مطبوعات افغانستان درچنگ شهوت سالاران

بعد از فروپاشی نظام طالبان و روی کار آمدن اداره موقت ، به قوت جنگنده های ( بی – 52)" امریکا" در افغانستان" ، مفکوره دیموکراسی ( مردم سالاری) در اذهان شمار ی از افغانها تولد گردید."

در این زمان مطبوعات و جریان رسانه یی کشور ما که بیش از سه دهه تحت فشار شدید جنگ سالاران و کمونستان وقت قرار گرفته بود ، اندک اندک سر از بستر مریضی بلند نمود .

در زمان طالبان رادیو تنها رسانه ای بود که در "افغانستان" وجود داشت ، آن هم تنها رادیوی شریعت، رادیو دولتی امارت اسلامی طالبان.

این رادیو عمدتا خبرهای داخلی را پخش می کرد که اکثر خبرهای جنگ بود. همیشه هم از پیشروی طالبان و شکست نیروهای رقیب خبر می داد و یا از فرامین رسمی ملا "محمد عمر" رهبر طالبان که از او به عنوان امیرالمومین یاد می شد.

مثلاَ یک بار" امیرالمومین" به همۀ هندوهای "افغانستان" فرمان داده بود برای اینکه از مسلمانان تفکیک شوند، باید یک نشان زرد رنگ در لباس شان داشته باشند ، و زمانی هم از طریق همین رادیو خبر به طالبان خوش و به دیگران خراب تخریب بودا های بامیان را منتشر نمودند.

سرود های رزمی بدون موزیک و پاسخ به سوالات شرعی هم از دیگر برنامه های رادیو شریعت بود، این رادیو در اکثر مناطق افغانستان" قابل شندیدن بود.
"

نیروهای خارجی و کشورهای عمده کمک کننده مانند "ایالات متحده امریکا" و" انگلستان" به منظور سرکوبی ظاهری طالبان در اواخر سال 2001 میلادی بر علاوه جنگ گرم به جنگ سرد یا جنگ فکری نیز نیاز داشتند و این جنگ فقط و فقط از راه ایجاد رادیو های شخصی آنان ممکن بود و بس .
به زودترین فرصت ، ملیون ها دالر به منظور ایجاد استیشن های تلویزیونی و رادیویی به مصرف رسید.

آین دو گروه از مردم ، در اولین اقدام دست به ایجاد و بعداً به تقویه رسانه های دست نشانده خود زدند .

صدها هزار دالر امریکایی مانند بخش های دیگری بازسازی افغانستان ، در بخش حمایت از مطبوعات و رسانه ها دراین کشور به محضر مصرف گذاشته شد .

با گذشت اندک زمان بخش از این پول های به منظور تربیه ژورنالسان ، روزنامه نگاران و فلم برداران به مصرف رسید .

در این راستا استادان کم تجربه و فرسوده خارجی استخدام شدند ، و بر علاوه معاش های گزاف برایشان اطاق های مفشن و زیبا به همرای موتر های مادل سال به کرایه گرفته شد .

این مردان و خانم ها که به گفته خود استاد بودند ، بدون اینکه کشورهای کمک کننده اسناد مسلکی آنان را ملاحظه نمایند وارد" افغانستان" بیمار شدند .

آنها کسانی بودند که در کشورشان لیاقت شستشوی ظروف در هوتل ها و یا جاروب نمودن موه ها در صالون های اصلاح مو را نیز نداشتند اما در کشور ما به حیث شخصیت ها ظهور نمودند.

در حقیقت آنان آدم فریبان و دزدان ماهر بین المللی دوست کشور ما بودند که در قدم نخست دست به غارت پول کمک های غربی زدند و بر علاوه جنایت بزرگ دیگر را نیز مرتکب شدند.

تهداب دزدی کسه ی مطبوعات" افغانستان" را همان ها گذاشتند .

فلم جنایت آغاز می شود .

با گذشت اندک زمان ، 8 الی 10 چینل تلویزیونی حد اقل 50 رادیو ستیشن محلی ، ملی و بین المللی در کنار صدها رسانه چاپی نیز از بقایایی این پول یک پی دیگر ایجاد میشوند .

اکثراً این چینل ها و رادیو ها در قدم نخست ارتباط نزدیک به خارجی ها داشته و موسسین آنان نیز همین دزدان غربی و امریکایی بودند .

اما حالا سال 2007 است .

همین اکنون بیش از 50 رادیو خصوصی ، دها تلویزیون ، و صدها رونامه و مجله در سرتاسر افغانستان به نشرات مصروف هستند.

به نظر می رسد میزان شنونده های رادیو در شهرها کاهش یافته است و دارد از این هم کاهش یابد، در شهرها عمدتا مردم تلویزیون های محلی، یا از طریق ماهواره تلویزیون های کشور های همسایه، ایران ، ازبکستان، تاجکستان ، پاکستان وهند را می بینند و حتي مردم هزاره جات نیز حالا "تولسی" و "پرینا را میشناسند .

رادیوهای محلی که به مسائل و مشکلات روزمره مردم می پردازند و آهنگهای درخواستی پخش می کنند و برنامه های تفریحی و آگهی های تجارتی دارند، از محبوبیت برخوردارند اما به اندازه تلویزیون های خصوصی نه .

این را یک پیش رفت در ارثه مطبوعات در" افغانستان "میتوان شمرد اما پیشرفت که روز به روز با شکست روبرو میشود .

