به جاعلین تاریخ در فراتر از مرزها

با عرض حرمت اظهار می‌دارم که اخیراً در سایت انترنتی "فراتر از مرزها" به نام‌های مستعار (هارون فیض آبادی، پیکار، نیکزی، امیر شهسوار، نیک اندیش، اسد و متولی) نوشته‌هایی که تقریباً همه از یک دست نگاشته شده و هیچ مفاد علمی و اخلاقی را در بر ندارد و پر از دشنام‌های رکیک علیه نویسندة مقالة (فریاد پر خروش ملت افغانستان) منتشره در سایت انترنتی کابل پرس^?، نگاشته و نشر گردیده و معلوم نیست که نویسنده و یا نویسنده‌گان آنها کیانند.

من به ایدیولوگ‌های سیاست ستمی‌ها محترمانه اظهار می‌دارم که: نباید سیاست شان را در سطح کوچه بازاری تنزل دهند. خوب خواهد بود بصورت علمی و متکی به استنادات تاریخی، نوشتة عزیز عازم را نقد کنند نه اینکه بصورت غیرمسؤولانه به جعل‌سازی و افتراأت و دشنام‌پراگنی دست یازیده شود و بدینوسیله حضور سیاسی خود را در وطن خفیفتر سازند. (عازم)

هموطنان محترم که نامه‌های تان بدون عنوان و حتی بعضاً بدون ذکر اسمای تان در سایت انترنتی (فراتر از مرزها) در برابر نوشتة عزیز "عازم" نویسنده مقالة "فریاد پرخروش ملت افغانستان" یکی پی دیگر نشر شده است، سلام بر شما!

من با شما همزبان هستم. اما خله‌ها و ناله‌های قلب مرا احساس و درک نمی‌کنید، لذا خود را در یک تخالف و تضاد بیهوده با من قرار داده اید.

قبل از اینکه اشتباهات هر یک از شما را یکایک در نوشته‌های تان برای خود شما و سایر هموطنان بیان بدارم، مختصراً عوامل تاریخی بدبختی ملت خود را بصورت اجمالی یادآور می‌شوم:

بدبختی‌های ملت خود را که روشنفکران چپی و راستی محصول آن اند، در یک مقطع کوچک زمانی یعنی (از سال 1357 به اینسو) نمی‌توان یافت. برای دریافت آن باید به عقب برگردیم و آنرا در دوران امپراطوری مغلی هند و صفوی های فارس (ایران) جستجو کنیم و بعد کمی جلو بیاییم:

لشکرکشی‌های نادر افشار از غرب و دست‌درازی‌های روس‌های تزاری از شمال و دست‌‌اندازی‌های امپراطوری بریتانیا در نیم قارة هند که محصول بلافصل همة این حوادث گوناگون منطقوی و جهانی همانا ایجاد امپراطوری احمدشاه درانی بود، سرنوشت مردم وطن ما را در آن زمان رقم زد.

انتقال پایتخت کشور از قندهار به کابل، نفاق و خانه‌جنگی‌های نواده‌های احمدشاه ابدالی، انتقال قدرت مرکزی به خاندان بارکزایی‌ها (که آن هم مولود مداخلات بیگانه‌گان در وطن ما بوده) و شدت تضاد میان دو امپراطوری استعمارگر قرن 19 بریتانیای کبیر و امپراطوری روسیة تزاری و بالنتیجه دستبرد‌های انگلیس‌ها، (از طریق هند بریتانوی) روس‌ها و ایرانی‌ها در سرزمین امپراطوری احمدشاه درانی و ایجاد خطرات احتمالی جنگ بین انگلیس و روس منتج به ایجاد کنفرانس 1907 برلین شد که در آن سرنوشت افغانستان در غیاب مردم این سرزمین در خارج از وطن شان در مرکز اروپا تعیین گردید و این سرزمین بنام سرزمین بفر میان دو امپراطوری قرن 19 تثبیت شد. سر انجام افغانستان باقی مانده از میراث احمدشاه درانی (در نقشه جغرافیایی شکل مشک سقاب) به دست امیر عبدالرحمن خان رسید و همین میراث اکنون در دست ماست که به جهنم ظلم و ستم و فساد برای مردم این دیار در دل آسیا درین دهة اول قرن بیست‌ویک، تبدیل شده است.

