خوش آمدید ای نسل فرهنگ مدار و عیار!

دنیای تکنولوژی جدید نیز دنیای عجیبی است. شاید یگانه مجرای که به جهانی شدن معنا و مفهوم تازه می بخشد، همین مجرای تکنولوژی برقی جدید کمپیوتر و انترنت باشد که مقدمه ی تبدیل شدن جهان را به یک دهکده صحه گذاشته است.

درین دنیا از هر چمن ثمنی و از هر گوشه ی دنیا کسی را ملاقات می کنی که با یک دید، فرهنگ و اندیشه ی مختلف وارد صحنه شده و چیزی برای گفتن دارد. از قضاء وقتی روزی به یک گوشه ی ازین دنیا سری زدم به نوشته ی جوانانی برخوردم از تبار ملکوتی که همچون آیینه می درخشیدند و در روشنایی آن داشته های تاریخی خویشرا که مملو از نداشتن ها بود، به نمایش گذاشته بودند.

حقیقت اینست که، با خواندن آن نبشته ها حالت دیگری برایم دست داد و احساس و عاطفه ام با آنها گره خورد.

نوشته ی نخست را وقتی خواندم از آنِ آقای عبدالله خداداد بود که به پاسخ ژورنالیست معروف و خوب کشور ما آقای مسعود قیام پرداخته شده بود، این نوشته حسِ کنجکاوی مرا بر انگیخت تا مجبور شوم هر چه زودتر نوشته ی دیگر (از مسعود قیام) را نیز بخوانم.

راستش، این نوشته ها از آن دسته ی معمول نبودند، خوی و بوی دیگری داشتند و خلاف معمول آراسته شده بودند. این نوشته ها ضمن آنکه این امید را در دلها زنده می کرد، حامل یک پیام و فرهنگ خاصی نیز بود، آنچه که در افغانستان ما هرگز وجود نداشته است. مسعود قیام به عنوان یک چهره ی محبوب و آشنای رسانه یی و مجری خوب و مجرب، سعی نموده تا در این نوشته دفتری را بگشاید که نیاکان وی آنرا همچون یک «پته خزانه» پنهان و یا بسته نگه داشته اند. اینکه قصه واقعاً چنین بوده و است، درین شکی نیست؛ اما، اصل بحث درین است که چطور یک قهرمانِ ظهور کرده که این خزانه ی بسته را باز نموده و جبین شرف گشوده است.

در کشور ما چنین چیزی بدعت شمرده شده و چنین فرهنگی را کسی در خود ایجاد نکرده است. ازینرو مسعود قیام را باید ستود و قهرمانی اش را مبارکباد باید گفت که مبتکر و خلاق چنین فرهنگ و اخلاق در جامعه ی ما شده است.

من به یاد دارم، در زمانیکه در اروپا بودم، مجله ی بنام «رنگین» از سوی مهاجران فرهنگی افغانستان ما به چاپ میرسید، و در یکجا از شماره های این مجله مقاله یی از استاد رهنورد زریاب را خوانده بودم که زیر عنوان «فرهنگ اعتراف» به چاپ رسیده بود. آن مقاله واقعاً خیلی عالی بود و اعتراف نمودن را به مثابه ی یک فرهنگ والا در خور خواننده ی خویش داده بود. من از آن به بعد می دانم که هر چیزی در اجتماع دارای یک فرهنگ می باشد و اعتراف نمودن به عنوان یک عمل اخلاقی بایسته و شایسته، یک فرهنگ ویژه ی میخواهد که متأسفانه در جامعه ی ما خلاف آن همیشه معمول بوده است.

ما در جامعه ی خویش به توتم های کاذب خیلی ها دل بسته و حقیقت ها را قربانی مصلحت های ناشایست نموده ایم.

فکر میکنم، این حرکت بسیار مبارک از سوی قیام و بعد آقای خداداد، یک سر آغاز خیلی میمون و مبارکی باید باشد و چنین فرهنگی که تا حال در جامعه ی ما وجود نداشته باید مستولی شود و مبارکتر از همه این که جریان لوکوموتیف به دست جوانان قرار گیرد و دلهای بدون ریا (یعنی پاک و مملو از صداقت که از آنِ همین طبقه ی جوان می باشد) صفحه گسترانیده و خود را به نمایش بگذارد.

به قول آقای خداداد، ما جوانان شاید نسبت به گذشته نظر مشترک نداشته باشیم؛ اما، می توانیم نسبت به آینده نظر مشترک داشته باشیم و بدون تردید این مأمول با داشتن همان فرهنگ و اخلاق که تا حال در میان نسل پیشتر وجود نداشته، بدست می آید.

اعتقاد من اینست که، موج ایجاد شده از سوی قیام و خداداد باید همراهی شود و به یک جنبش تبدیل شود. وظیفه و رسالت جوان روشنفکر، مسئولیت پذیری در قبال مردم و جامعه اش می باشد که به باور من ادای این دین به تنهایی دشوار و حتا نا ممکن می باشد. ایجاد یک حرکت و انسجام یابی جوانان در محور مسایل ملی - کشوری حتمی و ضروری می نماید که با بوجود آمدن این فرهنگ (اعتراف) و نقد عملکرد های گذشته، مطمئناً به آن خواهیم رسید.