دشنام های کوچه ای نورانی را هدف قرار میدهند، چرا هیئت رهبری حزب خاموش و وجدان شان خفته است و حداقل نمی گویند که مسئولیت تاریخی این همه اشتباهات سیاسی بر دوش ماست، نه نورانی.

در صورتیکه راوا کمپاین برای کرزی را خیانت می نامد، در صورتیکه راوا اتحاد با خلق و پرچم را خیانت می داند و در صورتیکه راوا خدمتگزاری برای مجمع ملی کرزی را خیانت تلقی می کند، بیاد داشته باشد که این خیانت ها را نورانی مرتکب نشده است، بلکه هیئت رهبری (نعمت، جلالزاده، عثمانی، من، واسع و متین) بار این کمبودها را بدوش می کشیم، همین کمبودها بود که ناگزیر شدم از معاونیت حزب استعفا دهم و عضویتم را از حزب همبستگی افغانستان بگیرم. راوا چرا در مورد حزب همبستگی افغانستان و خفت های سیاسی اش کلمه ای نمی گوید و در مورد آن نظرش را بیان نمی کند و مانند ده ها حزبی که راوا علیه آن تلوار کشیده است، علیه آن تلوار نمی کشد و به هر شکلی شده بر نورانی اتهام می بندد تا او را ترور سیاسی نماید. ایجاب می کند که راوا در مورد این حزب نظرش را ارائه نماید تا همه از ابهام درین مورد برآیند.

یکی از نوشته های که به نام جمشید در کابل پرس انتشار یافته بود و عقده های خود را به شکل بیمارگونه در مقابل نورانی بیرون ریخته بود، کار و تلاش نورانی در هفته نامه روزگاران را به کسان دیگر ارتباط داده و چنین نوشته بود: "با مطالعه روزگاران در آنزمان شاید برداشت کلی همین باشد که این "یل بزرگ شعر و ادب" به تنهایی و با ابتکارات شخصی نمیتوانست پشیزی از پیش برد تا دیگران چشم و گوشش را باز نمیکرد." انسان اگر فقط ذره ای شرافت و وجدان داشته باشد باید به تلاش خستگی ناپذیر نورانی در چاپ و نوشته های روزگاران سرتعظیم فرود آرد. این جمشید نام را که کسی ندیده و نه در موردش شنیده، از کدام سوراخ پیدا شده که کار نورانی را به "نقد" می کشد. کسانی که در روزگاران و با حزب همبستگی کار می کردند، همه با چشم سر می دیدند که نورانی نه تنها برای روزگاران بلکه حزب همبستگی بیشتر از تمام هیئت تحریریه روزگاران و رهبران حزب همبستگی کار می کرد. من شاهد بودم که نورانی با آنکه از مرض شکر رنج می برد، چگونه روز و شب برای روزگاران کار می کند، مقالات می نویسد، مصاحبه می کند، حتی کار دیزاین آن را نیز به پیش می برد، به چاپخانه می رود و در قات کردن روزگاران سهم می گیرد و علاوه از کار روزگاران به وظایفی که از سوی حزب همبستگی به وی محول می شود، فعالتر (تأکید می کنم فعالتر) از تمام رهبران و اعضای حزب آن وظایف را به پیش می برد، اگر درین مورد کسانی از اعضای رهبری و یا اعضای حزب همبستگی اعتراضی دارند، لطفاً مثال های ارائه کنند، من به نوبه خود مثال های فراوان از احساس مسوولیت و فعال بودن او دارم. از اتهامات ناروای دیگری که جمشید قطار کرده است، می گذرم.

و اما اینکه نورانی "مفلوک" و "مشاطه گر بینادگرایان" است یا نه، بهتر خواهد بود به گفتگویی که در برنامه "افغانستان در چهاردهه اخیر" رادیو کلید با واقف حکیمی سخنگوی جمعیت داشته است، توجه خوانندگان عزیز کابل پرس را جلب کنم. این گفتگو نشان می دهد که نورانی نه "مفلوک" شده می تواند و نه هم "مشاطه گر بنیادگرایان". او از عقایدش در مقابل سخنگوی قوی ترین حزب کنونی بنیادگرایان با قاطعیت دفاع می کند که با این دفاع اتهام زنان را زرد و سیاه رو می سازد:

واقف حکیمی: والله خوب است آقای نورانی، شما هم می برین و هم می دوزین، هم قضیه می دهند و هم حل می کنین....این که جمعیت اسلامی پول فراوان دارد، این هم از همان پیش فرضیه هایی است که شما به گفتن آن عادت کرده اید.

نورانی: اگر پیش فرض ها می گویید، مربوط به خود شماست، ولی قرینه ها همینطور است. می بینید آقای ربانی از خانه ها، موترها، نشرات و کوچه های بسته برخوردار می باشد، غیر اینکه این همه را با پول تهیه کند، ممکن است به چنین بارگاه هایی دست یافت؟

واقف حکیمی: درین دنیا و این نظام که زندگی می کنید، متوجه باشید که پول داشتن افتخار است. در آن چیزهای که خودت فکر می کنی، با آن آرمان هایی که هستی عبارت از پول نداشتن و برابر بودن و جامعه بی طبقه اکنون از مود افتاده، در نظام امروز عناصر بسیار مهم شخصیت، پول و سرمایه است.
نورانی: واقعاً من همانطور فکر می کنم، به عدالت و برابری انسان ها، به ختم بهره کشی و استثمار وغیره و افتخار دارم که هدف غایی من را آسایش، عدل و برابری تشکیل می دهد و به این خاطر در ضدیت با غارتگران و چپاولگران قرار دارم.

این گفتگوی نورانی با سخنگوی بنیادگرایان کافی است که به شهامت، روحیه طبقاتی، مبارزه و شخصیت انقلابی اش احترام گذاشت و آنانی که نورانی را "مفلوک" می دانند، برای پوشاندن جبن شان غیر از اینکه او را "مفلوک" بدانند، حرف دیگری علیه نورانی برای گفتن ندارند.