دوران زمامداری امیر عبدالرحمن خان هیچگونه افتخاری برای افغان‌ها از خود باقی نگذاشته جز رنج، زیرا امیر عبدالرحمن خان یک پادشاه مستقل نبود. او امیری بود از جملة امیرانی که میان دو امپراطوری یک ساحة بفر را حکمروایی می‌کرد منتهی در ایجاد و تحکیم یک دولت مرکزی مقتدر، توانمندی خاص داشت.

برای نخستین بار غازی شاه امان‌الله قیام مسلحانه را علیه تجاوزگران انگلیس رهبری کرد و سلطنت مستقل افغانستان را اعلام نمود. وی مشی ترقی‌خواهانه را به صفت یک پادشاه دموکرات در پیش گرفت.

نادرخان که در جنگ میهنی ضد اشغالگران انگلیسی، کریدت ملی در جبهه جنوب به دست آورد، بعد از غایلة حبیب‌الله کلکانی زمام امور کشور را به دست گرفت. فرزندش کاملاً شبیه به امارت امیر حبیب‌الله پسر امیر عبدالرحمن خان زنده‌گی و زمامداری کرد. در خاندان نادرخان، تنها یک نفر شایستگی زمامداری را پیدا نمود که هم در دوران صدارت خود و هم در دوران ریاست جمهوری خود خدمات ارزشمندی به مردم کشور ما از موضع یک شخصیت ملی و ترقی‌خواه و در عین حال منضبط و با اتوریته عمل ‌کرد و آن (شهید محمد داود فقید) بود. همانسان که غازی شاه امان‌الله مورد توطئة انگلیس‌ها قرار گرفت، محمد داوود هم مورد توطئة رهبران شوروی‌ قرار گرفت. کودتای ثور 1357 ضربة دومی بود که بعد از دسیسه علیه نهضت امانی، نصیب ملت عذاب دیدة افغان شد، و دسیسة سوم همان کودتای ناجوانمردانه پرچمی‌های ستمی‌مآب بود که علیه شهید داکتر نجیب‌الله و بر ضد مشی مصالحة ملی و پلان پنج فقره‌یی صلح ملل متحد به دستور سازمان استخبارات روس درتبانی با عمال پاکستانی، به نفع ISI و نواز شریف ها انجام یافت.

حاصل این یادآوری مقدماتی اینست که ملت و سرزمین ما از قرنها به اینسو در معرض تاخت و تازها و تجاوزات اجانب قرار گرفته و شخصیت‌های ملی وطن، مورد دسایس بیگانه‌گان به وسیلة عمال داخلی شان واقع شده اند.

شما تا اینجا به این نظر اجمالی من ممکن است موافق باشید. اینک مطالبی را پیرامون نوشته‌های شما ذیلاً می‌نگارم:

آقایان!

شما از حقایق در مقالة من بیگانه مانده اید، درحالیکه مقالة منتشرة من در سایت انترنتی کابل پرس با جوابیة من به آقای جواد ناصری همین اکنون در دست شما است، به آن توجه و دقت نمی‌فرمایید.

دوران کار من در شاروالی فیض آباد بدخشان و هم دو مرتبه بحیث والی در آن ولایت و در هر مرتبه کمتر از سه ماه نه بیشتر، از نظر شما دور مانده است یا به شما از طرف مخالفین اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی من، هدایات و اشاراتی صورت گرفته باشد و شما هم بدون تأمل آنچه را مامورین دولتی آن زمان در ولایت بدخشان، علیه بدخشانیان انجام داده اند، بی‌باکانه به آدرس من حواله کرده اید.

بخوانید!:

من عزیز عازم از طرف وزیر داخله عبدالقدیر در بهار سال 1354 در اثر اندیشه‌ها و موضع‌گیری سیاسی ام، از مرکز به شاروالی فیض آباد ولایت بدخشان تبعید شدم و تا 7 ثور 1357 در همان وظیفه بودم. وقتی رهبر حقیقی ح.د.خ.ا. شادروان شهید میر اکبر خیبر در 28 حمل 1357 ترور شد و یک هفته بعد طبق سناریوی شوروی‌ها، خونتای 7 ثور به وسیلة مشتی کودتاچی علیه رژیم ملی جمهوری افغانستان صورت گرفت، رئیس و مؤسس جمهوریت و زمامدار ملی افغانستان فقید محمد داوود شهید شد. بعد از شهادت آن رادمرد غم و درد وطن و مردم، مرا در اندوه فراوان اندر ساخته و خطرات و پی‌آمد‌های ناگوار آنرا در وطنم استشمام می‌کردم، زیرا در طول یک هفته دو شخصیت بزرگ انقلابی و ملی طبق پلان بیگانگان از این دنیا رفتند و افغانستان را بی سر و سرپرست گذاشتند.

