برایت از شهری مینویسم که خدا نیز از بندگی ما بیزار است

نامه یی به دختران غزه

جنگ قدرت علیه مردم بی گناه

دنياي جنگ زيبا نيست

ضجه و فريادهاي دخترك، از غم از دست دادن عزيزان چه دلخراش و تاثرآور بود، حس تهي بودن، بي وزني و خلع شدن از تمامي حس ها، دردي جانكاه كه تمامي سلول هاي بدن را منجمد مي كند، تير مي كشد و تا مغز استخوان پيش مي رود.

بي پناه و سرگردان در ويرانه هاي خانه، جايي كه تا ساعتي پيش مامن آسايش و آرامشش بود و در ميان آجرها و سنگلاخ ها بدنبال اعضاء بدن پدر، صورت له شده و غرق در خون برادر و سينه چاك شده مالامال از عشق مادر مي گردد و نمي يابد. بدنبال كدام يك از اعضاء وجودش باشد كداميك؟ تو بگو، اي استثمارگر، تو بگو اي تشنه قدرت، تو بگو اي جنگ طلب!، برادر، خواهر، پدر يا مادر به جستجوي كدام باشد؟ ايستاده مبهوت و حيران به تماشاي تكه تكه هاي وجودش! كه در خاك و خون غلطيدند. مادر، قلبش بود، پدر، ستون بدنش، خواهر مرحم دلش و برادر غمخوارش، واي واي بر شما ستيزه جويان و قدرت طلبان به كدامين گناه قطعه قطعه ام كرديد، به كدامين جرم سرپناهم را از من ربوديد و به كدام حقي، حق زندگي را از ما گرفتيد؟

خواهر از جلويم عبور مي كند آرميده بر پارچه سبز برانكارد! خوابيده؟ خواهرم بدون عروسكش بخواب نمي رود! بدنبال عروسك زير خروارها خاك و سنگ، عروسك با صورتي خاك آلود، ديگر با آن چشم هاي آسماني و مژگان بلند و سياهش نگاهم نمي كند. تكانش مي دهم شايد از خواب برخيزد لحظه اي كوتاه از زير پلك هاي صورتي رنگش نيم نگاهي مي كند، هيچ چيز زيبايي در اين دنياي پليد و سياه ، پر از خشونت و خشم قدرتمندان و مستبدان نمي بيند و می بندد چشم هايش را برای هميشه بر اين ظلم و ستم! تكانش مي دهم، تكه تكه بر روي خاك جان داد!

امضا : شراره رضایی

سلام خانم رضای

برایت از شهری مینویسم که خدا نیز از بندگی ما بیزار است.

خواهرم واقعا قصه ی غم انگیزی بود که میشد از آن درد دخترک را با تمام وجود احساس کرد.اما در کشور من این قصه ی دیرینه وتکراریست و استبداد برای ما سناریو های غما گین تر داردکه تو بعد از سی سال هنوز از آن بیخبری شراره جان!

خوش بحال این دخترک که خواهرش را روی برانکارد دید ولیمن خواهرم را فقط میان واژه ها دیدم .

آهای دخترک غزه !خوشا بحالت که شراره ی هست تا برایت نثری بسراید.اما از بحر مصیبت های من کسی قطره ی هم نچشید !چه کنم که درد بی دردی دردمندان نمایشی زخمی بر جراحت قلب مجروحم میفزاید.
هی میدانی: درین جا هرروز تابوتهای خونین را میبینیم که روی شانه های لاغر مردان عبوس ، باچهره های آفتاب سوخته ، موهای بهم ریخته وکفشهای پلاستیکی خونین، بسوی قبرستانی که زیر آوار مد فون است درحرکت اند.میدانی اینجا با دستان بریده قنوت استدعا بجا میاوردند مردم و جاده های خاکی مارا بجای قیرسیاه با خون سرخ رنگش میکنند وبرای ما فرهنگ انتحار را هدیه آورده اند و فتوای مکتب سوزی راوارد فرایض دینی ما کرده اند وتصفیه های قومی تصویب قانون اساسی ماست وچشمه ساران این مرزوبوم مصرف مزارع کوکنار میگردد.
دخترک دنبال اعضای بدن گم شده عزیزانش میگردد ، اما من خاطره ی از آنها بیاد ندارم.تنها خواندم که نوشته بود: باباآب داد ، بابا نان آورد. میدانی روزهای که هنوز کودکی را تجربه میکردم در یک سحر گاه گرگ رنگ، بمبارانهای شوروی ها همه را از من گرفت و تنهای را به من بخشید. میسوزم درتب عطش یک نگاهی که بوی مهربانیی مادررا داشته باشد.

او ایستاده است مات و حیران ولی من این توانایی را ندارم زیرا در اردوگاه عسکر آباد پای مصنوعیم را سربازان ولایت فقیه شکستند .

او از مامن آسایش خویش میگوید ولی من فقط شنیده ام زیرا از روزیکه بیاد دارم مامن من اعماق دره ها یا بیابان های آوارگی ودر نهایت ویرانه ها بوده است . راستی من هنوز عروسک را ندیدم چه شکلی هست؟! حتی باری یک شات هم این پلک های مهربانی بروی من باز نشد.

دخترک! خوش بحالت تو کودکی هارا کنار فرشته یی بنام مادر سپری کردی.ولی من بجای آغوش گرم مادر پناهگاهم اردوگاه بوده است و مونسم شلاقی که لایق تن نحیفم نبود وپنجره منظر من سیم های خاردار تل سیاه وسنگ سفید. شاید قسمت من از زندگی همین بود. یا شاید خدا ازین سرزمین کوچ کرده است.

بدرود

گل آغی رضایی _ کابل