جنگ امریکا بسوی پاکستان!

دانش آموزان پاکستانی به عنوان احتجاج علیۀ حملۀ موشکی امریکا در میرانشاه،پاکستان بیرق آن کشوررا به آتش کشیدند.

این تصمیم که باید فرمان ریاست جمهوری در جولای گذشته که به امریکایی ها اختیار میداد که بدون اجازۀ حکومت پاکستان در داخل آن کشور حمله کنند ـ فاش شود به مباحثات طولانی در داخل و برون و از ادارۀ بوش، خاتمه بخشید. سناتور بارک اوباما که در زمان رقابت های انتخاباتی اش با هیلاری کلنتون، ازین مباحثات اطلاع یافته بود، تلاش بخرج داد تا اورا (هیلاری) متهم به حمایت از پالیسی حملۀ امریکا در خاک پاکستان نماید. سناتورجان مک مکین ومعاونش در مبارزات انتخاباتی سارا پالین نیز این نظررا انعکاس داده اند، بناءً این موضوع به توافق آرأ به یک پالیسی رسمی امریکا مبدل شده است.

اثر گذاری چنین کاری بالای پاکستان، تباه کننده خواهد بودوموجب ایجادشگاف بزرگی بین اردو و مردم پاکستان خواهد شد: اکثریت قابل ملاحظۀ از پاکستانی ها، مخالف حضور ایالات متحده، در منطقه میباشند و این را یک خطر جدی برای صلح تلقی میکنند.

پس چرا ایالات متحده، تصمیم به ناثبات ساختن یک متحد قاطع خود گرفته است؟ بعضی تحلیل گران از داخل پاکستان چنین استدلال میکنند که این یک اقدام دقیق و هماهنگ جهت تضعیف بیشتر دولت پاکستان با ایجاد بحرانی که تا سرزمین بد در مرز با افغانستان امتداد یابد، میباشد. آنها ادعا دارند که غایۀ اصلی درین کار، بیرون کشیدن نیش های اتمی اردوی پاکستان خواهد بود. و اگر قضیه چنین باشد، دلالت به این دارد که واشنگتن در واقع مصمم به فرو پاشی پاکستان است، زیرا که این کشور از تباهی بدین پیمانه خود را هرگز نجات داده نمیتواند.
اگرچه به نظر من، گسترش جنگ خیلی فراتر از اشغال تباهی آور افغانستان ادارۀ بوش میباشد. پوشیده نیست که رژیم حامد کرزی با گذشت هر روزـ از مردم فاصله میگیرد و گوریلاهای طالب خود را به کابل نزدیکتر میسازند.هرگاه در پیروزی تردیدی وجود داشته باشد، افزایش جنگ یک شعار دیرین امپریالیستی است. حملات علیه پاکستان، تصامیم مشابهی را به یاد میاورند که رئیس جمهور ریچارد نیکسن و مشاور امنیتی اش هنری کسینجر اول تصمیم به بمبارد کمبودیا گرفتند و بعداً آن کشور را مورد تجاوز قرار دادند (باچنین کاری سرانجام پولپوت و آدم خواران او را روی قدرت آوردند) یک تلاش مذبوحانه برای نجات جنگی که هرگز با مورد نبود و به شکل نادرستی بیراهه میرفت، کار درستی نبود. اگرچه این درست است که آنها به آسانی با اشغال ناتو در مرزهای پاکستان ـ افغانستان مقاومت مینمایند، با اینکه ایالات متحده وقتا فوقتاً خاموشانه با آنها (طالبان) مذاکره میکند، چندین نماینده در پاکستان نزد طالبان فرستاده شده و همزمان استخبارات ایالات متحده بطور منظم از هوتل سرینای سوات بازدید میکند تا امکانات را با ملا فضل الله از حامیان محلی طالبان مورد مذاکره قرار دهد.چنین کاری در مورد او ضاع در داخل افغانستان نیز صدق میکند.

بعد از حملۀ ایالات متحده بر افغانستان در سال 2001تمام قشر وسطی رهبری طالبان وارد پاکستان شد تا با گروه بندیها، مجدداً برای آینده طرح ریزی نماید. در سال 2003 بخش های گوریلا یی این گروه آغاز به پریشان ساختن نیروهای اشغالگر در افغانستان شدند و در جریان سال 2004 یک نسل جدیدی از استخدام شده های محلی با آنها پیو ستند که میتوان آنها را یک جمع جهادی دانست که با این اشغال مشتعل شده بودند. با این هم به حرف رسانه های غربی، طالبان کاملا از القاعده مجزا شدند و در واقع قسمت بیشتر حامیان شانرا مردم محلی تشکیل میدهند که ازین ناحیه نگران میباشند. اگر قرار بر این شود که ناتو و امریکا افغانستان را ترک کنند، تکامل سیاسی شانرا به احتمال غالب موازی با اسلامیست های بومی شدۀ پاکستان میسازند.

نهضت جدید طالبان حالا کنترول دست کم20 ولسوالی را در ولایات قندهار، هلمند و ارزگان بدست دارند. این هم پوشیده نیست که بیشتر از مقامات این ولسوالی ها از حامیان نزدیک این گوریلاها میباشند. آنها در جنوب از حمایت قابل ملاحظۀ برخوردارند و در سال2006 دست به حملات تهاجمی در قندهار زدند. ملاهاییکه قبلا از حامیان کرزی بودند، حالا در اکثر مناطق علیه خارجی ها و حکومت کابل بپاخاسته اند.