چون من عضو ح.د.خ.ا (جناح پرچم) بودم، مانند همه اعضای حزب واحد د.خ.ا. به امضای نور محمد ترکی رئیس شورای انقلابی بحیث والی بدخشان تعیین و مقرر شدم.

اگر برای شما، مغرضین سیاسی چنین حرفهائی یاد داده اند که تمام جنایات امین و رفقایش را در آن ولایت که بعد از سرطان 1357 (بعد از برطرفی من از ولایت بدخشان و قرار گرفتنم در زیر ساطور نیرو های حاکم آن زمان، انجام داده شده، با یک سلسله اتهامات ناروا و افتراأت جعلی در سایت انترنتی (فراتر از مرزها) نشر نمایید، این حقیقت را از نظر دور ندارید که: پشتون‌ها ضرب‌المثل دارند، می‌گویند: د درواغو مزل لند دی (منزل دروغ کوتاه است).

بدانید که خاک خشک به دیوار نمی‌چسپد.

شما به کسی اخطار می‌دهید که هزاران هزار مرمی از سرش گذشته است. کسی که هر لحظه برای شهادت آماده است، از اخطار‌های عناصر اشتباه‌کار نترسیده و نمی‌ترسد. این دروغ پردازان و جاعلان تاریخ اند که می‌ترسند و حتی شهامت معرفی کردن خود را ندارند و جز قرار گرفتن در خدمت مغرضین، فضیلت دیگری را واجد نیستند.

از نظر سیاسی من در تمام مدت وظیفه ام در شاروالی بدخشان با اخوانی‌ها و سازایی‌های آن دیار هیچگونه مشکلی نداشتم و حتی دلسوزی من به یک عده روشنفکران شریف و با تقوای سازا و سفزا به دو علت بیشتر بود: اول بخاطر اینکه آنها از نظر اجتماعی آدم‌های سالم بودند و گاه‌گاهی مورد آزار مقامات ولایت هم قرار می‌گرفتند و ثانیاً بخاطر اینکه من می‌دانستم که اینها از طرف رهبران تجارت‌پیشه و سیاسی شان اغوا شده اند.

من در مناسبات خود، کدرهای جوان و سالم سازمان انقلابی زحمتکشان افغانستان را به اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی خود آنچنانکه شما افترا کرده اید، جذب نمی‌کردم، بلکه آنها را متوجه خود شان و معنویت شان می‌ساختم و به داشتن تقوای سیاسی، فردی و اجتماعی آنها را تشویق می‌کردم و در برابر زورگویان دولتی و غیر دولتی از آنها پشتیبانی می‌نمودم و تا همین حالا در مورد عناصر پاک و با تقوای آن گروه همین نظر را دارم، آنچنان که در مورد همه هموطنان پاک و پرهیزگاران اجتماعی و سیاسی همین نظر را داشته ام و دارم، در مورد رهبران و کدرهای با صلاحیت آنها و عناصر بی‌سویه و حق ناشناس آنها چه چپی چه راستی تنها به ابراز تأسف اکتفا کرده ام و می‌کنم.

زمانیکه وحشت‌سالاری چپی در اثر خونتای 7 ثور 1357، در وطن حاکم شد، من دو ماه و 20 روز در آن ولایت والی بودم. نمیدانم هدف شما از این مغالطه که گویا امین صدراعظم بود و مرا به صورت فوق‌العاده بحیث والی مقرر کرد، چه است؟!

حقیقت اینست که فرمان تقرر من به امضای نور محمد ترکی که هم رئیس شورای انقلابی و هم صدراعظم و هم منشی عمومی کمیته مرکزی ح.د.خ.ا. بود، صادر شده است و صلاحیت تعیین و تقرر والی‌ها را از طریق شورای انقلابی که ح.د.خ.ا. آنرا رهبری می‌کرد، کسی دیگری نداشت و امین هنوز این موقعیت را نداشت که والی‌ها را به فرمان خود تعیین نماید.

