ولسی جرگه حکم قتل عام داد!

درود بر ملالی جویای قهرمان! ننگ و نفرین بر آنانی که خود را به اصطلاح نمایندگان مردم می دانند. روز خرمستی این جمع جنایتکار حتماً به پایان می رسد. با مطلبی درین مورد در وبلاگ "عشق و آزادی" در خدمت تان هستم!

آقای بومیا خوب گفته اید اما به نظر می رسد که بر سخنان تان می شود خرده گرفت و اعتراض کرد. من فکر می کنم نه حق نمایندگی یک حق مطلق است و نه حق آزادی بیان.

من فکر می کنم در هر پارلمان دنیا اکثریت حق تصمیم گیری دارند و اکثریت می تواند بر اقلیت غلبه کند. حال فرضا اگر نماینده ای یک ولایت برود برای یک کشور خارجی جاسوسی کند آیا اخراج و محاکمه او باز هم نسل کشی فکری است ؟ ( جنوساید یا genocide به معنی نسل کشی است نه قتل عام). اخراج وکلا از پارلمان تنها در افغانستان اتفاق نیافتاده. اگر کمی مطالعات حقوقی تان را گسترش دهید به نمونه های بسیاری بر خواهید خورد.

در ضمن من هم تعداد جنایتکار در پارلمان را محکوم می کنم و خواهان محکمه رفتن شان هستم اما فکر نمی کنم که تمام وکلا جنایتکار باشند. حال چرا ملالی به تمام نمایندگان می گوید حیوان؟ ایا من که وکیل انتخاب کرده ام برای آن است که مردم او را سگ و خر بگوید؟ در هر نظام حقوقی دنیا هر وکیل حق دارد که ملالی را به خاطر توهین به کرامت انسانی شان به محکمه بکشد اما می دانیم که این افغانستان است و نمی شود.

من فکر می کنم ملالی جویا شاید قلب پاک داشته باشد اما بی تجربه و بی تدبیر است. او از سیاست فقط جیغ زدن یاد دارد. پروسه ای رسیدگی به جنایات جنگی در افغانستان یک پروسه ای آرام و چندین ده ساله است. این را هر کس می فهمد. اما جنایات جنگی را سنگ درست کردن و به سر این و آن زدن به سود افغانستان نیست.

This message is for the one who had critized my English message:

I don’t want to play with words. You know what I mean and it was clear what I had written in my previous message but it needs a clear mind to addmit what I have said. Yes, I said:

حرم یک عمل فردی است و شخصی است. این یک اصل پذیرفته شدهء حقوقی است. وقتی شما روی این اصل هم بحث میکنید، روشن است که منظور شما گل آلود کردن آب است نه روشن ساختن مساله. من نوشتم که وقتی یک عضو اتحاد اسلامی جرمی را مرتکب میشود، مسوول آن خودش است و به تکرار میگویم که مسوول جرم خودش است. و بازهم تکرار میکنم، "مگر اینکه از سوی سیاف وظیفه گرفته باشد، سیاف ازان خبرداشته باشد و بتواند مانع او شود و ممانعت نکند، یا هم این که شخصاً در قضیه دخیل باشد." فکر نکنم اگر منظور دعوا جلبی نباشد، فهمیدن آنچه گفتم مشکل باشد. وقتی گفتم مگر اینکه، معنی اش اینست که زیرشرایطی که پس از "مگر اینکه" می آید، سیاف نیز مجرم است. حالا برای مردم بگویید که مثلاً درکدام جنایاتی سیاف خودش مستقیم دست دارد؛ امر به جنایت داده است؛ ویا میتوانسته افرادش را کنترول کند و کنترول نکرده. پس از دریافت این اسناد است که میشود به مجرمیت سیاف یا هرکس دیگر حکم کرد. درجنگ و انارشی ای که پس ورود مجاهدین به کابل صورت گرفت، هیچکسی توانایی کنترول شهر و کشور را ازیک دست نداشت. تمامی تنظیم ها و گروه های مسلح قومی برشهر مسلط بودند. این جرایم از دست افراد و گروه های مختلفی صورت گرفت است و هیچ یک ازان ها بنا به فرمان کدام رهبر تنظیمی، یا فرمان دولت اسلامی صورت نگرفته است. درین میان حادثهء افشار یک استثنا است و چنانچه یاد شد، ایجاب تحقیق را میکند. هرکه در نتیجه مجرم ثابت شود، باید محاکمه شود و جزا ببیند. گفتم، هرکه! امید است هفمیدن معنی "هرکه" مشکل نباشد.

عفو بین المللی، سازمان حقوق بشر و سازمان های دیگری که این ادعا ها را میکنند، وقوع جرم و جنایت را نشان میدهند نه مجرمین یا متهمین را. از وقوع جرم و جنایت کسی منکر نیست. اما چه کسی آنرا انجام داده است؟ سوال اینجاست و ازهمین جاست که سیاسی سازی قضیه آغاز میگردد. منطقی که در پس اظهارات سیاسی ازین دست نهفته اینست که چون دردوران حکومت مجاهدین این جرایم صورت گرفته باید رهبران مجاهدین را محاکمه کرد. این حرف چیست اگر سیاسی نیست؟ آیا وقتی همین حالا کسی دزدی میکند و یا آدم میکشد، مجرم کرزی است؟ بلی زمانی میتوان کرزی را مجرم شناخت که دخالت او ثابت شود. ورنه تنها به خاطری که رئیس جمهور کشور است و در حکومتش جنایت صورت میگیرد، نمیتوان او را جنایتکار خواند. بلی، باید ازو پرسید که برای جلوگیری از وقوع جرایم چه کرده است؟ اما او رانمیتوان مجرم قرار داد.

