قمار با فرصت ها – اقدام اخیر شورا ملی

در چهاراهی ملک اصغر قدم میزدم با طی اندک فاصله متوجه شدم که هفته نامه کابل باز هم اقبال چاپ یافته است، ازین نکته خیلی خوش شدم، دو روز بعد با فکر آرام خواستم ورق بزنم که محتوی این هفته نامه را مرور نمایم، در صفحه اول متوجه شدم که با خط درشت نوشته شده است " وزیر خارجه قربانی تنش میان نمایندگان و ریس جمهور شد" (شماره 250، 26 ثور 1386)، که این مسله باعث شد تا درین مورد بنویسم.

یکی از مشکلات تاریخ قرن اخیر در کشور، تعویض سیاست به دسیسه بوده است، تحولات اخیر سیاسی ناشی از دسایس گوناگون خواه داخلی و یا خارجی و یا مختلط عرض اندام نموده است. حرکت اخیر شورا ملی در قسمت صلب صلاحیت وزیر امور خارجه یکی از اقدامات است که بصورت خیلی آشکار طرح و تطبیق یک پلان استرتیژیک سیاسی را که خیلی موازی با خواست های کشور های همسایه است، به نمایش گذاشته است. تسلسل اقدامات از سوی عدهء از رهبران تنظیمی و حزبی، اجماع عمومی از طریق تشکیل جبههء ملی برای اخذ قدرت و تحت پوشش قرار دادن روند محاکمه جنایت کاران جنگی و خاینین ملی، اعلان دست داشتن کشور های همسایه مانند پاکستان و ایران در ایجاد جبههء ملی توسط وزیر امور خارجه، داکتر سپنتا، و تکرار آن توسط ریس جمهور اخراج کتلهء مهاجرین افغان از ایران طی مدت خیلی کوتاه و بشکل گروپی که حتی در تاریخ منطقه سابقه ندارد، و تا آنجا که هفته نامه کابل بعد از رکود چندین ماهه بنابر نداشتن وجوه مالی، اولین باراقبال چاپ یافته و بشکل رنگه با سرخط درشت از قربانی شدن وزیر امور خارجه مینویسد ، خود سولاتی است که به اصل مشکل و برنامه که در حال شکل گرفتن و عملی شدن است اشاره مینماید. اعضا جبههء ملی که از چهره های خیلی شناخته شده و دخیل در جریانات سه دهه اخیر در کشور میباشند، با درک از گذشته ها و کارکرد های ناکام و بعضا مغایر به منافع ملی کشور از ایشان، چه به مصابه رهبران حکومت و چه به مصابه تنظیم ها و احزاب، باعث نگرانی اعظیم میان مردم گردیده اند.

حرکت اخیر که منجر به صلب صلاحیت وزیر امور خارجه توسط شورا ملی گردید، در شرایط که کشور همسایه پاکستان به خاک افغانستان تجاوز مینماید، ایران بدون اینکه موافقتنامه سه جانبه حکومت افغانستان، ایران و کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان را مرور نماید، به اخراج کتلهء افغانهای که مخالف موازین بشری، کرامت انسانی و فرهنگ اسلامی است دست میزند. آیا اعضا شورا ملی متوجه این نکته شده اند که در موافقتنامه از اخراج کتلهء افغانها طی چند هفته محدود از ایران ذکر نشده است. پس مسله فراتر از آنچه است که بی کفایتی وزیر امور خارجه تلقی میشود. ازدیاد فشار از سوی امریکا و شورا امنیت ملل متحد به خاطر انرژی اتمی ایران باعث شده است که ایران از هر وسیله جهت تعمیل فشار بالای امریکا و متحدین آن وارد سازد، فلسطین، عراق و لبنان فرصت های بوده است که ایران جهت اعمال فشار بالای امریکا و متحدین غربی ازآن استفاده نموده است، ولی این اولین باری است که ایران خیلی ماهرانه بیشتر از هر وقت دیگر با یک تیر دو پرنده را شکار مینماید: فهماندن به امریکا و متحدین آن که ایران در افغانستان دست باز دارد، و دوم اینکه تقویت جریان سیاسی که از منافع ایران در افغانستان حمایت نماید، که روسیه درین مورد خیلی با ایران نیز همنظر میباشد.

حکومت پاکستان از هر وسیلهء که باعث ضعف در حکومت افغانستان و نهاد های ملی شود دریغ نمی ورزد، به خصوص درین مقطع حساس که در پاکستان درگیری و بحران سیاسی ادامه دارد، میخواهد اذهان عامه را متوجه منافع ملی خود سازد. ازاینکه هندوستان کشور قدرتمتند و بزرگی است بنا افغانستان را منحیث وسیلهء خوبی تشخیص داده است تا درین مقطع زمانی ازآن استفاده شود.