قبل از رسیدن فرمان و حتی قبل از رسیدن شفر تقرر من از وزارت داخله، خود مردم فیض‌آباد به اثر شناختی که از من داشتند مرا از میان یک گردهم‌آیی در قطعة 24 بر شانه‌های شان برداشتند و تا لیسة کوکچه بردند. من از آقای ناله که با هوشیاری مرا متوجه ساخت از شانه‌های اشخاصی که نمی‌شناختم پائین شدم و قلباً از آقای ناله اظهار تشکر کردم و گردهم‌آیی را در همانجا پایان یافته اعلام کردم. فردای آن روز به تاریخ 11 ثور 1357 در جریان یک گردهم‌آیی چند تن از افسران و مامورین بلند رتبة ولایت از جمله مستوفی ولایت، مدیر فواید عامه ولایت و آمر پروژة آبیاری و عده‌ای افسران قطعة 24 که همه از شاگردان من در حربی پوهنتون بودند، تحت تأثیر احساسات شان مرا به شانه‌ها برداشتند و به همراهی مردم به دفتر ولایت بردند. چون والی نظام پیشین شب قبل وظیفه را ترک و به کابل آمده بود، برای اینکه خلای اداری به میدان نیاید و نیز مشکلی برای خانوادة وی که بی‌سرپرست مانده بودند به میدان نیاید، ادارة ولایت را به دوش گرفتم.

شما نوشته اید که: "جنرال همایون فرمان تقرر عازم را به حیث والی در خیابان به مردم خواند و رفقایش او را به شانه‌های مردم سوار کردند." اولاً شخصی بنام جنرال همایون در بدخشان وجود نداشت، بلکه به تاریخ 12 ثور در جریان یک گردهم‌آیی در خیابان، مدیر اداری ولایت، فرمان تقرر مرا که شفری از طرف وزارت داخله رسیده بود، قرائت کرد. من عسکر بودم و می‌دانستم وقار و حیثیت و نزاکت‌های اداری را چگونه حفظ و مراعات کنم و موقف خود را خوب درک می‌کردم. علاوتاً تجربة لوی ولسوالی و شاروالی را داشتم. درینوقت من والی برحال قانونی بودم، موتر داشتم، ممکن نبود که کسان دیگر جرأت بکنند و مرا بر شانه‌های مردم سوار کنند.

در آن کمتر از 3 ماه که من والی بدخشان بودم، یک نفر نه زندانی شده نه کشته شده است. بلکه آن نوجوانان سازا و سفزا را که تحت فوکس دولت تازه به قدرت رسیده قرار داشتند، از زندانی شدن و نابود شدن با قاطعیت حمایت کردم و نجات دادم، نمونه اش همین آقای عبداللطیف پدرام است، بروید از خودشان بپرسید، هرچند من از نظر سیاسی با حزب کنگرة ملی و حزب جمعیت و آنعده پرچمی‌هایی که در جبهة ملی منحل شده اند، موافق نیستم.

در 2 حمل 1359 بار دوم به حیث والی بدخشان در اثر درخواست و تقاضای مصرانة موسفیدان بدخشان مقرر شدم. در 20 سرطان همان سال پایم شکست و راهی شفاخانه گردیدم.

یکی از شما نوشته است که عازم در رشوت گیر آمده، شکست پای خود را بهانه ساخت و به کابل آمد و بجای آن رفیقش منصور هاشمی اداره ولایت بدخشان را به دست گرفت و به کشتار و قصابی مردم پرداخت ... .

این نه تنها کذب محض است بلکه بسیار سخیف است.

همة مردم بدخشان از این اظهارات شما وجداناً ناراحت می شوند، و عده‌ایکه در کابل اند و این نوشته های شما را خوانده اند، سخت متأثر شده اند و نویسنده‌گان این لاطائلات را نفرین کردند. پای من در جریان وظیفه در 20 ماه سرطان 1359 زمانیکه بار دوم در اثر خواست و تقاضای مکرر مردم بدخشان در زمان زمامداری ببرک کارمل که بحیث والی انجام وظیفه می‌کردم، شکست، درحالیکه همه می‌دانند که منصور هاشمی در سالهای 1357 و 1358 در بدخشان به قصابی هموطنان خود مشغول بود و از آینده نمی‌اندیشید و در سال 1359 او در زندان بود.

این را باید به روشنی درک کنید که شاید هر دروغ و افترأ مؤقتاً اشخاص بی‌خبر را تکان دهد، اما اتهام و افترای رشوت و سؤاستفادة مادی را در مورد عزیز عازم در سراسر کشور هیچ فردی نمی‌تواند بپذیرد. بیهوده خود را زحمت می‌دهید. تمام افتراأت تان به صفر ضرب شده است.