خلاقیت هر عمل ظرورت به ادامه دارد اما ادامه نشرات اکثر روزنامه ها ، رادیو ها و تلویزیون ها حالا در شک است و از سرحد شک و شهبه نیز بیرون شده است .

از شدت و کیفیت برنامه ها و اخبار کاسته شده است .

اکثر رسانه ها و رادیو های محلی و ملی در روز های اول تولد تحت قیادت مستقیم خارجیان در" افغانستان" قرار داشتند، اما این ماموریت با گذشت زمان اندکی به افغانها سپرده شد .

افغان ها هم به خوبی و خوشی مسولیت این رسانه ها را در کشور به عهده گرفتند اما بدون اینکه به رسالت و آینده رسانه خود بنگرند ، خبرنگار استخدام نمودند ، منازل قیمتی و مفشن به کرایه گرفتند و موتر های لوکس مادل روز را نیز از همین پول های کشورهای کمک کننده به کرایه گرفتند .

این مطبوعات مردان افغان به گمان خود شان ، با گذشت روز تا روز دیگر اندک اندک خون خوار و خون خوار تر گردیده و چشم به کمک های ثابت دوختند که به منظور بقایی رسانه مروبط شان از طرف ادارت مشخص چون اداره انکشافی ایالات متحده امریکا ، اتحادیه اروپاه و امسال آن پرداخته میشد .

این مدیران خون خوار سالار بر علاوه سرقت و حیف و میل پول ها ، آینبار تلاش به خرچ دادند تا از صلاحیت وظیفوی خود برای فرو نشاندن غرایظ شهوانی خود نیز کار بگیرند که با گذشت نه چندان زمانی همینطور هم شد.
در اکثر دوایر رسانه ی دیوار ها بی زبان و کارمندان سانسور شده گواه چنین اعمال هستند .

آنان به چشم سر دیده اند که مدیران آنان از سمت های خود چگونه استفاده سو نموده اند ....و کارمندان طبقه .... را ......کرده اند .

این آمرین بی سواد که خود حتی اسناد فراغت از مکاتب را ندارند و نمیتوانند چند جمله به گرامر استوار بنویسند ، با انجام هر آن چه خواستند مانع پیشرفت کارمندان عادی ادارت شدند و آنان را تا حد توان سرکوب و سانسور نمودند .

سانسور شده گان ( فقیر مردان و زنان ژورنالیست) از بیم اینکه مبادا روز از وظیفه اخراج شوند ، در چوکات سانسور محصور مانده و تا امروز بدون خلاقیت ، پیشرفت و ترقی مانند اسپ های گادی به یک استقامت در حرکت اند .

اما آنان مقصر نیستند .

مقصر همان خارجی های هستند ، که خود دزدی کردند و دزدان بی سواد تر از خود را به مطبوعات" افغانستان" به تحفه گذاشتند.

مدیران اکثر رسانه های پایتخت به اجرای جرایم نه بخشودنی و نه فراموش شدنی متهم اند و ظرورت است تا برای آنان دادگاه مشخص تشکیل شده و در مقابل پاسخ های زیر دستانشان محاکمه علنی شوند .

غارت پول ها ، توهین و اذیت کارمندان ، ممانعت در زمینه رشد مسلکی آنان و حتی تجاوز بالای ناموس کارمندان جرایم است که مدیران در آن دست دارند .

این اعمال اکثراً در پایتخت صورت گرفته نه اینکه در مراکز رادیو های محلی در ولایات ، اما در آنجا چیزی دیگری میگذرد .

جنگ سالاران محلی امروز اکثراً رادیو ها را تحت پوشش قرار داده اند و مدیران رادیو ها را بار ها تهدید نمودند تا از اخبار ضد جنایات آنان چشم پوشی نموده و این اصل توازن ژورنالیزم را پاه مال نمایند .

جنگ سالاران با قوت گرفتن حملات طالبان درمحلات تحت نفوذ شان بدون اینکه از قانون رسانه ها پیروی نمایند هر آن چه میخواهند به زور تفنگ درمحلات نشر مینمایند .

آنان با بسیار جرت و شجاعت قانون را پاه مال نموده و بار دیگر به اعمال ده 90 خود پرداخته اند .

جنگ سالاران محلی ظرف دو سال اخیر چندین رادیو ستیشن را در نقاط مختلف افغانستان به آتش کشیدند ،

خبرنگاران را در موارد تا حد لت و کوب نموده اند که دیگر دست از فعالیت خبرنگاری بر داشته و مصروف مشاغل دیگر شدند.

حالا مردم پایتخت که شنونده های ستیشن های مختلف رادیوی هستند ، میگویند :در مقایسه به نشرات رادیوهای بی بی سی و صدای آمریکا رادیو های محلی حالا در وضیعت اعتبار خوبی قرار دارند .

رادیوی چون آرمان ، کلید ، آریانا و وطندار در "کابل" در مقایسه با رادیو های معروف یاده شده بی بی سی و صدای امریکا که فرا تر از مرز های" افغانستان" نشرات دارند حالا بیشتر مورد پسند شهروندان" کابل" قرار دارد .

آنان نه میدانند که این رادیو ها اکثرا تقلید از نشرات رادیو های خارجی هستند ، نه از خلاقیت مدیران بی سواى آنان .

شنونده ها از واقیعت پشت پرده و کار های که در داخل ادارت این رادیو ها در تاریکی شب میگزرد خبری ندارد اگر خبر شوند هرگز به نشرات آنان گوش نخواهند داد .