افشار، در برابر غزه هیچ است

افشار! در دروازه های خیلی از دکان های کابل، شعار های مرگ بر اسراییل نصب است. جنگ اخیر اسراییل و فلسطین، وجدان های مردم را در گوشه و کنار دنیا به درد آورد، اما بیست و دوم دلو که دو روز قبل گذشت، روز قتل تو بود. قتل عام ده ها هزار نفر ، تجاوز به بیش از 700 زن و دختر جوان، به اسارت گرفتن دختران جوان برای فحاشی و فروش اینها در برابر حادثه غزه ، چیزکمی است، یا اصلا هیچ است.

افشار! من با تو حرف می زنم، با خانه های که با زمین یکسان شده اند، با اطفالی که اصلا پدر را ندیدند، با اطفالی که بجای سینه مادر، میل کلاشینکوف را چشیدند، با تو دختر افشار که بعد از قتل عام مورد تجاوز قرار گرفتی، کنیز شدی و بعد فروخته شدی. با تو زن افشار که شوهر، پسر و دختر ات را یا کشتند ویا بردند، با تو جوان افشار که به جرم مرتکب ناشده مورد تهاجم قرار گرفتی با تو بیوه زنی که امروز دست گدایی به سوی هر کسی دراز می کنی و هیچ چیزی بدستت نمی آِید.

افشار! من از تو می پرسم، چطور جرائت کردی اینهمه خون و جسد را در خود ببلعی، ای خاک افشار من از تو می پرسم چرا اینقدر سنگ دلانه خون اینهمه انسان را جذب کردی و بعد در برابر غزه هیچ!

افشار! غزه در مساجد، دشت برچی و تپه سلام تجلیل می شود، من هم می روم تجلیل اش می کنم، منی که خونم در غزه ریخته نشده، اما برادرم در افشار شهید شده، پدرم در افشار دفن شده؛ در خاک تو، اما از تو تجلیل نمی کنم.
افشار! من از روز قدس تجلیل می کنم، نمی دانم چرا؟ اما از تو نه. افشار من در روز قدس تجمع می کنم و مرگ بر اسراییل سر می دهم، اما وقتی روز تو می آید، گوشم کر، چشم ام نابینا، و وجدانم بی حس می شود، حتی برادر عزیزم ، خواهر معصوم ام، مادر بزرگم و پدر حزینم را از یاد می برم، و در خانه خود می مانم.
افشار! من از روز پیروزی کسانی که ترا به خاک کشیدند با رژه خاصی تجلیل می کنم، به کسانی که ترا به خاک کشیدند، القاب قهرمان ملی، استاد، پیشوای مذهبی و آقا را می دهم، وقتی سخنرانی می کنم، برای کسانی که تو را به خون کشید، قهرمان سازی می کنم و برادر خطاب می کنم.

افشار! نه تنها من، بلکه ما همه وقتی در محفل سخنرانی همان پیشوای مذهبی که فتوای قتل عام ترا صادر کرد، می رویم، دست ها و پاهایش را ماچ می کنیم، دستانش را می بوسیم، و خود را زاری کنان به ریش اش می اندازیم.

افشار! افشار! افشار! افشار!