یکی از شما ها گفته اید که آقای عازم از کتاب دوهمه سقاوی پیروی کرده است.

آقایان! شما در کله های تان مغز دارید؟! چرا از مغز تان کار نمی‌گیرید؟! من در همین مقالة "فریاد پرخروش ملت افغانستان" به موازات اندیشه‌های ستمی‌گری، اندیشه‌های تفوق طلبی افغان ملتی‌ها را نقد و رد کرده ام، که دوهمه سقوی مربوط به آنها می‌شود.

چرا من به تنهایی شمشیر دو دم را به دست گرفته ام، هم سکتاریزم را می‌کوبم و هم شوونیزم را؟! من هردوی آنها را خلاف خواست ملت افغانستان می‌دانم و هردو را محکوم تاریخ افغانستان.

یکی از شما گفته اید: "عازم در همان ماه اول کارش در زمان ترکی، ولسوالی را به نام کریم که یک خلقی و شخص قاتل و بی‌وجدان بود، به درواز برد و به مردم معرفی کرد."

این اظهارات دیگر تشت رسوائی شما را از بام به زمین انداخته است.

بنام کریم هیچ فردی را مردم درواز نمی‌شناسند که عازم او را به ولسوالی درواز برده باشد و بحیث ولسوال به مردم معرفی نموده باشد.

حقیقت این است که من در ماه جوزای 1357 محمد اسرائیل راسی را که یک جوان با سویه و تعلیم یافته بود و از مرکز بحیث ولسوال درواز مقرر شده بود، به ولسوالی درواز بردم و به مردم معرفی کردم. موصوف خلقی هم نبود بلکه به جناح پرچم مربوط بود، همان اسرائیل راسی که بعدها مدت 6 سال بحیث منشی کمیتة ولایتی بدخشان ایفای وظیفه کرد.

در نوشتة دیگر شما خواندم که: "عازم! خود را از نظر مردم پنهان کنید!"

تشکر (!) از این مشورة دلسوزانة تان (!). بدانید که دشمنان مردم، خود را از نظر مردم پنهان می‌کنند و به جز در پرده تلویزیون در هیچ جایی دیده نمی‌شوند. من که سراسر زنده‌گی ام وقف مردم شده است، همه روشنفکران چپی از این وطن کوچ کردند و اکنون سروکلة شان در سایت‌های انترنتی پیدا شده. من در تمام دوره‌ها حتی برای یک روز از کابل خارج نشده ام. من به خدا(ج) معتقد و مؤمن هستم و به مردم شریف و حق شناس وطن محبوب خود افغانستان تکیه دارم.

درینجا باید بگویم من خوشبخت‌ترین انسان وطن هستم، زیرا سیاه‌ترین اقشار متحجر مرا دشنام می‌دهند، عناصر فاسق و فاجر مرا دشنام می‌دهند، رشوه‌خواران و اختلاص‌گران مرا دشنام می‌دهند، تاجران و قاچاقبران مواد مخدر مرا دشنام می‌دهند، نفاق افگنان و دشمنان وحدت ملی افغانستان مرا دشنام می‌دهند، شما آقایان جاعلین تاریخ و قصابان حقیقت مرا دشنام می‌دهید. برای یک مبارز راستین راه آزادی زحمتکشان و یک مبارز راه تأمین وحدت ملی وطن، لذت‌بخش، سعادت‌بار و افتخار آفرین است.

در طول این سی سال من در همین کابل آزادانه و سربلند کار و زنده‌گی کرده ام. هیچکسی پیدا نشد که کوچکترین ادعایی علیه من داشته باشد، چطور شد که بعد از نشر مقالة من به عنوان "فریاد پرخروش ملت افغانستان" به یکباره‌گی این همه اتهامات و جعل‌ها علیه من بعد از سی سال وظیفه ام در بدخشان، در یک سایت انترنتی پخش می‌شود؟!

رهبران چپی و راستی ستمی‌ها وقتی که سندی برای محکومیت من به دست ندارند و دانشی که بتوانند به وسیلة آن نظریات اجتماعی مرا با قوت رد بکنند، ندارند، به این مزخرفات دست می‌زنند. این کارهای سخیف آنها را خفیف‌تر و حقیرتر می‌سازد و اسباب محکومیت تاریخی آنها را بیشتر فراهم می‌کند.