سیاسی شدن قضیه را ما از روی مدعیان مساله میتوانیم بیشتر درک کنیم. یکی ازین مدعی ها ملالی جویاست. ملالی جویا عضو سازمان راواست. راوا یکی از شاخه های شعلهء جاوید است. حالا دشمنی آنها با مجاهدین و مسلمانان نیازی به دلیل و روشن شدن ندارد. مدعی دیگر طالبان اند که امروز درکابل فاشیست های افغان ملت اهداف آنها را پیش میبرند. دشمن مسعود، دشمن مجاهدین و دشمن آنهایی که، به اصطلاح ایتلاف شمال را نمایندهء آنها تصور میکنند، هم فاشیست ها، هم طالبان و هم پاکستان است. مدعی دیگر مسالهء روشنفکران برگشته از غرب و یا بیخود شده درهوای غرب اند که در موجودیت مجاهدین مجالی برای خود نمایی ندارند. همچنان شماری از بیغیریت هایی که نه درجهاد علیه روس سهمی داشتند و نه غیرت مقابله با طالب را داشتند، بیغیرتی خود را در مخالفت با مجاهدین توجیه و rationalize، میکنند. اینها اند که دشمنان مجاهدین اند و همه روزه جنایت علیه بشر را بهانه قرارداده برمجاهدین میتازند. ایکاش آنها تنها دشمن ربانی وسیاف باشند. آنها درقدم اول دشمن جهاد و مجاهدین دشمن همه کسانی اند که دربرابر روس و طالب و تسلط پاکستان جنگیده اند. عده ای ازین بیحیا ها پانزده سال جنگ مجاهدین در برابر پاکستان و طالب را نمی بینند و بهانه می آورند که مسعود و ربانی در پاکستان بودند و با آی اس آی رابطه داشتند. مسعود که ازهمان آغاز جهاد با ای اس آی مخالف بود و بالاخره به بهای جانش این تاوان انن مخالفت را داد. ربانی از روزی که از پاکستان برگشته چه دردستگاه دولت و چه حالا همیشه از سوی پاکستان و نوکران پاکستان مورد تاخت و تاز قرار داشته است. در پاکستان ماندن مجاهدین معنی نوکر شدن به پاکستان را نمیدهد. ورنه راوا که تاکنون هم در پاکستان لانه دارد، نخستین مزدور و فعالترین مزدور پاکستان در حال حاضر باشد. من در مزدور بودن راوا شکی ندارم اما برای این مزدوری تنها زیستن در پاکستان را کافی نمیدانم بلکه دلایل دیگریست که ثابت میسازد راوا مزدور پاکستان است. راوا همان میگویدو میکندو طالب و پاکستان میگویند. آنهامانند پاکستانی و طالبان دشمن تمامی ملت افغانستان و هرچه سر و کله یی که در افغانستان است میباشند. دلایل فراوان دیگری نیز وجود دارد که نشان میدهد، راوا و طالبان ساخت یک کارخانه (آی اس آی) اند. آیا کسی هست که مورد تایید راوا و آی اس آی در افغانستان باشد؟ او همه را میکوبد. او دشمن همه است و تنها خودشان را میپذیرند.

چنین است که میگوییم، این ادعا ها سیاسی شده است و از سوی سیاستمداران پشت پرده رهبری میشود. ملالی جویا گدی گکی است در دست آنها که فقط آب به آسیاب آنها میریزد و اسباب تبلیغات آنها را فراهم میکند. حاصل این کار ها جز ضایع شدن خون بیگناهان چیز دیگری نیست. زیرا وقتی مساله سیاسی شد، جانیان و جنایتکاران نیز با استفاده از ابزار سیاسی خود را از محاکمه میرهانند.

پروژهء عدالت انتقالی یک پروزهء دوامدار است. نمیشود به دو سه فریاد ملالی گونه مساله را شب درمیان حل و فصل کرد. ملالی جز خودستایی کار دیگری نمیکند. چنان از خود یاد میکند و من من میگوید توگویی که رهبر زنان عالم باشد. درحالی که در خود پارلمان هم یک زن حاضر نیست در پهلویش بایستاد. آیا زنان دیگر عیرت و همت ندارند؟ آیا دیگران حق و عدالت نمیشناسند؟ آیا دیگران از جنایت متضرر نشده اند؟ سحن اینجاست که دیگران عقل و خرد دارند. دیگران از رسوایی حیا میکنند و شرم دارند از آنچه ملالی جویا میکند.

چند تا آدم عقده مند وناتوان که خود توانایی کاری را ندارند، کمال خود را دران میداند که ملالی جویا را تمجید کند. ملالی جویا آب شود کجا را میگیرد، آتش شود کجا را؟ اگر راست میگویید و به آنچه ملالی جویا میگوید اعتقاد دارید، پس بروید مانند او درمیدان ایستاده شوید و مردم را خر و سگ بگویید و جبههء تازه یی به رهبری ملالی جویا بسازید. مقاله نوشتن در دفاع از یک دختر بی تجربه و احساساتی و او را به بام کشیدن وخود دریک اجتماع ده نفری هم برای دفاع از او مردانه نایستادن، کاریست بسیار کوچک.

یک عده اینجا مانند ملالی جویا به دشنام داده اند. من آنها را میگذارم به اخلاق شان.