برای اولین بار صداهای جهاد از مناطق غیر پشتون نشین نظیر تخار و بدخشان نیز بلند شده است. نهضت جدید طالبان گفته است ـ که آنان تا آن زمان در حکومت شریک نخواهندشد که خارجی ها کشورشانرا ترک نگفته اندـ که این موضوع اهداف استرتژیک امریکا را زیر سوال میبرد. این قضیه را سکرتر جنرال ناتو پوب شیفردر اوایل امسال در انستیتوت Brookings به حضار طوری تذکرداد که جنگ افغانستان، باگسترش حکومت داری خوب در افغانستانیا به نابودی بقایای القاعده ارتباط کمتری دارد، این بخشی از یک ماسترپلانی است که توسط استرا تیژیست های ناتو در زمستان 2005 مورد بررسی قرار گرفت تا توجۀ ناتو را از منطقۀ اروپا ـ اتلانتیک فراتر بکشاند. زیرا که در قرن بیست و یکم ناتو باید شکل ائتلافی را بخود بگیرد که طوری طراحی شده تا ثبات سیستماتیک را فراتر از مرزهای خود تأمین نماید.

طوریکه این استراتژیست مینگارد :«مرکز جاذبۀ قدرت این کرۀ زمین بطرف شرق در حرکت است، پس نوعیت خود قدرت نیز تغییر میکند. منطقۀ آسیا ـ بحزالکاهل قسمت بیشتر چیزهای مثبت و فعال برای این جهان را احتوا میکند، اما تاهنوز دگرگونی های سریع داخلی آن به منجر به ثباتی شده اند و نه هم موجب ایجاد نهادهای مستحکم گردیده اند. تا زمان نیل به این هدف، این یک مسوولیت استراتژیک اروپایی ها و امریکایی شمالی ونهادهای ساخته آنهااست تا راهنمون امنیت موثر در چنین جهانی باشند که بدون مشروعیت وتوانمندیی نا ممکن است.
چنین یک استرتیژی مستوجب حضور نظامی دایم در مرزهای چین و ایران، هردو، میباشد. با نظر داشت این امر، چنین اقدامی برای بیشتر از پاکستانی ها و افغان ها، هردو، غیر قابل پذیرش است، و این صرف موجب ایجاد وضع آسیب در منطقه میشود که نتیجه اش خشونت ودهشت افگنی بیشتر وهمچنان سبب حمایت بیشتر از جهادهای تندرو میشود که این به نوبۀ خود موجب وسعت بیشتر،امپرا طوری که قبلا بیش از حد توسعه یافته، خواهد شد.

جهانی سازان اکثر از تفوق طلبی ایالات متحده صحبت میکنند، همچنان از گسترش سرمایه داری موضوعی که در زمان جنگ سرد مطرح بود، اما دو هدف پارینه ها، حالا نزدیکتر به یک رابطه و مناسبت وارونه، شده است. از طریق دیگر این همین گسترش سرمایه داری است که قدم به قدم تفوق طلبی امریکا را درجهان از بین میبرد، پیروزی ولادیمیر پوتین نخست وزیر روسیه در گرجستان یک اشارۀ شگفت آوری ازین حقیقت بود. پیشروی امریکا در خاورمیانۀ بزرگتر در سالهای اخیر، طوری طرح ریزی شده که تفوق واشنگتن را بر قدرت های اروپایی ـ آسیایی بر قرار سازد، اما این اقدام باعث در هم برهمی های قابل ملاحظۀ شده و جلب کمک را از قدرت های که زمانی میخواست آنها را گوشمالی دهد لازمی گشته است.

رئیس جمهورجدید پاکستان آصف زرداری حمایت خود از استراتیژی امریکا را با دعوت از حامدکرزی در مراسم تحلیف خود ابراز داشت، کرزی یگانه رهبری خارجی بود درین مراسم حضور یافت. خود را جوره ساختن با فرمانروای بی اعتباری درکابل شاید موجب خوشنودی عدۀ در واشنگتن شده باشد، اما محبوبیت زرداری را درکشور خودش هنوز هم کاهش داد.

نقش کلیدی را درپاکستان، مثل همیشگی اردو ایفا میکند، اما اگر حملات ناگهانی را ایالات متحده در داخل پاکستان اینگونه ادامه یابد، وحدت فرماندهی اعلی اردو با مشکلات واقعی مواجه خواهد شد. در یک جلسۀ قوماندان های قول اردوی پاکستان در راولپندی، به تاریخ 12 سپتمبر از لوی درستیز جنرال اشفاق کیانی از اینکه یک نکوهش جزیی از حملات اخیر امریکا در خاک پاکستان بعمل آورده بود، حمایت همگانی بعمل آمد، وی اظهار داشته بود که از مرزها و حاکمیت ملی کشور«به هرقیمتی» دفاع خواهد شد.

چنین اظهاری که اردو مدافع ملی خواهد بود با عمل کردآن متفاوت میباشد. .مرکز اختلاف در همینجاست.فرض کنیم که حملات بتاریخ 4 نوامبر(روز انتخابات ریاست جمهوری امریکا ـ م) متوقف شوند، که این یک فرضیۀ محال است سودی نخواهد داشت. چیزیکه در واقعیت امر به آن در منطقه نیاز است، استرا تیژی خروج امریکا ـ ناتو از افغانستان میباشد، که باید در قبال خود یک حل منطقوی را در برداشته باشد که در آن پاکستان، ایران، هند وروس سهیم باشند. این چهار قدرت یک دولت ملی و بازسازی اجتماعی بزرگی را دران کشور، تضمین کرده میتوانند. با اینکه نا توو امریکایی ها در این امر بطور فجیعی ناکام ماندند.