این جواسیس بیگانه و تفرقه افگنان در میان ملت واحد ما اند، که از مردم خود را مخفی می‌دارند. من به این بدن خود که مشتی گلی بیش نیست، ارزش قایل نیستم و نبوده ام. هر لحظه برای شهادت آماده بوده و آماده هستم.

در سراسر کشور اگر سه نفر از جان گذشته در راه آرمان مقدس ملی افغانستان و وحدت جامعة افغانی وجود داشته باشد، بدانید که یکی از آن سه نفر من هستم. آدرس را غلط گرفته اید.

مرا با آن ابلة جنایت کار و پر عقده (منصور هاشمی) و آن عبدالرشید پاپی و ... همة آنها فرزندان همان ولایت دور افتادة محروم بدخشان بودند، شریک و حتی استاد آنان دانسته اید. آفرین به دانش و خرد شما که چه راز بزرگی را که بیست و پنج ملیون انسان این وطن در طول 30 سال از کشف و درک آن عاجز بودند، شما فرامرزی ها، پیدا کردید و هی داد می‌زنید که ما عازم را خوب می‌شناسیم.

افغانها می‌دانند که همة این جعلیات مربوط به سیاست ستمی‌گری است، که در وجود جبهه ملی (شمال) راه غیر علمی و مضر به حال جامعه و ضد وحدت ملی را در پیش گرفته اند. وقتی اصطلاح پرچمی‌های ستمی‌مآب را به کار می‌گیرم منظورم پرچمی‌های کودتاچی (اعم از نظامی و ملکی) اند که علیه شهید داکتر نجیب‌الله فقید توطئه‌گرانه و ناجوانمردانه و معامله‌گرانه روی خصلت ستمی‌گری کودتا کردند، وطن و مردم آفت زده را به آتش و خون کشاندند و چیزی هم برای خودشان جز بدنامی به دست نیاوردند.

چرا نگویم که من از پدر و مادر، پشتون بوده و پدر و مادرم به قبیلة سلیمان‌خیل پشتون تعلق داشتند و خودم در 16 سالگی ام که به سیاست آغاز کردم. ابتدا قبیلویت و سپس قومیت را یکسره قربان ملت ساختم. ذهنم را از هرگونه گرایش‌های قبیلوی، قومی و تعصبات زبانی آزاد ساختم. من برای مردم بدخشان و تخار و فاریاب همان اندازه گریسته ام که برای مردم شینوار، لغمان و هلمند و قندهار و خوست گریسته ام.

در نوشتة بلند بالای دیگری خواندم: "عازم سرو صدا در مورد زبان را بی‌ارزش می‌داند".

بلی، آقای روشنفکر ستمی! من در سوانح رسمی خودم نگاشته ام: که زبان مادری ام پشتو و دری است. یک چشم من دری است و یک چشم من پشتو. چرا این سروصدا‌های طفلانه را که یک عده تاجران سیاسی به سود بیگانه‌گان به راه انداخته اند و جز خزیدن در سوراخ اختلافات در میان ملت، فضیلت دیگری ندارند، تقبیح نکنم.

من وقتی لازم ببینم پوهنتون می‌گویم و زمانی که لازم بدانم دانشگاه می‌گویم. همانطوریکه هم "دانش" می‌گویم و هم "پوهه".

هردو زبان، زبان اجداد من اند، میراث‌های گرانبهای ملت من و نیاکان من اند. من همانقدر که به آثار مولانا، سنایی، جامی و بیدل ارادت دارم به همان اندازه به آثار خوشحال، رحمان و حمید ارادت دارم، همان اندازه که به آثار خلیلی، خسته و بیتاب و صفا ارادت و محبت دارم، به آثار حبیبی، بینوا، الفت و رشاد و خادم ارادت و احترام دارم.

افق دید مرا زنده‌گی و جامعة افغانی و جامعة بشری، خیلی‌ها وسیع‌تر و بزرگ‌تر از آن ساخته است که آسمان فراخ وطن را رها کرده در چاه تعصبات و تنگ‌نظری‌های کور قومی، قبیلوی و سمتی و زبانی اسیر شوم.

این حق مسلم هر فرد افغان است که در وطن هردو زبان را دوست داشته باشد و در غنامندی هر دو زبان تلاش شریفانه به خرچ دهد.

تا اینجا حرفهای پر از خشم و کین شما را به حلاجی گرفتم.

