محروميت من و تو، ما را ازحق زندگی محروم کرد

بنا برعملکرد شاهان وحاکمان گذشته ، همه ی مردم افغانستان محروم شدند. این محرومیت شامل همه اقوام افغانستان است ؛ ولی سطح محرومیت ممکن است که درمیان مردم متفاوت باشد. تا دو سال پیش دستان هیچ یکی ازساکنین افغانستان برگه ی رای دهی لمس نکرده بود. فقط چندفردی یا شاید یک جمعیت اندکی که درراس قدرت قرارداشتند، ازنعمات برخورداربودند. این گروه حاکم که سرشارازجهالت نیزبودند، نه تنها که برای رفاه وآسایش مردم کاری نکردند؛ بلکه برای همان گروه کوچک شان کاری را انجام ندادند که برای فرزندان آینده شان بماند. آنها فقط به قدرت می اندیشند. حتا نمی دانستند که باقدرت چه باید بکنند. باقدرت فقط سرمی بریدند ، به زنجیر می کشیدند و فراترازاین حرمسرای می ساختند که صدها زن ماهرو را برای خوشگذرانی نگه می داشتند. این را به این دلیل می گویم که دیگر کشورها هم درتاریخ شان حاکمان جابر داشتند؛ اما بعضی از باقیات وصالحات ازخود برجای گذاشتند که بیانگر این است که آنها گاهی واندکی برای پیشرفت کشورشان فکر می کردند.

ما وکوچی ها:

ما محروم هستیم وکوچی ها محروم ترازما. وقتی چند شبانه روز با کوچی ها زندگی کنید ، می بینید که چه زندگی سختی دارند. ازبهداشت ، رفاه ، آموزش ، غذای درست و سایر تسهیلات بسیار ابتدایی زندگی محروم اند. سفرمی کنند، ماین می کشند شان ویا زخمی می کند. مردم گاهی به حق وگاهی به ناحق با آنها می جنگند. مورد سرقت قرارمی گیرند. ازسوی دیگر بلاها وآفت های طبیعی بررمه های شان فرود می آیند وگاهی خشکسالی گلوگاه این مردم را می فشارد. قهر طبیعت که بیشتر متوجه کوچی ها است، ذهن وخصوصیت یک جوان کوچی را خشن وسرکش می سازد.
شاید براین موارد، بامن موافق باشید که کوچی ها زندگی بسیارپررنج وزحمت دارند که به اندازه ی رنج شان ، گنج به دست نمی آورند. این زندگیی توام با محرومیت ، فقر وبی سوادی چه تاثیری برزندگی من دارد؟
مسلما که من هم ازاین کشورم وکوچی ها هم دراین کشورزیست دارند. فقر وبی سوادی هرفردی ازکشور، ازجمله کوچی ها باعث عدم امنیت درزندگی من می شود. وهمین طور محرومیت ، فقر وبی سوادی من تاثیر برزندگی دیگران دارد.
من درهنگام سفرازیک منطقه ی که مردم شان 70 درصد باسواد باشند و اکثریت مردم آن کارداشته باشند ودارای درآمد بالاباشند، هراس ندارم. من مورد اختطاف ، دزدی ویا قتل قرارنمی گیرم. چون این مردم نیازی برای کشتن من ندارند. فقیر نیستند واکثریت باسواد اند ومی فهمند که انسان ها نباید یک دیگرشان را بکشند ویا مورد آزار واذیت قراردهند. اگر من با کسانی درکشورم زندگی کنم که مرفه باشند وسواد داشته باشند، نه تنها که من بل هیچ کسی ازآن اشخاص نمی ترسد؛ ولی اگر ازیک منطقه ی بگذرم که همه برای یک لقمه نان می جنگند و ازسواد ومکتب خبری نیست ، حتما گذشتن ویا زیستن دراین منطقه خطرناک است.

با این حساب برای اینکه دیگران ازمن هراس نداشته باشد ومن مجبور به دزدی ، چپاوول اموال دیگران نشوم ، با دیگران خشونت نکنم وکسی را به قتل نرسانم ، باید زمینه های این اعمال شوم درمن ازبین برده شود. برای من باید شرائط معیشت زندگی ، آموزش ، بهداشت ورفاه فراهم شود. باید من هم برای رسیدن به این اهداف تلاش کنم و هم دولتی که من آن را انتخاب کرده ام. دولتی که صلاحیت ، امکانات عامه را به دست دارد برای رفاه عمومی کارکند، تا انسانهای این سرزمین به جان همدیگر گرگ نشوند.
محرومیت کوچی ها باعث محرومیت عده ای زیادی ازمردم بهسود اززندگی درمنطقه ی شان شد وعده ای هم به کلی از حق حیات محروم شدند. اگر کوچی ها محروم نمی بودند، مرفه ، باسواد ودارای معیشت خوبترازحال می بودند ، نیازی به هجوم آوردن دربهسود میدان وردک نمی داشتند. دشمنان خودی افغانستان هم ، استفاده سو ازکوچی ها نمی توانستند. برای اینکه کوچی به جان ما گرگ نشوند ، برای شان مکتب بسازیم، ازکوچیگری بازداریم، اسکان شان دهیم ، کاربدهیم وکمک شان کنیم. وهمین طور برای اینکه ما هم گرگ دیگران نشویم ، به ما کمک کنید. کوشش نکنید که مارا محروم وفقیرسازید. این کشور مانند کشتی است که سرنشینانش همه ی مردم افغانستان اند. ضعف هریک ازاین ها، ضعف همه ی این کشتی است. گسترش جنگ میان این اقوام، کشتی افغانستان را به سمت گردابی سوق خواهد داد که سرنوشت همه، غرق شدن است. هیچ وقت به محرومیت هیچ یکی ازاقوام افغانستان دلخوش نباشیم. اگر فکر کنیم که قوم غیرازقوم خودما دشمن ماست، بدانیم که روزی بلای آن مردم جان ما را می گیرد. من هیچ وقت ازیک هزاره ، پشتون ، تاجک وازبک با دانش وبا فرهنگ نمی ترسم . ترس من ازپشتون ، تاجک ، هزاره وازبک جاهل است. متاسفانه هیچ کسی درک نمی کند که سرنوشت ما به هم گره خورده است. همیشه از آمدن مصیبت بردیگران خوش می شویم . متاسفانه کشور ما سرزمین گرگ ها ومیش ها است. کمترکسی به فکر سرنوشت عمومی وچیزی به نام منافع ملی ووحدت ملی است. فراموش نکنیم که هرگز وحدت ملی با حذف ویا محروم کردن یک عضو این پیکری به نام افغانستان به وجود نمی آید.با ید بدانیم که سرنوشت محتوم ما با وحدت ملی گره خورده است وخواهی نخواهی باید باهم زندگی کنیم. این نه یک احساس ملی است ؛ بلکه یک تعقل ملی است. هرکسی که این ندارد نیست باد!