بعید به نظر نمیرشد که اجماع منطقوی به رهبری ایران، پاکستان و روسیه علیه امریکا در حال شکل گرفتن است، نقش پاکستان بیشتر فریب و استفاده از فرصت های موجود به اشکال مختلف است. مرکز خوب علیه این مبارزه باز هم افغانستان خواهد بود. وجود جبهه مساعد در داخل کشوربرای این کشور ها خیلی ها فرصت را مساعد میسازد که گذشته ها را تکرار نمایند، ولی با تغیر موقعیت ها . ولی وجود اجماع جهانی در مورد قضیه افغانستان با آنکه جریانات پنهانی منطقوی شکل میگیرد، فرصت طلایی به شمار میرود که بیشر کشور های همسایه را به چالش کشیده است.

سوال درینجا مطرح میگردد که آیا باز هم شاهد تداوم برادر کشی خواهیم بود؟

اواخر دهه پنجاه، و دهه شصت و هفتاد تصویری از آغاز برادرکشی، ویرانی کشور، سوختن مکاتب، کشتن معلمین، شکنجه روشنفکران، بربادی نهاد های ملی، غارت سرمایه عامه، تعویض نهاد های مسلکی و ملی و واگذاری آن به تنظیم ها و احزاب و اقوام، تجاوز اتحاد شوری، مهاجر شدن بزرگترین کتله مهاجرین در قرن اخیر، شهادت بیشتر از یک ملیون افغان و ... میباشد. رهبران و تصمیم گیرندگان این سه دهه که اکنون تحت چتر جبهه ملی منحیث " اپوزیسیون" که معنی جز ضدیت و مخالفت با حکومت را نمیدهد، به یقین که مسوول اند و باید بار این مسوولیت گذشته را در محاکمه ها جبران نمایند، چگونه به این اشخاص اعتبار کرد (کسی که نیاموخت از گذشت روزگار هیچ نیاموزد زهیچ آموزگار). به گمان اغلب که این جریان خیلی قوی است، منسجم و آگاه از عاقبت کار که اگر قدرت را در دست نگیرند. حتی افراد را میان آنها میتوان دید که در کابینه فعلی قسم یاد نموده اند که به قانون اساسی و خدمت به مردم وفادار خواهند بود، ولی خیلی به آسانی به تعهد خویش پا زده اند.

قربانی شدن وزیر امور خارجه، داکتر سپنتا شروع کار نیست. گروه مخالف با قانون، حسابدهی، شفافیت، دموکراسی و رفاه کشور اصلا ضدیت با اشخاص مسلکی، مجرب، صادق، اهل کار، جدی و سختگیر را که مانع اصلی در مقابل سو استفاده ها میشود منحیث اولین مانع پنداشته و از قبل علیه آنها دسیسه طرح مینماید. توطیه و دسیسه مانند زهر این اشخاص را متضرر میسازد. برکنار ساختن وزیر اسبق مالیه، داکتر اشرف غنی، که یکی از بهترین وزرا مالیه در آسیا طی سال 2004 توسط مراجع معتبر بین المللی شناخته شد، و با ایجاد وسیستم مالی و اصلاحات اقتصادی گام بزرگی را طی سال های کارش با وزارت مالیه در کشور انجام داده است، نمونهء دیگری ازین دسایس است. از شاروال اسبق کابل، غلام سخی نورزاد، نیزمیتوان منحیث قربانی دیگری نام برد.

نکته خیلی مهم همانا آیندهء کشور از امروز به بعد است، اگر شورا ملی که عالی ترین مرجع تصمیم گیری است، وسیلهء دست دسایس قرار گیرد و منافع ملی را در کشور کنار بگذارند، به یقین که دموکراسی شکسته دهه چهل تکرار خواهد شد. بسیاری از وزرا در کابینه وجود دارد که کفایت و قابلیت اجرا امورات سپرده شده را ندارند که مورد سوال و و استیضاح قرار گیرند که این کار صورت نمیگیرد.

درین مقطع زمانی باید همه صرفنظر از تعلقات اشخاص روشن. متدین و متخصص در کنار مردم به فکر تدوام و تقویت روند انکشاف، و دولت سازی در کشور گردند، تا اینکه به نظارهء توطیه عدهء استفاده جو و بی هدف فقط به تاسف خوردن و بحث بسنده نمایند.