اکنون از شما می‌پرسم: شما چرا از روح مسایل مطروحه در مقالة من طفره می‌روید. چرا اینقدر استقلال فکری تان را در تعصبات کور سمتی و قومی از دست داده اید؟؟؟!!!

"فریاد پرخروش ملت افغانستان" و مقالات متعدد من که در طول 15 سال اخیر به سلسلة چهل سال کار قلمی قبلی ام در مطبوعات داخلی و هم اخیراً در سایت‌های انترنتی نشر شده و می‌شود، همه بر این اصل استوار است، که تضاد اساسی جامعة افغانی تضاد میان وحشت و تمدن است. نه آنچنانکه ایدیولوگ‌های شما از سال‌ها به اینسو به خورد تان داده اند و گفته اند که تضاد اساسی جامعه، تضاد میان اقوام افغانستان می‌باشد.

تمام طبقات استثمارگر در هر دوران در قطب وحشت قرار داشته اند و تمام زحمتکشان و مؤلدین نعمات مادی و معنوی در افغانستان (اعم از پشتون‌ها، هزاره‌ها، تاجیک‌ها، ازبک‌ها و ترکمن‌ها، نورستانی‌ها و سایر ساکنان این سرزمین) در قطب تمدن قرار دارند.

تحلیل این موضوع در کتاب من (منتشره در سال 1380 به عنوان "تضاد اساسی جامعة افغانی") به تفصیل صورت گرفته است.

من با کدر‌های شرافتمند سازمان انقلابی زحمتکشان افغانستان دشمنی ندارم، مخالفت من و هر فرد وطندوست و مردمی، با نفس موجودیت سیاست ستم ملی و رهبران شعوری این سیاست است.‌

من می‌گویم و ثابت هم می‌سازم که ستم ملی به معنی ستم قوم پشتون بر سایر اقوام در افغانستان وجود نداشته و ندارد. ستم طبقاتی، ستم بوروکراتیک، ستم فرهنگی، ستم جنسیتی (ستم بالای زنان) ستم علیه کودکان و ستم مذهبی، طیف وسیع ستم اجتماعی را در وطن ما از قرنها به اینسو تشکیل داده است، نه آنچنانکه ایدیولوگ‌های سیاست ستمی، تضاد اساسی در جامعة افغانی را تضاد میان اقوام افغانستان (پشتون‌ها و غیرپشتون‌ها) می‌دانند.

این نکته را به صراحت می‌گویم که از اندیشه‌های ستم ملی آنقدر که مرتجعین و استثمارگران به سود اندیشه‌های تاریک سیاسی و منافع اقتصادی شان و به سود مداخله‌گران منطقوی استفاده کرده اند، سازمان‌های چپی سازا و سفزا، گروه کار و مانند آنها نتوانستند استفادة لازم در جهت نجات زحمتکشان (!) ولسوالی های خودشان بنمایند، چه رسد به زحمتکشان سراسر افغانستان.

شما که خود از تحلیل دقیق نوشتة من عاجز هستید بروید از یخن استادان، رهبران و ایدیولوگ‌ها و تیوری‌بافان تان بگیرید که چرا شما را به دشنام پراگنی استعمال می‌کنند. خود آنها در میدان بیایند و استدلال بکنند. تا کی آنها به پول و اسلحه تکیه کرده اند و باندهای قاتلان حرفه‌یی را می‌سازند و از این طریق شما را فکراً و جسماً تغذیه می‌کنند.

یکی از شما عالی جنابان عنوان داده اید: "و باز هم فریاد پرخروشی که سرکوب شد و می‌شود."

آفرین به شما سرکوب‌گران قلم و حقیقت! من وقتی لاطائلات مکرر را از آن آقای بی‌هویت ظاهراً بنام جواد ناصری که اصل را گذاشته و فرع موضوع را در نوشتة تکراری خود مسخ کرده بود، و به دشنام گویی اش ادامه داد، به حکم کلام الهی، سلام گفتم و گذشتم. شما آقایان فرامرزی هم هرگاه بار دیگر به بی‌راهه بروید به شما نیز قبلاً سلام می‌گویم و به همین اکتفا می‌کنم.

والسلام

حقیقت گـر دمــی مخفــی بمانــد

چو خورشیدیست کاندر زیر ابـر است

بــرون آیــد ز زیـــر ابــر تـاریک

کند روشن، ولی محتـاج صبـر است