مصارف بی جا و مردمان گرسنه و سرگردان در پی لقمه نان

در حالیکه هزاران انسان در گوشه وکنار مملکت علی الخصوص شهر کابل پایتخت افغانستان در گرسنگی وفقرزندگی میکنند، پول های هنگفت بخاطر ایجاد و تدویر کارگاه های آموزشی بی حاصل به مصرف می رسد. جالب اینجا است، کسانیکه در ورکشاپها شرکت می کنند فقط از مشکلات خویش شکوه دارند وفریاد های گوش خراش را سر میدهند که گویا دولت ناکارآ است، مؤسسات بین المللی چندان توجه به وضعیت نهاد های جامعه مدنی ندارد در حالیکه خود شان نیز مربوط به یکی از نهاد های که پسوند را بنام بازسازی؛ انکشافی، خدماتی ؛ تعلیمی؛ فرهنگی وغیره دارد برای افغانستان ومردمش چه کرده است و چه گل های را بارور نموده وواقعاً از پول های که تاکنون بنام پروژه های انکشافی وغیره دریافت نموده است چندفیصد آنرا به مستحقین و مستضعفین رسانیده اند، سوال نمی کنند.

اینها بیشتر دکان های را ایجاد کرده اند که بنام مردم مستحق و بی بضاعت پول های هنگفت را میگیرند و یک مقدار ناچیز آنرا بنام پروژه در یک منطقه مصرف می نمایند و باقی آنرا حیف ومیل می کنند و روزانه کارگاه های آموزشی مختلف تحت نام های عجیب و غریب علی الخصوص بازار گرم منجمنت Management، محاسبه Accountingوبازاریابی Marketing وغیره که از نظر محتوا و کیفیت در سطح بسیار پایین قرار دارد، در شهر های بزرگ کشور مانند کابل، هرات؛ کندهار؛ ننگرهار وبلخ دایر میگردد. در حالیکه شش سال می شود که این کارگاه های (ورکشاپ ها) درآمد زا جریان دارد اما ظرفیت کارمندان که اشتراک در این گونه جلسات دارند نه تنها که بالا نمی رود بلکه از حالت اولی نیز بد تر می گردد و بیشتر اشتراک کنند گان کارگاه های آموزشی روی موضوعات مالی فکر میکنند.

سوال اول بیشتر اشتراک کنند گان کارگاه های آموزشی در روز اول درمورد پول است که چقدر برای هراشتراک کننده در ختم ورکشاپ پرداخت میگردد. اگر بصورت درست این ورکشاپ ها که هم زمان بر نباشد و هم هزینه بردار تطبیق و عملی گردد و در جریان شش سال که در حقیقت خود یک دانشگاه است کارمندان مؤسسات ملی باید هرکدام در سطح عالی می درخشیدند و حتی کارمندان بیشتر این مؤسسات قادر به نوشتن یک پیشنهاد نامه منطقی به یک مرجع در مورد یک موضوع تعلیمی و یا حرفوی نمی باشند. و تقریباً 70 فیصد این کارگاه ها شکل نمادین و نمایشی را داشته و تنها هدف شان بلعیدن بودجه بوده که متأسفانه روی کیفیت توجه صورت نگرفته است.

اما متأسفانه هیچکس درمورد گرسنگی، فقر وبیچارگی مردم که در کنار سرک ها،پیاده روها و کوچه های شهر ها دست گدایی دراز میکنند و از فقر و تنگدسی کارت به استخوان شان رسیده تا حال هیچ مرجع دولتی و غیر دولتی دست یاری به سوی آنان دراز نکرده است و روی کدام طرح نیز بخاطر نجات آنها در کابینه و مجلسین و سایر ادارات کار صورت نگرفته است. اگر گرفته هم مؤقتی بوده و از اذهان دست اندرکاران همان طرح شتشو شده و هر روز تعداد افراد مستمند و بينوا در شهر بیشتر میگردد.

در جریان همین شش سال مسلماً میلیون ها دالر مصرف کارگاه های آموزشی بی حاصل شده است اما هیچ طرح برای رسیدگی به فقرا و نیازمندان محروم و بینوایان گرسنه صورت نگرفته است ، در حقیقت حقوق مردم گرسنه وبرهنه بنام کارگاه های آموزشی و غیره ضایع می گردد و دکانداران حرفوی که درین بخش در طول تقریباً سه دهه خوب تجربه حاصل کرده اند، حقوق مردم بی بضاعت را می بلعند و هیچ تحت سوال قرار نمی گیرند. ازینکه آنان نیز از ناکارآیی سیستم ونظام مطمیئن هستند آنچه را میخواهند عملی میکنند که نه خدمت برای محرومین مطرح است و نه هم آبادی و انکشاف کشور، آنان فقط برای خود شان اندیشه ی دارند که چطور با چه حیله ونیرنگ بنام های مختلف حقوق محرومین ومظلومین را بی بلعند.

قابل یاد آوری است که یک تعداد مؤسسات ملی واقعاً در راستای بهبود وضعیت مردم فعالیت دارند که صف شان از دکانداران حرفوی جدامی باشد اما این تعداد انگشت شمار می باشند و مسلماً کسانی هم هستند که فقط در مورد که چطور بتوانند سؤاستفاده از حق مردم نمایند و چگونه با فریب و نیرنگ افکار تمویل کنند گان را مخدوش ساخته و پول های هنگفت را بخاطر پروژه های انکشافی و آموزشی بدست بیاورند، تلاش میكنند. هرگاه این همه کارگاه های آموزشی واقعاً بخاطر نیازمندی های مردم تدویرمیگردید واشتراک کنند گان از مزایای کارگاه های آموزشی استفاده معقول می نمودند مردم افغانستان شاهد تحول بزرگ در بخش های مختلف انکشافی می بودند.
بناً اگر این روند ورکشاپ بازی به شکل قبلی و فعلی جریان پیدا نماید وبازنگری صورت نگیرد پول های بیشتر باز هم باید مصرف گردد و تعداد گدا ها و بی نوایان نیز بیشتر میگردد، امید است دست اندرکاران امور روی کیفیت کارگاه های آموزشی یک باز بینی جامع نموده تا از یک طرف جلو سؤ استفاده ها گرفته شود و از سوی دیگر فقر در کشور کاهش پیدا نماید.